Żerdzie

Świder wykonuje się z rury stalowej o średnicy 3-4″ i długości około 50 cm. Stosuje się te same typy świdrów, które omówiono w rozdziale 1 B. Bardzo wygodny w użyciu, z uwagi na łatwość opróżniania, jest świder. W wyposażeniu zestawu powinny znajdować się co najmniej 2 świdry, by uszkodzenie jednego nie powodowało przerw w pracy (program uprawnienia budowlane na komputer).

Żerdzie wykonuje się z rur gazowych o średnicy 1-IV2″ w odcinkach o długości około 1 m, łączonych za pomocą rurowych łączników na gwint. Jeden komplet stanowi 5-10 odcinków. Pokrętło może być wykonane jak ścisk. Mogą być jednak stosowane również rozwiązania prostsze. Bardzo wygodne w użyciu jest np. pokrętło z kawałka pręta stalowego o średnicy 10-12 mm, wsuwane w otwory w żerdziach. W żerdziach wierci się wówczas otwory o średnicy nieco większej niż średnica pręta w odległości 25 cm od końców każdego odcinka (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Takim zestawem można wywiercić otwór w każdym gruncie do zwierciadła wody gruntowej. W gruntach spoistych można głębić otwór również w wodzie. Próbki gruntów przy wierceniach płytkich pobiera się zasadniczo do skrzynek o wymiarach przegródek 5X5X5 cm lub do słoików o objętości ‘A 1. Pobieranie większych próbek lub też jednoczesne pobieranie obydwóch rodzajów próbek możliwe jest tylko przy odpowiednio dużej miąższości warstwy (uprawnienia budowlane).

Przy badaniach na terenach płytkich torfowisk, gdzie zależy przede wszystkim na ustaleniu głębokości zalegania stropu (góry) i spągu (dołu) warstwy torfu, stosuje się zamiast wiercenia sondowanie. Służy do tego pręt stalowy o średnicy 10-20 mm zaopatrzony w odchylone nieco nacięcia, tworzące swego rodzaju miseczki. Pręt wbija się lub wciska w grunt, zaznaczając na nim głębokość wbicia. Po wyciągnięciu pręta miseczki wypełnione są tym gruntem, w którym znajdowały się w swym najgłębszym położeniu, co pozwala z kolei zmierzyć głębokość zalegania badanej warstwy (program egzamin ustny).

Otwory wiertnicze

Według tej metody można wykonać w ciągu 8 godzin przy niewielkich odległościach ponad 100 sondowań. Pracą kieruje geotechnik, mający do pomocy 3 robotników. Przy ustalaniu układu warstw, ocenie wytrzymałości gruntu i określaniu sposobu posadowienia budynku musi być znane położenie otworu badawczego w stosunku do projektowanej budowli. W związku z tym otwory wiertnicze należy dowiązać na planie do stałych punktów sytuacyjnych w terenie, istniejących już w czasie wykonywania prac wiertniczych. Mogą to być sąsiednie budynki, skrzyżowania stałych dróg, słupy linii elektrycznych lub telefonicznych (każdy słup jest oznaczony numerami, wypisanymi bezpośrednio na słupie lub na specjalnej tabliczce) itp. oraz stałe punkty geodezyjne poligonowe i repery wysokościowe (opinie o programie).

Na podstawie planu wierceń miejsce każdego otworu wiertniczego oznacza się kołkiem drewnianym długości około 30-50 cm, wbitym równo z powierzchnią ziemi. W pobliżu kołka należy wbić taki sam palik tzw. świadek, wystający nad ziemię 5-10 cm. Na świadku umieszcza się numer otworu i jego projektowaną głębokość, co oznacza: otwór nr 6 o głębokości 20 m. Przed wierceniem otworu kołek musi być usunięty, natomiast świadek pozostaje na swoim miejscu podczas wiercenia i po jego zakończeniu. W razie potrzeby usunięcia świadka na czas wiercenia, należy po zakończeniu prac wbić go ponownie w odległości 0,50-1,00 m od otworu (segregator aktów prawnych).

Przed rozpoczęciem lub po zakończeniu wiercenia wykonuje się pomiar rzędnej otworu tj. wysokości poziomu terenu w miejscu nawiercenia otworu. Pomiar wysokościowy (niwelacja) dowiązuje się do miejscowego reperu założonego dla projektowanej budowli, albo do geodezyjnej sieci reperów, albo tymczasowo do jakiegoś punktu stałego (reperu), którego wysokość przyjmujemy dowolną np. + 100,00 m. Rzędne otworów wiertniczych ustala się wówczas wg przyjętej rzędnej reperu (promocja 3 w 1).