Uzwajanie zbiornika

Uzwajanie zbiornika wymaga uprzedniego ustawienia i montażu nawijarki (co zwłaszcza w przypadku nawijarek karuzelowych stanowi czynność najtrudniejszą) oraz wyposażenia placu budowy w urządzenia pomocnicze (zwłaszcza transportowe, zasilające w energię itd.). Strunę kotwi się w punkcie początkowym u dołu ścianki oraz w punkcie końcowym u góry po zakończeniu uzwajania (program uprawnienia budowlane na komputer).

Po demontażu nawijarki pokrywa się uzwojenie warstwą torkretu. Ze względu na trudne warunki pracy na znacznej nieraz wysokości nad ziemią w sąsiedztwie części ruchomych, napiętej struny, doprowadzeń elektrycznych itd. należy zwracać baczną uwagę na właściwe bezpieczeństwo pracy.
Sprężanie zbiorników przez ich uzwajanie prowadzi do znacznych oszczędności materiałowych, natomiast koszt urządzeń nawijających jest stosunkowo duży. Stosowanie ich jest uzasadnione ekonomicznie przy większej liczbie konstrukcji zbiornikowych lub silosowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Uzwajanie karuzelowe, stanowi technologię specjalnie opracowaną i przystosowaną do dużych powłok cylindrycznych; dzięki temu charakteryzuje się ono korzystnymi wskaźnikami techniczno-ekonomicznymi. W przypadku gdy nie dysponuje się na budowie nawijarką karuzelową, można z powodzeniem stosować metody prymitywniejsze, polegające zazwyczaj na adaptacji metod stosowanych dla innych typów ustrojów kablobetonowych. Opracowano bardzo dużo tego rodzaju koncepcji i rozwiązań, z których tylko niektóre doczekały się realizacji na większą skalę.

Najprostsze jest niewątpliwie zastosowanie sprężania obwodowego w sposób analogiczny jak w innych konstrukcjach kablobetonowych (uprawnienia budowlane). Z uwagi na tarcie kable nie mogą opasywać z reguły więcej niż zbiornika. W tych warunkach można oczekiwać, że straty od tarcia nie przekroczą 30% siły sprężającej. Okoliczność ta jest ważna, gdyż z uwagi na małą grubość ścianek zbiornika nierównomierny rozkład nacisków obwodowych wywołuje szkodliwe momenty zginające i odkształcenia.

Śruba rzymska

Aby tego uniknąć stosuje się niekiedy mijankowe kotwienie kabli np. co Vs obwodu ścianki (przy nie zmienionej długości kabli na ‘At obwodu); w ten sposób w jednym pionie siły zmniejszone i nie zmniejszone przez tarcie wzajemnie wyrównują się (program egzamin ustny). W celu rozmieszczenia zakotwień konieczne są odpowiednie pilastry na ściance zbiornika. Metoda ta jest uciążliwa w wykonaniu z uwagi na dużą liczbę zakotwień i operacji naciągowych, lecz w niektórych przypadkach jedynie możliwa w stosowaniu (np. baterie silosowe o niezdylatowanych komorach).
Aby uniknąć zbyt wielu zakotwień i umożliwić stosowanie równomiernej warstwy drutów, podobnie jak przy uzwajaniu karuzelowym, opracowano urządzenia pozwalające naciągać strunę (na początku nie naprężoną) stopniowo w miarę uzwajania (opinie o programie).

W tym celu stosuje się lekkie naciągarki o specjalnej
konstrukcji, opierające się na odpowiednich wgłębieniach w postaci pionowych rowków, rozmieszczonych w równych odstępach na obwodzie zbiornika. Korzystając z dwu lub więcej takich naciągarek i przekładając je kolejno w odstępach np. co Vs obwodu ścianki (tak by co najmniej jedna naciągarka kotwiła prowizorycznie drut w określonej chwili) można stopniowo naciągnąć całe uzwojenie. Oczywiście wydajność tego procesu jest znacznie niższa niż przy uzwajaniu karuzelowym, natomiast nakład inwestycyjny na urządzenia znacznie mniejszy, toteż stosowanie tej metody w określonych warunkach może być ekonomicznie uzasadnione (segregator aktów prawnych).

Częściej stosuje się rozwiązanie oparte na koncepcji polegającej na założeniu uzbrojenia nie naprężonego, po czym napręża się go odcinkami przez ściąganie za pomocą nakrętek lub muf gwintowanych, opartych na zasadzie śruby rzymskiej. Najprostsze rozwiązanie polega na przyspawaniu do prętów sprężających nagwintowanych końcówek i ściąganie ich w oparciu o pionowo ustawione kształtowniki oporowe (promocja 3 w 1).