Postulat maksymalnego ograniczenia
Konieczność stworzenia możliwie najkorzystniejszych warunków ze względu na przewidywane uzbrojenie i skupienie zabudowy przemawia za ograniczeniem wielkości siedlisk do minimum. Przyjęcie dla działek minimalnych wymiarów oznacza w praktyce przyjęcie takich wymiarów powierzchni, które pozwalałyby na zabudowę działek zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa budowlanego i z wymogami użytkowymi i ekonomicznymi, przy równoczesnym uwzględnieniu miejscowych warunków (program uprawnienia budowlane na komputer).
Ustalenie minimalnych wymiarów działek dla różnej wielkości gospodarstw wymaga również przyjęcia dla nich jednakowego kierunku produkcji i oparcia się na wynikających z tego kierunku danych dotyczących obsady zwierzęcej oraz struktury zasiewów, w celu obliczenia powierzchni zabudowanej, komunikacyjno-gospodarczej i uprawowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Ze zrozumiałych względów postulat maksymalnego ograniczenia powierzchni działek sugeruje stosowanie zabudowy bliźniaczej, częściowe lub całkowite łączenie budynków pod wspólnym dachem i równoczesne wykorzystanie powierzchni komunikacyjnych (podwórza i dojazdów) na wybiegi oraz taką lokalizację upraw użytkowych, która nie wpływałaby na poszerzenie działki siedliskowej.
Wynika z tego potrzeba zastosowania nieco innych niż dotychczas rozwiązań przestrzennych siedlisk w ramach całego osiedla, polegających na podziale tych siedlisk na dwie części:
- działkę zagrodową,
- działkę przyzagrodową (uprawnienia budowlane).
Budynek mieszkalny
Na działce zagrodowej znalazłyby się budynki zagrody jak również towarzyszące im obiekty i przestrzenie (silosy, gnojownie, podwórze). Natomiast na teren działki przyzagrodowej należałoby przenieść uprawy użytkowe oraz w pewnych przypadkach także okólniki (program egzamin ustny).
Podział taki zapewnia z jednej strony uporządkowanie siedliska pod względem funkcjonalnym, zaś z drugiej strony daje możliwość zwiększenia powierzchni upraw użytkowych i uzyskania dla nich dobrego naświetlenia (brak zaciemnienia od budynków). Lokalizacja upraw na działce przyzagrodowej pozwala również na zmechanizowanie prac związanych z pielęgnacją wspomnianych upraw, a co za tym idzie na obniżenie nakładu pracy ręcznej na jednostce powierzchni.
W ten sposób istniałyby w obrębie osiedla dwa rodzaje działek: działki zagrodowe przylegające od frontu do ulicy osiedlowej, a od tyłu do drogi gospodarczej, oraz działki przyzagrodowe znajdujące się poza wspomnianą drogą i stanowiące zaplecze działek siedliskowych (opinie o programie).
W przyszłości, w miarę przechodzenia w rolnictwie z systemu gospodarki drobnotowarowej na system gospodarki wielkotowarowej, działki zagrodowe i przyzagrodowe właścicieli gospodarstw indywidualnych po odpowiednim przekształceniu mogłyby stać się działkami budowlanymi pracowników rolnych. W osiedlach typu liniowego działki przyzagrodowe w razie potrzeby dało by się bez specjalnych trudności włączyć do areału rolnego.
Budynek mieszkalny spotykany w zagrodach wiejskich jest zarówno w kształcie jak i w rzucie zmodernizowaną chatą. Modernizacja ta polega na zastosowaniu nowoczesnych materiałów i na pewnych urządzeniach przestrzennych, jak całkowite lub częściowe podpiwniczenie budynku, przy czym wykorzystanie poddasza wprowadza się tam dodatkowe izby mieszkalne, zmniejszając w ten sposób powierzchnię zabudowy. Ten następny etap modernizacji rzutu mieszkalnego budynku wiejskiego (segregator aktów prawnych). W ostatnich czasach badania nad ekonomią domu rodzinnego jako składnika życia społecznego są prowadzone bardzo intensywnie. Wyniki badań prowadzonych np. w Szwecji wskazują, że najekonomiczniejszy system budownictwa to domy zabudowane wyłącznie w przyziemiu, nie podpiwniczone i kryte stropodachami. Okazuje się, że stropy w małych budynkach przedstawiają wysoką pozycję kosztorysową. Również kosztowną i zabierającą sporo miejsca w rzucie jest klatka schodowa, konieczna dla komunikacji przyziemia z poddaszem i z piwnicą (promocja 3 w 1).
