Praca świdra dwuworkowego

W studniach małych wymiarów można użyć narzędzi ręcznych, a mianowicie świdra dwuworkowego lub łopaty indyjskiej (program uprawnienia budowlane na komputer). Praca świdra dwuworkowego polega na tym, że po wbiciu do gruntu ostrza drążka 1 i nadaniu mu przez robotników ruchu obrotowego za pomocą uchwytu 2_r noże 3, w które zaopatrzone są od dołu obręcze stalowe, zbierają grunt do worków. Od czasu do czasu odczepia się całą dolną część 4, wykorzystując zamek 5 (zaznaczony na rysunku schematycznie), worki wyciąga się wzdłuż drążka na górę i opróżnia. Używa się również świdrów dwuworkowych mniejszych wymiarów z workami i obręczami osadzonymi na drążkach drewnianych bez połączenia zamkiem (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Worki wyciąga się od czasu do czasu do góry wraz z drążkiem.

Łopata indyjska stanowi narzędzie pogrążane w grunt w położeniu pionowym. Przez podciągnięcie linki 1 odczepia się rozparcie 3, po czym ciągnie się za linę 2; łopata wówczas zmienia swe położenie na poziome i w tym położeniu wyciąga się ją do góry wraz z zaczerpniętym gruntem (uprawnienia budowlane).

W gruntach spoistych, szczególnie o większej zwartości, przy pracy poniżej poziomu wody gruntowej należy dążyć do tego, żeby grunt wybierać po wypompowaniu wody ze studni (program egzamin ustny). Grunty spoiste są mało przepuszczalne dla wody, jeżeli tylko nie mają przewarstwień piaszczystych lub żwirowych, i wobec tego wypompowywanie niewielkiego dopływu wody nie może przedstawiać trudności. W rzadkich wypadkach ciśnienie spływowe jest w stanie oddzielać zwały gruntu, które by mogły spod noża trafiać do studni; może to się zdarzyć przy przechodzeniu nożem studni z warstwy gliniastej do niższej warstwy piaszczystej, ale wówczas trzeba już wprowadzić metodę pracy w nawodnionych piaskach, a więc przestać wypompowywać wodę (opinie o programie).

Depresja poziomu wody gruntowej

Próby przechodzenia studnią przez bardziej zwarte grunty ilaste lub gliniaste bez odpompowywania wody kończą się zwykle niepowodzeniem, gdyż chwytak pazurowy właściwie tylko drapie grunt pośrodku studni, ale nie wyciąga go w większej ilości. Jednocześnie ciężar opuszczanej studni nie wystarcza do ścinania gruntu znajdującego się pod nożem i do wypychania go na środek studni (segregator aktów prawnych).

Aby ułatwić pogrążanie się studni mogą być stosowane w pewnych wypadkach niektóre środki pomocnicze. Wymienimy tu trzy takie środki. Pierwszy z nich używa się przy pracy w piaskach nawodnionych, gdy studnia nie chce pogrążać się w grunt. Można wtedy puścić w ruch pompę i zacząć z lekka obniżać poziom wody w studni; powstanie wówczas ruch filtracyjny wody pod nożem i ciśnienie spływowe wyniesie nieco piasku spod noża do studni, studnia opuści się i natychmiast trzeba będzie przerwać dalsze pompowanie. Drugi środek pomocniczy polega na wbudowaniu obok opuszczanej studni jednej lub dwu studni odwadniających i obniżeniu z ich pomocą poziomu wody gruntowej (metodę tę opisano bardziej szczegółowo w zastosowaniu do dołów fundamentowych w rozdziale 14); wobec małego przekroju poprzecznego studzien opuszczanych, mogą wystarczyć 1 lub 2 studnie odwadniające, aby wywołać dość znaczną depresję poziomu wody gruntowej, a nieraz nawet nieduże obniżenie poziomu wody może bardzo ułatwić pracę (promocja 3 w 1).

Trzeci sposób polega na wprowadzeniu do ścian studni opuszczanej rur z wylotami na zewnętrzną stronę ścian. Zdarza się, że studnia podkopana pod nożem na 3 m w głąb wisi w gruncie, trzymana przez tarcie i przyczepność gruntu. Wprowadzenie wówczas przez uprzednio założone rury wody pod ciśnieniem, wypływającej następnie po ścianach zewnętrznych, lub powietrza sprężonego, albo pary również pod ciśnieniem może doprowadzić do rozluźnienia gruntu, bezpośrednio otaczającego ściany studni. Zmniejszy się przez to boczny opór i studnia się opuści, może nawet w sposób gwałtowny.