Pokrycie zbrojenia betonem

Zbyt cienkie pokrycie zbrojenia betonem (otulina), np. w wyniku braku rozporek i podparcia zbrojenia lub jego przydeptanie, również powoduje powstawanie raków i odsłaniających zbrojenie odprysków betonu. Otrzymanie nienagannej powierzchni betonu jest możliwe tylko przy zastosowaniu deskowań o odpowiedniej jakości (szczelnego, wykonanego z desek o jednakowej grubości, posmarowanego właściwym środkiem smarnym). Jakość powierzchni zależy też od wymieszania i ułożenia betonu, a także w znacznej mierze od rozmieszczenia i wykonania dylatacji roboczych oraz od sposobu pielęgnacji betonu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zastosowanie różnych rodzajów cementu i kruszywa, składników nie przemytych (np. zawierających grudki gliny) powoduje zabarwienia i zacieki na powierzchni betonu. Wykonanie licowej powierzchni betonu bez usterek wymaga zwrócenia szczególnej uwagi na dostateczne pokrycie (otulenie) zbrojenia betonem.

Powierzchnię taką osiąga się najpewniej, stosując rozporki i podparcia zbrojenia. Wymiar największych ziaren kruszywa (^ 15 mm) musi być dostosowany do niezbędnej grubości pokrycia zbrojenia i do najmniejszego wymiaru (^1/5) elementu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W celu uniknięcia wad w widocznej powierzchni betonu licowego deski deskowania powinny ściśle do siebie przylegać, być czyste i powleczone odpowiednim środkiem zmniejszającym przyczepność. Beton powinien być dobrze zagęszczony (także dogęszczony powtórnie) i pielęgnowany stosownie do swego rodzaju i do pogody. Należy pamiętać o właściwym rozmieszczeniu i wykonaniu przerw roboczych. Aby zapobiec zabarwieniom i zaciekom na powierzchni betonu, należy stosować beton stale z tym samym rodzajem cementu i stale z takim samym i czystym kruszywem dobrej jakości (uprawnienia budowlane).

Przyczepność tynku

Dużą grupę podobnych do siebie szkód warstw powierzchniowych wewnątrz budynku stanowiły przypadki odpadania tynku z sufitów pod stropami żebletowymi. Często całe obszary tynku wykazywały złą przyczepność do podłoża, co objawiało się odstawaniem tynku od stropu (tynk był „odparzony"). Niektóre szkody były bardzo poważne, gdyż odpadające duże płaty tynku stanowiły znaczne zagrożenia dla mieszkańców budynku. Szkody występowały przy tynkach wapiennych, wapienno-cementowych i gipsowych układanych na żelbetowych stropodachach i stropach między piętrowych (program egzamin ustny).

Przyczepność tynku do podłoża ma szczególne znaczenie w przypadku sufitów pod stropami żelbetowymi, gdyż tynk „wisi" tu na podłożu, a strefa jego przyczepności podlega silnemu działaniu odkształceń stropu i tynku. Odkształcenia sprężyste, pełzanie i skurcz, a przy stropach i stropodachach z ogrzewaniem powierzchniowym także wydłużenia powodują obciążenie strefy przyczepności. W przypadku braku dylatacji przy brzegu sufitu dochodzą do tego jeszcze naprężenia wymuszone w płatach tynku (opinie o programie).

Zjawiska fizyczne i chemiczne, powodujące przyczepność, nie są całkiem wyjaśnione. W działaniu ich występują poważne różnice w zależności od rodzaju tynku (np. tynku wapienno-cementowego lub gipsowego) i ewentualnie dodatków zwiększających przyczepność. Mimo to można w sposób ogólny stwierdzić, że na przyczepność tynków ujemnie wpływają niżej podane właściwości podłoża (segregator aktów prawnych).

Zależnie od warunków wysychania (pogoda, wietrzenie) zazwyczaj dopiero po 2 do 8 tygodniach po rozdeskowaniu stropu ubywa wilgoci w betonie na tyle, że jest on jako podłoże dostatecznie wodochłonny. Zdolność chłonięcia wody przez podłoże ma znaczenie zarówno dla przyczepności świeżo nakładanego tynku (adhezja wody zarobowej do podłoża), jak i dla zazębiania się tynku z podłożem (wsysanie roztworu środka wiążącego do systemu porów podłoża) (promocja 3 w 1). Zbyt wcześnie otynkowany beton wydziela silnie wilgoć, która przenosi do strefy powierzchniowej sole, również mogące zmniejszać przyczepność. Z rozpoczęciem tynkowania należy więc odczekać do czasu wystarczającego wyschnięcia betonu.