Poziom wody

Najmniejsze wahania średniego poziomu wody na Bałtyku występują w okolicy szwedzkiej stacji Degerby i obszar na południe od Wysp Alandzkich uważany jest za ,,węzłowy” - zerowy punkt wahań poziomu wód całego Bałtyku.
Wahania powierzchni morza podzielić można na okresowe (oscylacyjne) i nieokresowe.
Do wahań okresowych zaliczamy na Bałtyku pływy i sejsze (program uprawnienia budowlane na komputer).

Pływy, wskutek tego, że wąskie Cieśniny Duńskie stanowią pewnego rodzaju dławik nie przepuszczający pływów z Morza Północnego - są na Bałtyku bardzo nieznaczne. Amplituda pływu półdobowego nie przekracza u brzegów Szwecji 4 cm, a na odcinku Świnoujście-Władysławowo 2 cm i maleje u naszych brzegów z zachodu na wschód, wzrastając ponownie stopniowo w Zatoce Fińskiej. Nieco wyższa jest amplituda pływów dobowych, które generowane są w basenie Bałtyku. Zjawisko pływów na Bałtyku ze względu na znikome ich znaczenie nie było dotychczas przedmiotem bardziej wyczerpujących badań (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Nieco dokładniej badano sejsze, czyli swobodne oscylacje powierzchni morza, spowodowane okresowymi ruchami mas wodnych.

Według Neumanna okres swobodnych oscylacji wód Bałtyku na osi Zatoki Fińskiej wynosi około 27,5 h, inny układ oscylacji: na osi Zatoki Botnickiej ma okres 40 h.
Posługując się analizą widmową, w Stacji Morskiej Zakładu Geofizyki PAN w Sopocie wykryto, na
podstawie obliczeń za pomocą maszyny cyfrowej, dla Sopotu i Kołobrzegu występowanie trzech charakterystycznych okresów drgań, a mianowicie: 12.3 h, 26,6 h i 40 h. Pierwszy okres związany jest prawdopodobnie z pływami (o amplitudzie w Sopocie ok. 2 cm), pozostałe z sejszami (uprawnienia budowlane).
Amplitudę drgań o okresie 26,6 h wyliczono dla Sopotu jako równą 2,2 cm, a dla Kołobrzegu 2,5 cm.
Znacznie większe wahania wód występują w postaci zmian nieokresowych związanych w zasadzie z działaniem czynników meteorologicznych: zmian ciśnienia barometrycznego, wywołujących powstanie fali barycznej rozchodzącej się prostopadle do toru niżu barycznego, oraz zmian kierunku i nasilenia wiatrów.

Sztormy

Jak już wspomniano, największe nieokresowe wahania poziomu wód w Bałtyku mają charakter lokalnych spiętrzeń, które gdy są wysokie nazywane są wezbraniami sztormowymi (program egzamin ustny).
Wiatry mają wpływ przede wszystkim na wymianę wód pomiędzy Bałtykiem a Morzem Północnym. Gdy wieją długotrwałe wiatry z kierunków zachodnich (SW-W-NW), to spiętrzają wody we wschodnich częściach tak Morza Północnego (a więc w Kattegacie), jak i we wschodnich i ewentualnie północnych częściach Bałtyku, obniżając równocześnie poziom morza w części zachodniej, na południe od Cieśnin Duńskich (opinie o programie).

Wskutek powstałej różnicy poziomów między Kattegatem a zachodnią częścią Bałtyku następują gwałtowne nieraz wlewy wód Morza Północnego do Bałtyku i z kolei wskutek wyrównywania poziomów podnoszenie się poziomu wód w zachodnich rejonach Bałtyku.
Znaczne zmiany poziomu Bałtyku mogą być wywołane również przejściem nad morzem po określonym torze układów barycznych, połączonym zwykle z występowaniem sztormów (segregator aktów prawnych).
map synoptycznych z okresu jedenastoletniego przez Lewickiego. przedstawia tory uogólnione w postaci dwustronnie ograniczonych pasów, w których obrębie mieszczą się szlaki poszczególnych rejestrowanych niżów.

Przeważający kierunek torów niżów nad Bałtykiem jest z zachodu na wschód (pasy II-IV), przy czym niże te, występujące w około 50% rozpatrywanych wypadków, są mniej więcej równomiernie (po 15-M7%) rozdzielone na pasy II-IV. Z kolei 20% wypadków obejmuje pas SW-NE, 12% - pas NW-SE, a pozostałe po 10% i mniej (promocja 3 w 1).
Według Lisowskiego wezbrania sztormowe u brzegów Południowego Bałtyku powstają, gdy niż baryczny przesuwa się nad Bałtykiem po torach II i III (niekiedy IV) Van Bebbera (a ściśle Schinzego), co według analizy Lewickiego odpowiadałoby pasom II-IV. Wynika z tego, że co najmniej około 30% niżów przechodzących nad Bałtykiem wywoływać może wezbrania sztormowe u naszych wybrzeży.