Podparcia płyt

Pewnym kompromisem pomiędzy ideą wolnego podparcia płyt a koncepcją płyt ciągłych jest wspornikowa konstrukcja płyt, gdy styki płyt znajdują się w środku przęsła pomiędzy osiami filarów. Filary związane są na stałe z płytą. Przypomina to koncepcję teowych zapór oszczędnościowych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Takie rozwiązanie umożliwia niezależne osiadanie poszczególnych filarów, upraszcza uszczelnienia, jednakże nie unika się przy tym naprężeń rozciągających w odwodnej płaszczyźnie płyty, których skutki mogą być tak samo niepożądane, jak w płytach ciągłych.
Jeżeli zapora płytowa stanowi jednocześnie część przelewową, zachodzi konieczność określenia grubości płyty przelewu. Należy tu uwzględnić następujące obciążenia:

1) ciężar własny płyty,

2) parcie przelewającej się warstwy wody (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Parcie wody przyjmuje się zazwyczaj równe ciężarowi przelewającej się warstwy wody. Jedynie w przypadku, gdy płyta przelewowa zmienia krzywiznę tworząc w swej dolnej części odskocznię, wówczas zrzucana warstwa wody o grubości h na łuku o promieniu r wywołuje w płycie siłę odśrodkową, którą należy uwzględnić w obliczeniach grubości płyty. Ciśnienie wody wynikające z faktu istnienia tej siły można z pewnym przybliżeniem (uprawnienia budowlane).

Grubość płyty piętrzącej przy koronie zapory należy przyjmować 0,15-0,30 m (większe grubości odnoszą się do surowszych warunków klimatycznych). Z tych też względów wykonuje się niekiedy tzw. ścianki izolacyjne stawiane od strony odpowietrznej, które chronią płytę przed zbyt dużymi wahaniami temperatur,
Bardzo istotnym problemem jest zapewnienie szczelnego kontaktu pomiędzy płytą a filarem w miejscu podparcia. Połączenie to często jest wykonywane w postaci zazębionej, a samą szczelinę wypełnia się asfaltem dla utrudnienia filtracji wody. Asfaltem smaruje się równocześnie płaszczyznę występu filara, na którym bezpośrednio oparta jest płyta (program egzamin ustny).

Jeżeli płyta związana jest na stałe z filarem, co występuje przy wspornikowym rozwiązaniu płyty, wówczas w połowie rozpiętości między filarami płyta przecięta jest konstrukcyjną szczeliną dylatacyjną uszczelnioną zwykle blachą miedzianą.

Obliczenie i konstrukcja filarów

Przykładem wspornikowego rozwiązania płyty jest zapora Olstappen w Norwegii ze wspomnianą już ścianką izolacyjną o wysokości ok. 15 m, rozpiętości w świetle między filarami 5,2 m, całkowitej długości 165 m i grubości filarów 0,8 m. Zapora fundamentowana jest na bardzo dobrej
skale. Odprowadzenia wody przez zaporę dokonuje się za pomocą przelewi o charakterze płytowym, zamkniętego segmentem (opinie o programie).

Drugim przykładem podobnego rozwiązania jest największa w Szwecji tego typu zapora Storfinnforsen o długości 800 m i maksymalnej wysokości 40 m. Tak jak w zaporze Olstappen, zastosowano tu pionową ściankę izolacyjną z żelbetu. Uszczelnienia na stykach płyt wykonano za pomocą blachy miedzianej i asfaltu.
Poziome szczeliny lub szwy w płytach mogą być dwojakiego rodzaju:

1) związane z etapami betonowania płyty, wykonane w postaci zazębionej,

2) termiczne stosowane przy wysokich zaporach co 15-20 m i uszczelniane blachami oraz wypełniane asfaltem (segregator aktów prawnych).

Górna powierzchnia płyt pokrywana jest torkretem lub asfaltem w celu zwiększenia szczelności. Płyta w części przelewowej ma prostsze podparcie i jeżeli filary są odpowiednio grube.

Zasady obliczenia i konstrukcji filarów nie różnią się w istocie od stosowanych do filarów zapór wielołukowych. Do obciążeń filara zalicza się bezpośrednie parcie wody na filar i na połowę płyty piętrzącej z każdej strony filara, ciężar płyt i ciężar własny filara; niekiedy należy uwzględnić także parcie lodu i namulów.

Grubość filarów wzrasta od góry do dołu, zmieniając się w sposób ciągły lub skokami wraz z grubością płyty (promocja 3 w 1).
W częściach przelewowych zapór płytowych na podłożu gruntowym wartość b może być większa od wartości 2 hf.