Wystrój szczytów

Wystrój szczytów uzupełniały rozmaite detale. Wiatrownice, czyli ukośne deski zasłaniające od boku połączenie pokrycia z konstrukcją dachu, ozdobnie profilowano. W niektórych regionach końce wiatrownic przedłużonych poza skrzyżowanie w kalenicy tworzyły śparogi, nieco inne na Kurpiowszczyźnie i na Kaszubach (program uprawnienia budowlane na komputer).

Niekiedy akcentowano kalenicę skromnym pazdurem wyciętym z deski, kiedy indziej nad kalenicą osadzano pazdur w formie profilowanego słupka. Inaczej był osadzony pazdur na Mazurach, uformowany ze słupka rozdzielającego pośrodku ukośne deskowanie szczytu. W celu doświetlenia przestrzeni strychowej wycinano w deskowaniu otwory o wymyślnych kształtach.
W poszczególnych regionach występowały charakterystyczne zestawy elementów zdobniczych, na przykład szczyty śląskie wyróżniały się szerokimi deskami i podkalenicowym kozubkiem, gdzie indziej z wąskich desek układano różne ornamenty lub stosowano sterczyny (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Niejednokrotnie w celu optycznego przecięcia wysokiego trójkątnego szczytu i uzyskania korzystniejszych proporcji dzielono go mniej więcej w połowie wysokości małym daszkiem (przystrzeszkiem), na przykład na Podhalu, lub układano odmiennie deskowanie w górnej i dolnej części szczytu, albo nadwieszano górną, trójkątną część szczytu nad dolną (trapezową), co charakteryzuje szczyty chałup kurpiowskich (uprawnienia budowlane).

W tradycyjnym budownictwie ludowym pokrycie dachów stanowiła strzecha słomiana, strzecha trzcinowa, dranice lub gonty. Pokrycia z dachówek ceramicznych zaczęły się rozpowszechniać. w wyniku postępu cywilizacji i przepisów’ przeciwpożarowych. najpierw na Pomorzu, Śląsku i w Poznańskiem, a następnie w całym kraju dopiero w XX w;.
Strzechy słomiane, lekkie i o dobrych właściwościach izolacji termicznej były pokryciem dominującym w pasie dzielnic środkowych i na południu kraju, w okolicach objętych uprawą rolną. Najczęściej snopki żytnie przymocowywano powrósłami do łat (program egzamin ustny).

Pokrycia dachowe

Układając snopki kłosami w dół. otrzymywano gładką powierzchnię połaci, gdy zaś snopki ułożono odwrotnie, przymocowując do łat kłosami, otrzymywano bardziej dekoracyjną, schodkówaną powierzchnię pokrycia z garbami (opinie o programie). Najliczniej na terenie Polski występowały dachy kryte gładko na połaci i schodkowo na narożach. W różnych regionach stosowano rozmaite sposoby umacniania pokrycia w kalenicy. Najczęściej snopki zaginano w kalenicy na obie połacie i wzmacniano poszycie kluczynami, czyli żerdziami z rozgałęzieniem tworzącym zaczep, czyli cienkimi żerdziami łączonymi parami i ułożonymi z obu stron kalenicy.

Chroniły one pokrycie przed zerwaniem przez wiatr. Najkorzystniejsze nachylenie połaci strzech słomianych mieści się w granicach od 45 do 70°.
Pokrycie z trzciny jeziornej, charakteryzujące się trwałością i odpornością na gnicie, stosowano głównie na północnych terenach Polski (Pojezierze, Pomorze). Trzcinę, która ma grube, sztywne i długie źdźbła, rozścielano warstwami na gęstym łaceniu, knowiem (łodygami) w górę. przyciskając warstwy żerdziami. Żerdzie wiązano do łat i przykrywano następną, wyżej położoną warstwą trzciny, uzyskując równą i gładką powierzchnię pokrycia (segregator aktów prawnych).

W okolicach zasobnych w drewno, głównie na Podhalu. rozpowszechniły się pokrycia z desek jodłowych lub świerkowych dartych, grubości 2 - 3 cm, szerokości około 20 cm i długości od 100 do 300 cm, zwanych dranicami.
Dolną warstwę dranic układano prostopadle od okapu w takich odstępach, aby dranice warstwy górnej zachodziły na dolne około 4-6 cm i przybijano je do łat.

Dranice dolne układano stroną rdzeniową w dół, a dranice górne stroną rdzeniową w górę. dlatego po naturalnym wypaczeniu się desek w czasie zsychania następowało uszczelnienie się pokrycia (promocja 3 w 1).