Pokrycia z materiałów rolowych

Roboty pokrywcze materiałami rolowymi (do których zalicza się obecnie oprócz papy również folie z tworzyw sztucznych) powinny być wykonywane podczas suchej pogody przy temperaturze powyżej + 5°C, na podłożu czystym i odpowiednio suchym.
Wykonywanie robót przy temperaturze od +5 do —5°C jest niepożądane, ale dopuszczalne pod warunkiem przestrzegania następujących wymagań: a) materiały rolowe i uszczelniające oraz lepiące stosowane na zimno powinny być przed ich użyciem doprowadzone do temperatury około +10°C; b) materiały uszczelniające i lepiące stosowane na gorąco powinny być ogrzane do temperatury min. +90°C, c) pokrywanie lepikami (rozpościeranie) nie może się odbywać na zamarzniętym lub mokrym podłożu. a także w czasie trwania opadów atmosferycznych.

Należy mieć na uwadze, że klejenie przy wilgotnej, dżdżystej pogodzie powoduje wytwarzanie się między folią i lepikiem warstewki wodnej, co przyczynia się później do powstawania pęcherzy i odstawania folii, a to wskutek parowania wilgoci, która się uprzednio skondensowała w porach i na powierzchni folii. Oprócz tego przy klejeniu w zimną pogodę zużywa się znacznie więcej lepiku (program na komputer).
Roboty pokrywcze powinny być rozpoczynane dopiero po całkowitym wykonaniu na dachu robót murarskich, ciesielskich, tynkowych i blacharskich.
Robotnicy chodzący po dachu w czasie robót pokrywczych powinni mieć buty gumowe lub owinięte dobrze szmatami, aby nie uszkodzić nawierzchni pokrycia.
Pokrycia papowe są stosunkowo tanie i szczelne. Trwałość ich jest zależna od gatunku papy, od podkładu, od jakości wykonania i konserwacji. Pokrycia z dobrej papy na dobrym podkładzie systematycznie konserwowane mogą przetrwać 30, a w szczególnych przypadkach i więcej lat. Wadą pokrycia papowego jest jego nieestetyczny wygląd.
Dlatego też ostatnio zaczęto stosować papy z posypką kolorową, albo kolorowym natryskiem z tworzyw sztucznych. Również papy z cienką folią aluminiową (nazwa polska „Alpa”) znajdują coraz większe zastosowanie nie tylko ze względów estetycznych, ale i ze względu na większą trwałość i nieprzepuszczalność wody (program na telefon).
Na pokrycia mogą być stosowane papy asfaltowe lub smołowe. Jako podkład pod pokrycie papowe stosuje się od dawna deskowanie, a obecnie gładź betonową lub płyty pilśniowe.
Spadek połaci dachowych dla pokryć z materiałów rolowych przyjmuje się wg PN-63/B-02361.

Przy zbyt płaskich dachach woda spływa powoli i zatrzymuje się na wszelkiego rodzaju zgrubieniach i wyniosłościach, co może powodować przeciekanie, zwłaszcza w miejscach umocowania na gwoździach. Z tego względu spadek w pokryciach na deskowaniu nie powinien być mniejszy od 0,05, przy tym w dachach ze spadkami poniżej 0,1 podkład powinien być wykonany albo z desek odpowiednio grubych (np. 32 mm), albo z desek na wpust i wypust, ponieważ na płaskich dachach ludzie czują się pewniej i chodzą mniej ostrożnie, co z kolei przy słabym deskowaniu powoduje ugięcia szkodliwe dla papy.
Zbyt strome spadki są niekorzystne z następujących powodów: a) zużywa się dużo materiałów, b) przy wyższej temperaturze ściekają lepiki, c) ssanie wywołane działaniem wiatru może odrywać papę.
Drewno przeznaczone na deskowanie jak również samo deskowanie o wilgotności powyżej 21% należy osuszyć (opinie o programie).
Deskowanie powinno być wykonane bez odstępów między deskami. Jest rzeczą zrozumiałą, że papa ułożona na łatach lub deskach z odstępami niszczy się łatwo od chodzenia i przewisa.
Deski można układać w dotyk, na przylgę oraz na wpust i wypust.
Ułożenie w dotyk jest najłatwiejsze, ma jednak wady: a) przy zsychaniu się desek powierzchnia podkładu staje się nierówna, b) przy chodzeniu po dachu deski uginają się niezależnie, co może być powodem przerywania papy, szczególnie przy cieńszych deskach.

Przy połączeniu desek na przylgę, a zwłaszcza na wpust, obciążenia skupione (człowiek z narzędziami — 80 kG) rozkładają się na 2 lub więcej desek, a powierzchnia podkładu pozostaje równiejsza.
W unowocześnionych dachach deskowanie zestawia się z tarcz o szerokości 0,5 m wykonanych z pewnej liczby desek położonych obok siebie w dotyk, które przybite są do poprzeczek rozmieszczonych w środkach odległości między krokwiami. W tym przypadku ciężar skupiony rozkłada się na większą liczbę desek.
Grubość desek wynosi przeważnie 25 mm, w dachach tymczasowych stosuje się często 19 mm. Rozstaw osiowy krokwi — średnio co ok. 1 m.

Szerokość desek nie powinna być zbyt duża (do ok. 18 cm), szerokie deski więcej się kurczą i wypaczają przy wysychaniu. Deski powinny być starannie dopasowane; nierówne brzegi desek należy przy- strugać po ułożeniu na dachu w celu stworzenia zupełnie równej płaszczyzny podkładu. Każda deska powinna być przybita do krokwi 2 gwoździami.
Przy okapie dachu nie mającego rynny — na czołach krokwi przybija się deskę okapową, której dolny brzeg zwisa o kilka cm poniżej spodu krokwi. Górny brzeg deski czołowej przykryty jest skrajną dolną deską pokrycia, która jest wysunięta o kilka cm na zewnątrz w celu utworzenia okapnika (program egzamin ustny).

Pokrycie papowe

W szczycie dachu dwu-spadkowego usztywnia się końce zwisających wspornikowo desek pokrycia za pomocą łaty trójkątnej i prostokątnej, przybitych do desek.
Ponieważ pokrycie papowe jest szczelne, przeto należy zawczasu przewidzieć odpowiednią wentylację poddasza. Wentylacja ta może się odbywać przez małe, wystające z powierzchni dachu okienka, tzw. dymniki (ok. 20X20 cm), które jednocześnie mogą służyć do wysunięcia belek, dźwigających wiszące rusztowania. Niekiedy stawia się na kalenicy kominki wentylacyjne i pozostawia niewielkie otwory pod okapem w ścianie szczytowej w celu doprowadzenia powietrza. Przed przystąpieniem do robót pokrywczych deskowanie powinno być starannie oczyszczone z gruzu, wiórów i innych odpadków.
Wszystkie nakładki papy, miejsca połączeń z blachą itp. powinny być przyklejone na lepiku oraz smarowane lepikiem po wierzchu. Zasadniczo przy papach smołowych stosuje się lepiki smołowe na gorąco, przy asfaltowych używa się zazwyczaj lepiki asfaltowe — na gorąco, a w przypadku lepików z rozpuszczalnikiem — na zimno (segregator aktów prawnych).

W przypadku gdy płyty pilśniowe mają zastąpić deskowanie pod papę i podkład taki stanowi konstrukcję nośną, wykonuje się go z dwóch warstw płyt: porowatej i twardej. Dolną warstwę z płyt porowatych grub. 12 mm układa się wzdłuż dachu i przybija się do krokwi o rozstawie 504-60 cm gwoździami przeznaczonymi do płyt pilśniowych. Rozstaw gwoździ powinien być nie większy niż 20 cm.
Płyty przed złożeniem powinny być zaimpregnowane środkiem grzybobójczym, nie powodującym pęcznienia i rozmięknienia płyt. Styki płyt prostopadłe do okapu powinny wypadać na osiach krokwi (promocja 3 w 1).
Górną warstwę z płyt twardych grubości 5 mm przykleja się do płyt porowatych klejem mocznikowym lub lepikiem po uprzednim zagruntowaniu roztworem asfaltowym.