Powłoki ochronne pokryć

Warstwa ciepłochronna ułożona pod warstwą izolacyjną, czyli pokryciem, zatrzymuje ciepło wchłonięte przez strop i podnosi temperaturę pokrycia przyczyniając się do jego niszczenia. W zimie temperatura pokrycia spada, a oziębiony materiał rolowy doznaje pęknięć i rys. Potęguje to zjawisko ruch pary, która szuka dróg ujścia przez izolację pokrycia. Powstają pęcherze w powłokach pokrycia, oraz krople skondensowanej pary, obniżając tym samym znaczenie właściwości izolacyjnej przegrody. Powierzchnia pęcherzy powstających przy tym może osiągnąć 2,5 - 3,0 m2 i powodować pęknięcia warstwy pokrycia (program na komputer).

Według doświadczeń amerykańskich (S. E. Luonda) kropla wody między warstwami pokrycia przy różnicy temperatur (pokrycia 66° i sufitu 21 °C) jest w stanie powiększyć objętość 1500 razy. W lecie w słoneczny dzień na 1 m2 płaszczyzny prostopadłej przypada 75 kcal/godz energii cieplnej.’ Temperatura pokrycia dachowego przy temperaturze powietrza 32°C osiąga 67°C, a przy temperaturze 40°C praca dekarza staje się niemożliwa, gdyż temperatura pokrycia osiąga 82°C. Współczesne pokrycia dachów posiadają matowoczarną chropowatą powierzchnię i stanowią idealny pochłaniacz ciepła. Natomiast lśniąca biała powierzchnia doskonale odbija promienie. W obydwóch przypadkach założenie warstwy ochronnej odblaskowej daje znaczne polepszenie warunków pracy pokrycia. Materiał użyty do wykonania warstwy odblaskowej powinien być trwały, gdyż ma podnieść okres eksploatacji pokrycia. Dlatego materiały szybko rozkładające się pod działaniem promieni i ciepła, jak farba olejna, farby kazeinowe, nie powinny być używane. Pod farbą olejną zniszczenie papy po roku odpowiada zniszczeniu po 25 latach normalnej eksploatacji (doświadczenia związane z maskowaniem obiektów w czasie wojny). W Ameryce stosuje się coroczne odnawianie malowania dachów jaskrawą białą farbą, na podkładzie nie zawierającym oleju (program na telefon).

Temperatura pomieszczeń, która była poprzednio o 5H-10°C wyższa od temperatury powietrza zewnętrznego, po pomalowaniu zrównała się z nią, a nawet jest cokolwiek niższa. W Anglii stosuje się coroczne białkowanie wapnem; mieszaninę z tłuszczu zwierzęcego i wapna nielasowanego zalewa się wodą do konsystencji śmietany. Białkowanie rozcieńczoną masą można wykonać na warstwie piasku lub drobnego żwiru ułożonego na lepiku. Mniej skutecznym lecz trwalszym sposobem jest stosowanie farby z proszku aluminiowego na destylacie ropy naftowej. Miałkie okruchy marmuru dorównują białkowaniu wapnem  (program egzamin ustny). Miał nasypu je się warstwą 50 mm — istnieje jednak niebezpieczeństwo spłukania lub wywiania, a tym samym zanieczyszczenia rynien i rur spustowych. Jako materiał do zasypki może być stosowany żwir i żużel kotłowy, rozdrobnione skały serpentynowe, drobne okruchy skał twardych, drobny tłuczeń dolomitowy itp.

Żwir okrągły lub owalny morski jest mniej przydatny, gdyż przez pustki przechodzą promienie słoneczne, przed którymi właśnie zasypka ma chronić. Dlatego też skały przezroczyste również źle spełniają to zadanie. Ręczne wykonanie zasypki jest pracochłonne i nie gwarantowałoby równomiernego jej rozłożenia (opinie o programie). Przy większych budynkach stosuje się zasypywanie mechaniczne, do czego służą nieduże, lecz wydajne sprężarki, co pozwala na podnoszenie żwiru przewodami gumowymi na wysokość do 15 m (wydajność sprężarki ok. 3,5 m3/min).

Uszczelniania warstw ochronnych

Do związania i uszczelniania warstw ochronnych można stosować lepiszcze z tworzyw sztucznych. Istnieją dwa sposoby, obydwa z użyciem zimnej masy plastycznej (segregator aktów prawnych). Pierwszy sposób polega na ułożeniu warstwy ciekłej mieszanki z tworzyw sztucznych (emulsja winylowa z włóknami azbestowymi — zużycie 1,7 l/’m2) i wysypaniu na nią warstwy żwiru. Przy drugim sposobie czynności występują w kolejności odwrotnej, a więc układa się najpierw równą warstwę żwiru, a następnie zalewa się przygotowaną mieszanką.

Emulsja ma różne zabarwienie i dobierana jest do koloru zasypki. Przy zastosowaniu ciekłej masy zużycie wypełniacza mineralnego wynosi około 4 kg/m2 wobec 15-f-20 kg/m2 potrzebnych przy zwykłej warstwie ochronnej. Powłoki ochronne można wykonywać również wyłącznie z mas plastycznych. Pokrycia winylowe składają się z żywic, rozpuszczalników i domieszek piasty fiku jących. Przy rozpylaniu metodą natrysku zużywa się znaczną ilość rozpuszczalników (20% żywicy, 10% plastyfikatora, 70% rozpuszczalnika) (promocja 3 w 1).