Początki osadnictwa

Początki osadnictwa na terenie Danii sięgają I 2 tys. lat p.n.e. Ok. 1000 p.n.e. pojawiły się tu plemiona germańskie - Cymbrowie i Teutonowie, znacznie później także Anglicy i Sasi, którzy w V-VI w. n.e. przesiedlili się na Wyspy Brytyjskie, ustępując miejsca napływającym z Półwyspu Skandynawskiego protoplastom Duńczyków, znanym w Europie pod nazwą Normanów. W VIII-XI w. tereny (program uprawnienia budowlane na komputer).

Danii stały się dla nich punkiem wyjścia do odkrywczych, handlowych i rozbójniczych wypraw morskich. W poi. X w. lokalne państewka duńskie zjednoczył Gorm Stary. W 2. pot. X w. Harald I Sinozyby przyjął chrzest. W 1104 założono pierwsze arcybiskupstwo w Lundzie. W X-XI w. w skład Danii weszły ziemie Półwyspu Jutlandzkiego, sąsiednie wyspy oraz pd. czyść Półwyspu Skandynawskiego (Skania, Halland, Blekinge) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Królowie duńscy narzucali również kilkakrotnie zwierzchnictwo ziemiom norweskim, przejściowo opanowali Anglię. W XII-XIII w. uwaga Duńczyków skupiła się na pd. wybrzeżu Morza Bałtyckiego - zajęli wówczas Rugiy, pn. Estonię i Ozyliy, a także na pewien czas Pomorze. Dania stała się mocarstwem, którego ekspansję przerwała dopiero klęska zadana mu w 1227 przez Niemców pod Bornhoved (kraj utracił wówczas większość zajętych terenów) (uprawnienia budowlane).

W XI-XIV w. nastąpiło także osłabienie władzy królewskiej i wzrost potęgi możnowładców (w XIII w. wykształć ił się parlament stanowy. Słabnąca monarchia elekcyjna nie potrafiła przeciwstawić się tendencjom odśrodkowym; w I. pot. XIV w. uniezależnił się Szlezwik i Holsztyn, których władcy objęli swoimi wpływami także tereny pd. Danii, Szwedzi zajęli Skanię a hanzeaci opanowali niektóre wyspy (program egzamin ustny).

Wzrost potęgi

Ponowny wzrost potęgi Danii nastąpił za panowania Waldemara IV Atterdaga (1540-1575), który ograniczył znaczenie feudałów, odzyskał Skanię, a także opanował obydwa brzegi cieśniny Sund oraz zajął Gotlandię (1561), c o pozbawiło Hanzy gł. punktu oparcia na Bałtyku (opinie o programie). Choć wojna z koalicją państw niemieckich zakończyła się niekorzystnym dla Danii pokojem w Strzałowie (1370), gwarantującym liczne przywileje handlowe, od końca XIV w. zaznaczył się wyraźny wzrost wpływów duńskich w rejonie bałtyckim. 1380 Dania uzyskała Islandię 1597 doszło do zawarcia tzw. unii kalmarskiej, łączącej pod wspólnym berłem Danię, Norwegię i Szwecję (unia przetrwała z przerwami do I 52 5, kiedy usamodzielniła się Szwecja; równocześnie w 1557 Norwegia przekształcona została w duńską prowincję), ,1 odgrywająca w niej wiodącą rolę Dania wykorzystywała pozycję do złamania supremacji gospodarczej w Europie Północnej. W 1460 unią personalną z Danią zostały także połączone Szlezwik i Holsztyn. W I S it) Chrystian III wprowadził w Danii luteranizm i sekularyzował dobra kościelne, którą znacznie powiększyły majątek Korony, podnosząc autorytet monarchii (segregator aktów prawnych). Reformacja przyspieszyła ponadto rozwój duńskiej kultury narodowej.

Długotrwałe wojny o dominację polityczno i ekonomiczno w regionie bałtyckim w okresie 1565-1660, prowadzone gł. ze Szwecjo, oraz udział Danii po stronie protestanckiej w wojnie trzydziestoletniej 1618-1648, doprowadziły kraj do utraty większości posiadłości i pozycji mocarstwowej, uczyniły z Bałtyku “wewnętrzne morze" Szwecji (traktaty pokojowe w Brómsebro 1645 i Roskilde 1658). W 1660 w prowadzono w Danii monarchię dziedziczną, a w 1665 absolutne. Dania uczestniczyła w wojnie północnej 1700-172 I przeciwko Szwecji, nie uzyskała jednak spodziewanych korzyści (promocja 3 w 1).