Prefabrykowane płyty dachowe

Prefabrykowane płyty dachowe posiadały szereg usterek, wobec czego przepuszczały powietrze, które w tych warunkach przenikało do wolnej przestrzeni pomiędzy kablem i prefabrykatem. W tych warunkach zewnętrzne powierzchnie dolnych prętów podlegały intensywnej równomiernej korozji, gdy tymczasem powierzchnie górnych prętów nie miały większych objawów korozji pomimo dużego zawilgocenia betonu (program uprawnienia budowlane na komputer).
Wypełnienie kanałów kablowych. Korozja zbrojenia w betonie może przebiegać tylko wówczas, gdy do powierzchni jego ma dostęp tlen i wilgoć z powietrza.

Stosowane do konstrukcji kablowych elementy prefabrykowane wykonane są na ogół ze szczelnych betonów wysokich marek. Jednakże na szczelność otulenia kabli wpływa w zasadniczy sposób zaprawa iniekcyjna (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Na podstawie obserwacji można stwierdzić, że stosowana dotychczas iniekcja cementowo-wodna sedymentuje po wprowadzeniu jej do kanałów kablowych.

Cement osiada na dole, natomiast u góry pozostaje woda. W ten sposób górna część kabla pozostaje bez osłony. Pusta przestrzeń w kanale jest często znacznie większa, jeżeli zwiększy się zbytnio ilość wody w zaczynie cementowym.
W wyniku stosowania zbyt małych średnic kanałów kablowych zaprawa iniekcyjna częściowo nie dociera do kabli. Potwierdzają to badania wyjętych z kanałów kabli, na których często można stwierdzić, że iniekcja wypełnia tylko część kanału i na tych odcinkach druty bywają wolne od rdzy (uprawnienia budowlane).
Bardzo niepokojący jest fakt, że spotyka się przypadki braku jakichkolwiek śladów zaprawy iniekcyjnej w kanale i w stykach prefabrykatów.

Obecnie brak jest dokładnych metod sprawdzenia, czy iniekcja szczelnie wypełnia kanały kablowe. Można jedynie stwierdzić, że przy bardzo starannym wykonawstwie w doborze zaprojektowanych kanałów uzyskuje się szczelną otulinę kabli (program egzamin ustny).
Zdarzają się przypadki całkowitego lub częściowego braku otulenia kabli wprowadzonych w kanałach otwartych. W dźwigarach, w których prowadzone są kable w kanałach otwartych, stosowane jest często wypełnienie korytka nie na całej wysokości, lecz tylko częściowo.

Styki elementów prefabrykowanych

Jest to bardzo niekorzystne, gdyż w pozostałych zagłębieniach zbiera się kurz i inne zanieczyszczenia mogące wpływać na rozwój korozji (opinie o programie).
Wiele konstrukcji kablobetonowych przekryć dachowych wykonuje się z segmentów łączonych na budowie. W ten sposób składane są dźwigary oraz łupiny i inne elementy prefabrykowane.
W miejscach połączeń elementów prefabrykowanych kable sprężające są bardzo poważnie zagrożone korozją. Nawet jeżeli kanał kablowy został dokładnie wypełniony iniekcją, w miejscach styków może w pewnych warunkach zajść lokalnie intensywna korozja kabli sprężających, przy braku jakichkolwiek objawów korozji w innych miejscach.

Zaprawa wypełniająca styki elementów dźwigarów jest mniej szczelna od betonu, z którego zostały wykonane elementy prefabrykowane. Zazwyczaj nie posiada ona również dostatecznej przyczepności do prefabrykatów. Wystąpienie naprężeń rozciągających może dodatkowo spowodować zmniejszenie szczelności otuliny betonowej w styku i powstawanie szczelin. W tej sytuacji następuje zwiększony dopływ tlenu do powierzchni stali (segregator aktów prawnych).

Nierównomierne napowietrzenie na długości kabla powoduje powstawanie ogniw korozyjnych, przy czym w miejscu największego napowietrzenia, a więc w styku stal jest anodą. Wiadomo jest, że w anodowych odcinkach stal ulega niszczeniu. Szybkość korozji kabli jest uzależniona od dopływu wilgoci. Najbardziej niebezpieczne jest okresowe zawilgocenie i wysychanie.
W praktyce występuje jeszcze wiele dodatkowych usterek wykonawczych, które powodują zwiększenie możliwości powstawania korozji.

Zdarzają się na przykład przypadki braku osłonek w stykach (promocja 3 w 1). Na podstawie obserwacji stwierdzono, że kable korodują w stykach na długość około 15 do 20 cm. Jednocześnie również ulegają korozji i osłonki z blachy stalowej.