Podział tynków

Urabialność zaprawy tynkarze sprawdzają w ten sposób, że nabierają ją na kielnię. rzucają na ścianę i obserwują, jak schodzi z kielni czy jest dobry poślizg, czy kielnia nie jest oblepiona zaprawa i czy przywiera do ściany bez zsuwania się w dół. Dobrą urabialność wykazują zaprawy o jednolitej masie (dobrze wymieszane) i spoistości. Urabialność zapraw poprawia dodatek wapna lub gotowe domieszki kupowane w postaci proszku lub płynu, zwane plastyfikatorami (program uprawnienia budowlane na komputer).

O ile dodatek wapna oprócz poprawy urabialności nadaje tynkom wysoką odporność na korozję biologiczną, poprawia plastyczność, wydłuża czas przydatności zaprawy do stosowania, zmniejsza przewodnictwo cieplne zaprawy, zwiększa przyczepność zaprawy do podłoża, to stosowanie dodatków chemicznych (plastyfikatorów) nie daje już takich efektów (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Większość domieszek zastępujących wapno jest środkiem napowietrzającym zaprawę. Ilość wprowadzanego do zaprawy powietrza decyduje w istotny sposób o parametrach zaprawy. Tynki (wyprawy) to powłoki z zapraw budowlanych pokrywające ściany i sufity. Decydują w znacznej mierze o estetyce, trwałości oraz wyglądzie budynku (program egzamin ustny).

Pomimo tego, że różne technologie stosowane przy produkcji materiałów budowlanych rozszerzyły znacznie ofertę w zakresie zapraw tynkarskich oraz usprawniły prace poprzez stosowanie agregatów tynkarskich do maszynowego narzucania zapraw, to nadal o trwałości i wyglądzie wyprawy tynkarskiej decyduje sposób, staranność i jakość wykonania (uprawnienia budowlane).

Ze względu na miejsce wykonania dzielimy je na:

1. zewnętrzne, wykonane na elewacjach budynku,
2. wewnętrzne.

Tynki tradycyjne dzieli się ze względu na rodzaj użytej do ich wykonania zaprawy:

• wapienne,
• cementowe,
• cementowo-wapienne,
• gipsowe,
• gipsowo-wapienne.

Inne kryterium podziału tynków to sposób wykonania i wygląd:

1. surowe lub rapowane,
2. surowe zagładzane kielnią od ręki,
3. surowe ściągane pacą,
4. surowe pędzlowane;
5. dwuwarstwowe, składają się z dwóch warstw,
6. obrzutki (szpryc),
7. narzutu,
8. trój warstwowe, składają się z trzech warstw,
9. obrzutki (szpryc),
10. narzutu,
11. gładzi (opinie o programie).

Próba ścierania

Pierwszą i zasadniczą sprawą przed wykonaniem tynków jest należyte przygotowanie podłoża (ścian i sufitów) oraz odpowiednie przygotowanie warunków do pracy. W pomieszczeniach powinny być ukończone prace instalacyjne, wmontowana w ościeża okienne stolarka oraz ościeżnice drzwiowe, zamurowane wszelkie przebicia i bruzdy. Stan podłoża ma istotne znaczenie dla przyczepności tynku, z tego powodu konieczne jest jego zbadanie (segregator aktów prawnych).

Z punktu widzenia przyczepności można je podzielić na:

• łatwe, np. mur z cegły cementowej, silikatowej, pustaków,
• trudne, np. gładki beton o niskiej chłonności.

Badanie stanu każdego podłoża należy rozpocząć od jego oceny pod względem:

• czystości,
• nośności,
• stabilności - podatności na ugięcia.
• równości.
• chłonności.

Próba ścierania - sprawdza czystość podłoża. Pocierając dłonią o powierzchnię sprawdzamy obecność pyłu i zanieczyszczeń. Próbę ścierania należy wykonać w kilku miejscach. Zanieczyszczenia pyłowe usuwamy szczotką, w razie konieczności zmywamy wodą i czekamy aż wyschnie. Poza zapewnieniem odpowiedniej przyczepności, należy dbać o to, aby podłoże nie było zbyt suche, zbyt nagrzane, zmarznięte, zabrudzone lub zatłuszczone (promocja 3 w 1).

Zaleca się wykonywanie tynków w temperaturze >5°C. Można je układać po zakończeniu osiadania i skurczu spoin w murze, średnio po upływie 6-7 miesięcy od zakończenia budowy. Marka zaprawy tynkarskiej powinna być dostosowana do rodzaju podłoża, jego wytrzymałości i charakteru użytkowania.