Pokrycia blachą cynkową

Blachę cynkową otrzymuje się przez walcowanie cynku hutniczego.
Barwa nowej blachy jest srebrzysta, struktura w przełamie krystaliczna (program na komputer).
Powierzchnia blachy nie powinna mieć pęknięć, dziur, białych plam, wżerów korozyjnych i rozwalcowanych pęcherzy.
Punkt topliwości cynku jest niski (419°C).

Współczynnik rozszerzalności cieplnej E = 0,000030 jest ok. 2,5 raza większy niż dla blachy stalowej. Wskazuje to na konieczność umożliwienia blasze cynkowej swobodnego rozszerzania się na dachu.
Ważną wadą blachy cynkowej jest kruchość i łamliwość na mrozie. Wymaga to łagodnych zagięć w połączeniach i szczególnej ostrożności przy wykonywaniu robót zimą.
Blacha cynkowa pod wpływem czynników atmosferycznych pokrywa się warstwą tlenku cynku, który następnie po kilku miesiącach zamienia się w zasadowy węglan cynku, tworząc warstwę ochronną zabezpieczającą od działania powietrza i wody. Mimo to blacha cynkowa ulega zniszczeniu pod działaniem płynów i gazów kwaśnych oraz stęchłego powietrza.
Pokrycie z blachy cynkowej nie powinno być używane tam, gdzie są wyziewy kwaśne, zwłaszcza siarkowe (program na telefon).

Przy układaniu pokrycia z blachy cynkowej należy pamiętać, że: a) blachy cynkowej nie należy kłaść na wilgotny beton lub tynk; w tym przypadku — w celu uniknięcia elektrolizy — trzeba podłożyć papę bezpiaskową, niezakwaszoną, nie zawierającą fenoli; b) nie należy kłaść blachy cynkowej na materiałach zawierających siarkę, jak żużlobeton itp.; c) należy unikać bezpośredniego stykania się blachy cynkowej z nieizolowanymi innymi metalami; jeżeli między dwa metale dostanie się elektrolit (np. lekko kwaśna woda deszczowa), wówczas następuje rozkład elektrolityczny  (program egzamin ustny).
W celu nadania blasze cynkowej ładniejszego wyglądu stosowane jest w pewnych przypadkach jej miedziowanie.
Przy sprzyjających warunkach i dobrym wykonaniu pokrycie z blachy i ok. 50 lat przy blasze o grubości 0,8 mm.
Blacha cynkowa jest obecnie materiałem deficytowym, toteż zabronione jest stosowanie jej do zwykłych pokryć dachowych (opinie o programie).

Do pokryć dachowych używano najczęściej w Polsce przed wojną blachy: N10 o grubości 0,5 mm, Nil o grubości 0,58 mm, N12 o grubości 0,66 mm. Dach kryto całymi arkuszami o wy miarach 0,762X1,524 mm długością w kierunku spadku. Obecnie produkuje się blachy o grubości 0,5, 0,55, 0,6 mm w arkuszach 1X2 m. Do użycia w pokryciu arkusze te są cięte na 3 części po 0,67X1 m (PN-57 H-92900).
Do wyznaczania i odmierzania linii i wymiarów, do cięcia i zaginania blachy stosuje się zasadniczo takie same narzędzia, urządzenia i maszyny jak przy pokryciach z blachy stalowej, z tym zastrzeżeniem, że wszelkie zagięcia muszą być w blasze cynkowej możliwie jak najbardziej łagodne (segregator aktów prawnych).

Podkład pokrycia

Arkusze układane są na połaci dachowej pasami prostopadłymi do okapu tak, że większy wymiar każdego arkusza jest prostopadły do okapu. Szwy równoległe do okapu są w sąsiednich pasach usytuowane mijankowo.
Podkład pokrycia powinien być z desek suchych bez oblin o grubości 25^-32 mm i szerokości ok. 15 cm. Desek pochodzących z rusztowań i zanieczyszczonych wapnem używać nie należy, gdyż wapno powoduje zniszczenie blachy.

Deski powinny być ułożone z odstępami 3-^5 cm w świetle, aby umożliwić zwentylowanie dolnej powierzchni blachy. Gdyby blacha była ograniczona od dołu całkowicie szczelnym deskowaniem, to powietrze zalegające nieruchomo między deskami i blachą ulegałoby zanieczyszczeniu gazami i wilgocią, co przyczyniałoby się do mszczenia blachy od dołu. Gwoździe deskowania powinny być głęboko wbite w deski, żeby ich łebki nie stykały się z blachą (promocja 3 w 1).
Są w użyciu 3 rodzaje techniki połączeń arkuszy blachy cynkowej: na zwoje, rąbki i listwy; ponadto w szczególnych przypadkach i w pewnych miejscach może być stosowane lutowanie.