Pomysł ścianki szczelnej

W rurach o średnicy 400 mm dochodzi ona przy ciśnieniu 8 atn do 10 t. W praktyce jednakże siła ta rzadko przekracza 2 t wskutek nieszczelności przewodów i oporów w nich oraz ucieczki powietrza do gruntu (program uprawnienia budowlane na komputer).
Zakotwienia mogą bądź zaczepiać o odpowiedni przeciwciężar, bądź też mogą być zamocowane w gruncie. Na rurę siła kotwiąca przenosi się poprzez zacisk.
Bardziej szczegółowy opis sprzętu najczęściej stosowanego w Polsce craz szczegóły wykonawstwa znaleźć można w książce Dzierżawskiego.

Pomysł ścianki szczelnej w postaci szeregu pali nabijanych, zagłębianych jeden obok drugiego jest dość prosty, jednakże należyte wykonanie ścianki napotyka pewne trudności (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Największą trudność stanowi zapewnienie szczelności pomiędzy sąsiednimi palami. Dla wykonania pala pod osłoną rury okładzinowej konieczne jest bowiem zwykle pozostawienie pomiędzy poprzednio zapuszczonym a nowym palem kilkucentymetrowej przestrzeni, nieco większej niż grubość ścianki rury.

Jeżeli ściany wykonanego pala pozostają gładkie, wówczas po wyjęciu rury wspomniana przestrzeń pozostaje niewypełniona betonem i stanowi drogę filtracji wody lub po jednostronnym odsłonięciu ścianki także i miejsce ucieczki gruntu zza ścianki (uprawnienia budowlane). Oczywiście zastosowanie narzutu kamiennego za ścianką może częściowo problem rozwiązać, ale nie mówiąc już o podwyższeniu kosztów, narzut nie zawsze może być wykonalny.
Jeżeli ściany pali są nierówne, wówczas sprawa jest łatwiejsza, gdyż beton nowego pala rozchodzi się w czasie jego wykonania poza granice otworu objętego rurą i może pozostawioną między palami przestrzeń wypełnić. Przestrzeń ta jednakże musi być nieco większa niż przy palach gładkich, ze względu na nierówności powierzchni pobocznicy pala uprzednio wykonanego i warunki są właściwie gorsze niż przy palach gładkich (program egzamin ustny). Poza tym kontrola, czy beton nowego pala rzeczywiście wypełnił omawianą przestrzeń, jest utrudniona i właściwie przed odsłonięciem ścianki niemożliwa.

Ściany otworu

Jak z powyższych uwag wynika istnieją dwie drogi do rozwiązania zagadnienia:
- zastosowanie pali nabijanych bez rury okładzinowej, lub
- zastosowanie takich pali, których beton w czasie ich wykonywania rozchodzi się wszerz poza granice rury, przy czym także i tam jest należycie ubity.
Niżej przedstawione będą trzy metody oparte na przedstawionych zasadach. Pierwsza z nich znalazła już wielokrotnie zastosowanie za granicą, dwie dalsze zastosowane w Polsce dały oczekiwane rezultaty (opinie o programie).

System, patentu włoskiego (Impresa di Costruzioni Opere Specializzate) polega na wykonaniu w gruncie szeregu pali nabijanych bez użycia rury obsadowej.
W celu wykonania otworów należy przede wszystkim sporządzić i założyć płytko w gruncie wzornik (szablon) betonowy w postaci ławy z otworami, wyznaczający ściśle odstępy wierceń oraz umożliwiający zmontowanie na sobie rury stojakowej. Wzornik ten musi być masywny i uzyskuje grubość do 1,2 m, która zapobiega jego osiadaniom wskutek wstrząsów przy wierceniu. Może on służyć również jako podpora dla szyny, po której poruszać się ma zmontowana na podwoziu wieża wiertnicza. Na podwoziu wieży wiertniczej montuje się pompę oraz sito wstrząsane (segregator aktów prawnych).

Pale wykonuje się początkowo co drugi. Średnica pali może być różna. Odległość w świetle między sąsiednimi palami przyjęto mniejszą, równą 330 mm. Otwory wiertnicze wykonuje się za pomocą świdra udarowego, krzyżowego o ciężarze 1,3 t. W czasie wiercenia wprowadza się do otworu pod ciśnieniem poprzez wydrążoną żerdź i świder roztwór wodny (koloidalny) bentonitu.

Bentonit uszczelnia ściany otworu i umożliwia utrzymywanie się ich, nawet jeżeli struktura gruntu jest ziarnista (promocja 3 w 1). Roztwór wodny wypłukuje poza tym urobek i wyprowadza go z otworu na zmontowane nad ziemią koryto, a następnie na sito wstrząsane. Tu następuje rozdzielenie się urobku od bentonitu, który może być ponownie użyty.