Połączenie słupów

Połączenie słupów wykonuje się również często spawając nakładkami obwodowe kształtowniki obejmujące obit łączone części słupa (kształtowniki te zakotwione są wąsami w betonie słup; prefabrykowanego lub dospawane do jego zbrojenia); nieco inne rozwiązanie połączenia słupa, gdzie górny słup - usytuowany właściwie w węźle głowicowym poprzez centrujący trzpień wystający z dolnego słupa - przymocowany jest bezpośrednio do głowicy słupa poprzez boczne kątowniki przyspawane do stalowych „marek” słupa i głowicy (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zbrojenia słupów można nie łączyć ze sobą, gdy ich styk jest wykonany na głębokości nie mniejszej od 30-40 cm od wierzchu płyty stropowej, a cały węzeł głowicy umonolitycznia się betonem. Słupy wykonuje się wyłącznie jako elementy o przekroju pełnym.
Głowice stropów prefabrykowanych. Prefabrykowane głowice wykonuje się w rzucie kwadratowe, prostokątne, rzadziej kołowe. Pierwsze rozwiązanie stosuje się przy niezbyt dużych wymiarach głowic (są ciężkie), a łączenie słupów dolnej i górnej kondygnacji jest tu dość kłopotliwe (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Drugie rozwiązanie głowic pozwala na zwiększenie ich wymiarów (nawet do 260X260 cm); przy stosowaniu środkowych krzyżujących się żeber można osiągnąć zmniejszenie grubości ścianek bocznych głowicy, ale trudniejsze jest łączenie słupów, które w typie I rozwiązuje się przez umonolitycznienie betonem, co pozwala traktować górne słupy jako zamocowane w węźle głowicowym.

Płytowy kształt głowicy stosuje się do mniejszych wymiarów siatki słupów, a zatem i do głowic o mniejszych wymiarach. Typ żebrowy, przyjmuje się do stropów silnie obciążonych, a daleko wysunięte żebra przekątniowe pozwalają na duże zmniejszenie rozpiętości płyt stropowych (uprawnienia budowlane).
Wszystkie omówione wyżej typy głowic mają w środku otwór dla prowadzenia do głowicy górnej części dolnego słupa i ustawienia słupa wyższej kondygnacji.

Płyty stropów prefabrykowanych

Płyty tych stropów są tu omówione w oparciu o podział w zależności od rodzaju konstrukcji i wykonania tych płyt (program egzamin ustny). Do tego rodzaju przekryć należą płyty, w których „procesy mokre” ograniczone są jedynie do zalania połączeń
między składowymi elementami konstrukcji. Można tu rozróżnić układy płytowe gładkie lub żebrowane oraz układy płytowo-żebrowe. W obu przypadkach występują dwa rodzaje elementów: płyty międzysłupowe (międzygłowicowe) i płyty przęsłowe (opinie o programie).

Zwykle stosowane układy prefabrykowanych płyt. W pierwszym rozwiązaniu tak płyty międzysłupowe jak i przęsłowe opierają się bezpośrednio na głowicach. W drugim rozwiązaniu płyty przęsłowe opierają się na płytach międzysłupowych, które z kolei przekazują obciążenia przez głowice na słupy podpierające strop. Płyta przęsłowa może stanowić jeden element (wariant I) lub składać się z kilku elementów składowych (wariant II).
Płyty gładkie lub żebroioane. Zazwyczaj występują one jako płyty typu panwiowego, kasetonowego, rusztowego bądź ze środkowymi otworami (zwykle są to płyty wielootworowe), w rozwiązaniu układu płyt, wariant I. W układzie kasetonowym lub rusztowym można uzyskać gładką dolną powierzchnię płyty przez stosowanie wypełnienia, np. z lekkiego betonu (segregator aktów prawnych).

Analogicznie do tych płyt międzysłupowych wykonuje się również płyt przęsłowe, z tym że są one w rzucie kwadratowe lub bardzo zbliżone d<~ kwadratu. Wśród płyt przęsłowych rzadko spotyka się jedynie płyty otworowe o dużych wymiarach, częściej natomiast są to płyty drobnootworowe.
Oparcie płyt przęsłowych na płytach międzysłupowych wykonuje się, traktując je pod względem statycznym jako przegubowe.

Sposób łączenia płyt międzysłupowych ze sobą w obrębie głowicy zależy w zasadzie od położenia tych płyt względem górnej powierzchni głowicy. Gdy podporowa górna płaszczyzna głowicy jest usytuowana niżej od górnej powierzchni płyt stropowych, stosuje się łączenie ich ze sobą (promocja 3 w 1).