Powietrze z autoklawu
Powietrze z autoklawu należy usunąć w stopniu maksymalnym. W praktyce dokonuje się tej operacji wypompowując powietrze do 0,4 at n, wypychając je (przez odpowiednie tłoczenie występne pary) lub wreszcie przez usuwanie powietrza metodą inżektorową przy zastosowaniu pary (program uprawnienia budowlane na komputer).
Ciśnienie w autoklawie powinno być podnoszone stosunkowo szybko przy ciężkich odmianach betonu komórkowego, natomiast bardzo powoli przy odmianach lekkich. Odwrotnie należy postępować przy operacji obniżania ciśnienia w końcowej fazie autoklawizacji.
W celu skrócenia czasu podnoszenia ciśnienia zastosowano w praktyce podgrzewanie wyrobów przed autoklawizacją do ok. 90 °C w specjalnych komorach bezciśnieniowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Natomiast czas obniżania ciśnienia w autoklawie skrócono przez tłoczenie doń powietrza, które wyrównuje ciśnienie susząc jednocześnie wyrób i chroniąc go od popękania, co ma miejsce na skutek gwałtownych spadków ciśnienia. Metodę tę nazwano metodą „para - powietrze”.
Okres hartowania przy ciśnieniu 10-f-12 at n powinien być możliwie długi. W praktyce okres ten nie powinien być krótszy niż 10 godzin dla wyrobów mniejszych niezbrojonych i ok. 13 godzin dla wyrobów większych. Ideałem byłoby hartowanie 20-godzinne przy pełnym ciśnieniu 12 at n (uprawnienia budowlane).
Dla celów praktycznych opracowano generalne wytyczne, które w pewnym przybliżeniu można by tak przedstawić:
Dla elementów produkowanych w formach h = 60 cm, ciętych cienkim drutem 0,5 mm i hartowanych przy ciśnieniu maksymalnym 12 atn, długość max ciśnienia cyklu hartowania niezależnie od zastosowanej metody jest jednakowa i wynosi ^ 12 godz. Okres ten nie może ulegać skracaniu, gdyż posiada zasadniczy wpływ na ilość tworzących się w masie betonu komórkowego hydrosilikatów, co wpływa z kolei na wytrzymałość i inne cechy wyrobów (program egzamin ustny).
Skrócenie cyklu hartowania
Skrócenie cyklu hartowania w stosunku do cyklu klasycznego osiągnąć można przez zastosowanie metody podciśnieniowej lub paro-powietrznej, przy czym:
- przy metodzie podciśnieniowej skróceniu ulec może wyłącznie okres podnoszenia ciśnienia w autoklawie, natomiast czasu spadku ciśnienia nie należy skracać, gdyż odbija się to ujemnie na własnościach wyrobów gotowych. Tak więc w porównaniu do cyklu tradycyjnego (18,5 godz) dzięki zastosowaniu wstępnego podciśnienia, okres podnoszenia ciśnienia w autoklawie można skrócić z 4 do 1,5 godz, tj. o 2,5 godz (opinie o programie). Natomiast okres spadku ciśnienia pozostaje bez zmian i wynosi 4,0 godz. W ten sposób całkowity cykl hartowania trwa 16 godz, a więc o 2,5 godz krócej od cyklu klasycznego;
- przy metodzie paro-powietrznej skróceniu ulec może zarówno okres podnoszenia, jak i spadku ciśnienia. Skrócenie okresu podnoszenia ciśnienia w autoklawie uzyskuje się m.in. dzięki podgrzewaniu wyrobów przed autoklawizacją, skrócenie okresu spadku ciśnienia - przez zastosowanie przepływu powietrza w końcowej fazie autoklawizacji.
Okres podnoszenia ciśnienia, w porównaniu do hartowania tradycyjnego zostaje skrócony o 2 godz i okres spadku ciśnienia o 2 godz. Całkowity cykl hartowania trwa 14 godz i 30 minut, a więc o 4 godz krócej od optymalnego cyklu klasycznego.
Z powyższego widać, że metoda paro-powietrzna przynosi znaczne korzyści przy hartowaniu elementów wielkowymiarowych w formach wysokości 60 cm (segregator aktów prawnych).
Na podstawie dotychczasowych wyników przeprowadzonych badań zestawiono optymalne cykle hartowania dla elementów z betonu komórkowego produkowanych w formach o wysokości 24 cm1 60 cm wg metod: klasycznej, paro-powietrznej i podciśnieniowej. Cykle te ustalono z pewnym przybliżeniem.
W zależności od odmiany betonu komórkowego, rodzaju technologii, jakości używanej pary, rodzaju spoiwa itp. warunki te mogą w praktyce produkcyjnej ulec pewnym zmianom. Na obecnym etapie postępu technicznego wytyczne podane w tabl. 3-5 mogą być stosowane w produkcji (promocja 3 w 1).
