Pontony

Pontony niektórych doków otrzymują w rzucie poziomym kształt nie prostokąta, lecz wydłużonego ośmiokąta o najdłuższych bokach równoległych do osi statku, równych długości ścian doku (program uprawnienia budowlane na komputer). Wystające poza ściany trapezowe końce pontonów noszą nazwę dziobów (avant-bec). Zewnętrzna szerokość doku jest sumą szerokości pokładu roboczego i grubości ścian. Zależy ona od szerokości największego dokowanego statku, od wymogów stateczności, wymogów samodokowania itp. Schematyczny przekrój doku typu U, z podaniem charakterystycznych wymiarów: Wartość s wynika zresztą z obliczenia stateczności oraz z wymaganej szerokości pomieszczeń w obrębie ścian doku, potrzebnych dla pomp i innych urządzeń (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jeśli w sąsiedztwie doku znajdują się nabrzeża o głębokości mniejszej niż głębia, to ta ostatnia musi być od nich oddalona tak, aby różnica poziomów wyrównana była przez skarpę odpowiednią dla materiału tworzącego dno basenu. Wynika stąd dalej także i odległość doku od nabrzeża, która zależnie od warunków waha się wówczas od kilku do kilkudziesięciu metrów. Gdy odległość ta jest niewielka, dok może być przycumowany do nabrzeża, przy czym połączenia stanowić mogą dźwignice kratowe, połączone przegubowo zarówno z nabrzeżem, jak i z dokiem i nie przeszkadzające w operacjach doku (uprawnienia budowlane).

Gdy nabrzeże leży dalej, doki cumuje się albo na martwych kotwicach, przy czym kotwice te zapuszczone są w dno, aby nie wystawały i nie przeszkadzały w operacjach, albo do rzędu dalb, albo wreszcie do specjalnie w tym celu wykonanych konstrukcji (filarów, słupów itp.). Konstrukcje te często muszą być masywne. Podstawa jednego takiego filara może dochodzić do 10X20 m, a rozstaw ich zależy od długości doku (2 do 6 filarów na długość). Ponadto, ze względu na konieczność swobodnego przechodzenia z doku na brzeg i odwrotnie, dok musi być połączony z brzegiem mostkiem.

Zawory zwrotne

Dok musi mieć zapewniony swobodny dostęp do siebie statków i dlatego położenie jego musi być tak ustalone, aby przynajmniej z jednej strony doku istniała przestrzeń wodna umożliwiająca dostęp statku i potrzebne do jego zadekowania manewry (program egzamin ustny).
W niektórych stoczniach praktykowana również bywa okresowa zmiana położenia doku. W stanie wynurzonym (ze statkiem lub bez) dok stoi przy nabrzeżu, dla dokonywania zaś operacji (zadokowanie lub wydokowanie statku) jest przesuwany nad głębię. W pewnych warunkach może to być wygodniejsze niż trwałe przebywanie doku nad głębią. Sposób ten umożliwia również korzystanie z jednej głębi kilku dokom. Opłaca on się jednak raczej dla doków mniejszych lub średnich (opinie o programie).

Duże usprawnienie w pracy doków pływających przynosi zastosowanie pontonów dokowych. Ponton taki o wymiarach w rzucie poziomym nieco mniejszych od poziomych wymiarów komory „macierzystego” doku pływającego, zaopatrzony w podpory oraz z boków w ażurowe (najczęściej metalowe) ściany rusztowaniowe, wprowadza się do doku i po uprzednim wypełnieniu jego komór wodą opuszcza się go wraz z dokiem pod wodę (segregator aktów prawnych).
Statek wprowadza się do doku na ponton, po czym dok się podnosi. Komory pontonu opróżniają się z wody bądź samoczynnie przez zawory zwrotne, w dnie komór, bądź przez pompowanie przy wykorzystaniu pomp doku.

Po opróżnieniu komór ponton uzyskuje potrzebną do uniesienia statku pływalność i po lekkim ponownym zanurzeniu doku unosi się na wodzie. Wyprowadza go się wówczas z doku i ustawia w miejscu stałego postoju, gdzie następuje remont statku.
Dok pływający obsługuje kilka pontonów, dzięki czemu sam pozostaje na czas remontu statku pusty albo też, jeżeli harmonogramy prac na to pozwalają, może przyjąć na swój pokład inny statek, np. do konserwacji (promocja 3 w 1).

Wadę tego systemu stanowi okoliczność, że nośność statków przyjmowanych przez pontony jest mniejsza od nośności doku o wyporność pontonów. Pontony też zwykle służą do remontu lub konserwacji jednostek raczej o małej nośności.