Potrzeby fundamentowania

Oczywiście, wykorzystując zdobycze naukowe do potrzeb fundamentowania, prowadzi się dalsze badania szczegółowe wyraźnie już dostosowane do potrzeb praktyki. Trzeba wspomnieć, że pole do rozwoju wielu nowych metod stoi jeszcze otworem. W niniejszym rozdziale rozpatrzymy dążenia i osiągnięcia służące do polepszenia warunków gruntowych (program uprawnienia budowlane na komputer). Poniżej zostaną wyłożone następujące metody postępowania stosowane do powyższego celu:

1) zamrażanie gruntu,

2) zastrzyki,

3) podsypywanie piasku,

4) wykorzystanie elektroosmozy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Aby osiągnąć zamrożenie potrzebnej masy gruntu zakłada się w nim szereg rur zamkniętych od spodu i wprowadza się w nich powolny przepływ cieczy zwykle o temperaturze nieco poniżej - 20°C. Używa się w tym celu najczęściej nasyconego do 32,2° Be ’), roztworu chlorku wapnia CaCU; roztwór ten zamarza dopiero przy - 55°C. Roztwór chlorku wapnia wprowadzany w ruch pompą przechodzi powoli przez rury w gruncie i oddaje tam część swego zimna, po czym w ruchu obiegowym dostaje się do zbiornika, gdzie się ochładza wskutek zetknięcia się z doprowadzanym wężownicą skroplonym amoniakiem lub dwutlenkiem węgla (uprawnienia budowlane). Zarówno skroplony amoniak, jak i skroplony dwutlenek węgla, rozprężając się wytwarzają bardzo niską temperaturę i obniżają wskutek tego temperaturę roztworu chlorku wapnia, który oddał nieco swego zimna gruntowi.

Przy dostatecznie bliskim rozstawie rur oziębiających w gruncie wytwarza się w nim powoli zamarznięta nieprzerwana osłona wskutek łączenia się między sobą coraz to zwiększających swą średnicę zamarzających walców gruntu dookoła każdej rury. Zamrażanie gruntu stosuje się przy robotach głębszych, najczęściej gdy zależy na umożliwieniu głębienia i obudowy szybów do celów górniczych lub innych w gruntach słabych i nawodnionych. Zachodzi to w tych przypadkach, gdy nie można użyć kesonów ze sprężonym powietrzem (program egzamin ustny).

Zamrożenie gruntu

Zamrożenie gruntu znakomicie wzmaga jego wytrzymałość mechaniczną, przede wszystkim na ściskanie. Wytrzymałość ta wzrasta wraz z obniżeniem temperatury. W wyniku badań otrzymano następujące wartości wytrzymałości na ściskanie: piaski przy temperaturze t = -10°C : 52-T-142 at, przy t = -20° : 109-185 at, przy czym wytrzymałość zwiększa się wraz ze wzrostem zawartości wody w piasku, gliny przy t = od -5°C do - 15° : 56-95 at, lód przy t = - 15° : 18 at. Wytrzymałość na rozrywanie jest znacznie mniejsza, a mianowicie przy t = od -10^cC do -20°C pomierzona w piaskach 10-30 at, w glinach 22-39 at (opinie o programie). Wytrzymałość przy próbach na zginanie daje bardzo nieregularne wyniki, wahające się w granicach 10-^40 at dla różnych gruntów.

Wytwarzanie się w gruncie zamarzniętych masywów, któreby opierały się parciu gruntu swoim ciężarem, nie byłoby rozwiązaniem racjonalnym. Zawsze dąży się raczej do tworzenia w gruncie zamarzniętych obwodów sklepieniowych, w których występują naprężenia ściskające (segregator aktów prawnych). Znany w literaturze technicznej przykład wielkiej zapory z zamrożonego gruntu o grubości 6,1 m na budowie Grand Coulee Dam w Stanach Zjednoczonych Am. Półn., gdzie wprowadzono 8 szeregów zamrażających rur, miał w planie zarys łukowy o długości 30 m, a więc również i tu dążono do wytworzenia naprężeń ściskających.

około każdej rury wytworzy się w tym czasie bryła zamarzniętego gruntu o promieniu R = 1,25-1,50 m, rozstawia się rury w jednym szeregu w odległościach 1,20-1,50 m jedna od drugiej (promocja 3 w 1). Gdy zależy na większej szybkości zamrożenia, to rury zbliża się między sobą. Również ustawia się je bliżej, np. w odległości 1 m jedna od drugiej, gdy grunt jest częściowo nasypowy, a więc trudniej zamarza, lub koło fundamentów domów i w innych przypadkach gdy zależy na znaczniejszym wzmocnieniu zamrażanego gruntu. Odległość od osi rur do granicy wykopu wyznacza się zwykle 1,5 m.