Powietrze sprężone

Powietrze sprężone i parę stosuje się pod ciśnieniem do 7 at n, lecz najlepsze rezultaty zwykle daje wprowadzenie wody (program uprawnienia budowlane na komputer). Nie należy jednak przeceniać ostatniego zabiegu z powodów następujących:

• wyloty rur wbudowanych do ścian studziennych zostają nieraz tak zatkane przy opuszczaniu studni, że nie przepuszczają wody gdy potrzeba, i dlatego wprowadzanie rur obok studni, podobnie jak przy palach, nieraz okazuje się bardziej skuteczne i
• wpuszczanie do wbudowanych rur wody pod ciśnieniem nieraz daje gwałtowne obniżenie się studni, lecz następnie, po wyłączeniu wody, grunt zacieśnia się naokoło do tego stopnia, że później tym bardziej studnia nie chce się opuszczać (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przy opuszczaniu -studni należy liczyć się z tym, że tworzenie się koło nich mniejszych lub większych lejów jest nieraz praktycznie nieuniknione w wielu wypadkach (uprawnienia budowlane). Przy opuszczaniu w piaskach i żwirach studni cięższych nadwyżka wyciąganego gruntu nad objętością studni wynosi do 25%, natomiast przy zastosowaniu studni lżejszych nadwyżka ta może dojść do 50%, a w gruntach kurzawkowych nawet przekroczyć 100%. W gruntach spoistych nadwyżka ta bywa natomiast zupełnie nieznaczna. Wymienione spostrzeżenie doprowadza do wniosku, że w tych wypadkach, gdy obok studni mają stanąć w pobliżu inne budowle, należy rozpoczynać od opuszczania studni, żeby nie wywołać później osiadania gruntu pod gotowymi już budowlami (program egzamin ustny).

Przekrój poprzeczny muru

Zostało już uprzednio wskazane, że należy zawsze dążyć do takiego rozwiązania, żeby studnie opuszczać z terenu, chociażby nawet sztucznie podsypanego. Gdyby było rzeczą nieuniknioną opuszczać studnię z rusztowań, trzeba stosować rusztowania podobne w zasadzie do rusztowań budowanych w związku z opuszczaniem kesonów i opuszczać studnię początkowo na śrubach (opinie o programie). Trzeba jednak zwrócić uwagę na powstające w tym wypadku trudności, gdyż nieraz wymiary studzien w planie nie są dogodne do projektowania takich rusztowań i na poszczególne śruby przypadają bardzo duże obciążenia.

Po opuszczeniu studni trzeba w niej dobudować dno. Jeżeli studnia opuszczana jest w tym celu, żeby służyć za pomieszczenie podziemne, to niejednokrotnie powstaje tylko zagadnienie dobrego uszczelnienia tego pomieszczenia przeciw przenikaniu wody. Natomiast, jeżeli studnia ma przekazywać jako fundament duże obciążenie budowli gdzieś głębiej na grunt, wówczas musi ona mieć jak największą powierzchnię oparcia na gruncie. Zauważymy tu, że wytrzymałość muru czy żelbetu jest znacznie większa od wytrzymałości gruntu i wobec tego pod względem konstrukcyjnym może wystarczyć znacznie mniejszy przekrój poprzeczny muru studni niż wynosi powierzchnia gruntu potrzebna do jej oparcia (segregator aktów prawnych).

Przy obliczaniu potrzebnej powierzchni oparcia nie należy uwzględniać w obliczeniach tarcia powierzchni bocznej studni o grunt, gdyż znaczenie tego tarcia zmniejsza się znacznie w miarę wzrostu wymiarów studni i wartość tarcia powierzchni bocznej nie jest wartością, która mogłaby być jako tako wyraźniej ujęta liczbowo. Trzeba raczej przyjąć za zasadę, że w tych wypadkach, gdy tarcie boczne niewątpliwie występuje (a nieraz ubywa, np. w torfach, że tarcie to praktycznie nie ma znaczenia), należy przyjmować większe wartości dopuszczalnych nacisków na grunt, a tarcie boczne będzie wtedy służyć jako dodatkowy zapas bezpieczeństwa (promocja 3 w 1). Gdy studnia opuszczona jest w gruncie, gdzie nie ma wody gruntowej, wówczas wykonanie dna z betonu lub żelbetu przedstawia trudności. Trzeba pamiętać o dobrym powiązaniu dna ze ścianami studni, co łatwo jest osiągnąć, jeżeli górna część pochyłej powierzchni noża jest odsłonięta. Poza tym dno studni wiąże się ze ścianami przez przyczepność betonu.