Podpory fundamentu

W tej metodzie przyjmuje się, że słupy stanowią podpory fundamentu. Założenie takie, umożliwiające obliczanie ławy fundamentowej jako belki ciągłej na podporach nieprzesuwnych, jest możliwe wówczas, gdy konstrukcja górna budynku jest całkowicie sztywna i uniemożliwia wzajemne przesunięcie słupów (program uprawnienia budowlane na komputer).

Warunek ten spełnia na przykład tarcza oparta na słupach, ale nie spełnia go układ poprzeczny ram opartych na wspólnej ławie fundamentowej). W pierwszym przykładzie można liczyć
się z położeniem punktów podparcia na jednej linii, w drugim natomiast przyjęcie takie nie jest uzasadnione. Górny rygiel łączący układy poprzeczne nie jest dostatecznie sztywnym powiązaniem słupów. Stosowanie do ław fundamentowych schematu belki ciągłej ograniczone jest ponadto do wypadków, gdy rozstaw słupów i siły w słupach są mniej więcej jednakowe. Wynikające z takiego obliczenia wartości oddziaływań ławy na słupy różnią się od występujących sił w slupach (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wielkości tych różnic są pewnego rodzaju miarą stosowalności tej metody w danym przypadku.
c. Ława obciążona slupami w stałych odstępach. W przypadku występowania obciążeń o stałej wartości i w stałych odstępach na długiej ławie fundamentowej, dla ustalenia rozkładu reakcji podłoża pod ławą można przyjąć rozkłady naprężeń w gruncie. Najprawdopodobniejszy rzeczywisty rozkład naprężeń w gruncie, w przypadku małej sztywności ławy. Rozkład ten można w przybliżeniu zastąpić wykresami trójkątnymi.

W przypadku lawy sztywniejszej wystąpi bardziej równomierny rozkład reakcji podłoża, który w przybliżeniu można zastąpić wykresem . W tym przypadku wzory prowadzą do zachodzenia na siebie trójkątów naprężeń w przęsłach, co uwzględnia się przez odpowiednie sumowanie rzędnych. Przyjęcie tego rodzaju rozkładów reakcji podłoża ma lepsze uzasadnienie teoretyczne niż rozkład liniowy, dając takie same udogodnienia obliczeniowe (uprawnienia budowlane).

Konstrukcja law pod rzędem slupów

Posadowienie rzędu słupów na wspólnej ławie fundamentowej stosuje się w przypadkach, gdy wobec znacznych sił w słupach (ponad 100 T) lub słabego gruntu (cgr 1,0 kGcm2) posadowienie na oddzielnych stopach prowadziłoby do większego zużycia materiałów lub zachodzenia na siebie obrysów stóp (program egzamin ustny). Za stosowanie fundamentu ławowego daje możność uzyskania prawie jednakowych osiadań wszystkich słupów; różnice osiadań wynikać mogą tylko z odkształceń ławy. Konstrukcję taką stosuje się więc chętnie również wówczas,
gdy niezależne posadowienie slupów prowadzić by mogło do znacznych różnic w osiadaniach, na przykład przy dużych różnicach sił w słupach lub dużych różnicach w ściśliwości podłoża gruntowego (opinie o programie).
Wspólny fundament pod rząd słupów powstaje niekiedy przez połączenie w jedną całość fundamentów słupów i ławy pod ścianą biegnącą w osi słupów. Rozwiązanie takie zapewnia wspólne osiadanie słupów i ściany.

Konstrukcja - ława niosąca jednocześnie słupy i ścianę została omówiona w tym rozdziale, gdyż występują w niej znaczne momenty zginające w kierunku podłużnym i trzeba ją obliczać za pomocą podanych tu metod. Jeśli ściana między słupami ma jedynie charakter osłonowy, np. gdy niesie tylko własny ciężar z jednej kondygnacji, można stosować jedno z rozwiązań.

Pod belką taką należy wykształcić szczelinę o wysokości większej niż spodziewane osiadanie stóp (segregator aktów prawnych). Niezależne posadowienie ściany i słupów. Stosując tę konstrukcję, trzeba tak wykształcić ławę
pod ścianą, aby istniała pewność, że będzie ona osiadała przynajmniej tyle samo co stopy słupów.

Inaczej bowiem ciężar budynku przenosić się zacznie poprzez ścianę i może spowodować jej zniszczenie (promocja 3 w 1). Pod ławą ściany należy więc przyjąć naprężenia o 305-50% większe niż pod stopami, nawet w przypadku gdyby to zwiększenie prowadziło do przekroczenia naprężeń dopuszczalnych w gruncie.