Połączenia słupa

W celu ułatwienia montażu złącza zastosowano w tym rozwiązaniu rurkę ze stopkami. Rurka jednym końcem jest zabetonowana w górnym słupie, a drugim opiera się na powierzchni dolnego słupa (uprawnienia budowlane). Wypuszczone pręty są zespawane i usztywnione za pomocą strzemion.
Złącza żelbetowe, w których wystające pręty zbrojenia słupa łączą się przy pomocy nakrętek zakładanych na nagwintowane końce.

Na czołach prefabrykatów zastosowano tu blachy zakotwione w betonie, lecz nie powiązane ze zbrojeniem słupa. Do blachy dolnego słupa przyspawany jest tzw. płaskownik centrujący. W rozwiązaniach radzieckich grubość blach czołowych wynosi 10-=-12 mm, a blach centrujących 3-5 mm. Złącze usztywnia się za pomocą spawu obwodowego. Część siły w złączu przenosi płaskownik obwodowy, a resztę spawy. Złącza spawane stosowane w budynkach krajowych z ramami H nie posiadają blachy centrującej (program na telefon). Ramka stalowa wykonana jest z kątowników, a samo łączenie słupów wykonuje się przez przyspawanie do nich na obwodzie pręta stalowego 0 6 mm. Wytworzoną spoinę grubości 6 mm wypełnia się zaprawą cementową pod ciśnieniem przez specjalny otwór pozostawiony w słupie.

Podobny typ złącza, lecz z blachą centrującą. Powierzchnia blachy centrującej stanowi zwykle 0,5-T-0,6 przekroju poprzecznego powierzchni słupa. Złącza chronić przed korozją, zabezpieczając je warstwą tynku na siatce po uprzednim powleczeniu stali środkami antykorozyjnymi.

Niedokładności w osadzeniu blach czołowych powodują koncentrację naprężeń w betonie słupów w strefach na obwodzie, a poza tym — powstanie mimośrodów wpływających niekorzystnie na pracę ustroju. Krótkotrwałe działanie wysokich temperatur przy spawaniu nieznacznie tylko wpływa na wytrzymałość betonu, natomiast wpływa ujemnie na przylegania blachy czołowej do betonu. Z tego względu należy stosować elementy stalowe o małym przekroju, a spawy powinny być odcinkowe, nie ciągłe (program na komputer).

 Tego rodzaju złącza żelbetowe mogą przenosić momenty zginające i siły poprzeczne. Połączenie rygli ze słupem w przypadku styku słupów ponad stropem pokazano. Rygle opierają się na wsporniku słupa, na wsporniku montażowym usuwanym po stwardnieniu betonu w spoinie. W obu przypadkach siły rozciągające wywołane momentem zginającym przenoszą górne pręty zbrojenia, a siły ścinające przenoszą albo wspornik słupa, albo spoina betonowa. Dla zapewnienia współpracy starego betonu z nowym, powierzchnie prefabrykatów powinny posiadać w spoinie wręby. Grubość spoiny powinna być nie mniejsza niż 4 cm (program egzamin ustny). Łączenie zbrojenia dolnego rygli w złączu nie jest konieczne i należy zabieg taki traktować jako dodatkowe zabezpieczenie, gdyż w zasadzie beton spoiny powinien przenieść panujące w ryglu siły ściskające.

Złącza stalowe

Przykłady złącz stalowych w szkieletach budynków o układzie słupowo-belkowym (opinie o programie). Siłę poprzeczną w złączach przenoszą wsporniki stalowe osadzone w słupie. Styki łączy się przez spawanie, jednak takie połączenie jest mało sztywne. Zużycie stali w złączach jest duże i dlatego stosowanie ich jest ograniczone. Dla uzyskania sztywnych złącz spawanych stosuje się przesunięcie węzłów poza słupy, opierając rygle na wspornikach.

Połączenie płyt stropowych ze słupem uzależnione jest od obciążenia płyt stropowych i od nośności słupów (segregator aktów prawnych). Przykład oparcia płyt krzyżowo zbrojonych na słupach, zastosowany na osiedlu Wierzbno C w Warszawie. Słupy są o wysokości kondygnacji. Płyty stropowe opierają się na wsporniku, przy czym powierzchnia docisku wynosi ok. 320 cm2. Dla lepszego powiązania płyty ze słupem w spoinach między płytami zastosowano kotwie przyspawane do blach osadzonych na wspornikach słupów.

Dla stworzenia większej monolityczności połączenia tego typu, w budownictwie radzieckim stosuje się oparcie płyt stropowych na wspornikach stalowych przyspawanych do zbrojenia słupa. Płyty stropowe opierające się na wspornikach przyspawa się do nich za pomocą stalowych elementów stykowych (promocja 3 w 1).