Proces betonowania skarp i dna

Obecnie na kanałach cały proces betonowania skarp i dna jest całkowicie zmechanizowany i przeprowadza się go przy pomocy specjalnie do tego celu przystosowanych maszyn (program uprawnienia budowlane na komputer). Betonowanie skarp łagodnych wykonuje się bez deskowania, bardziej strome skarpy wymagają deskowania, ponieważ bez niego świeżo ułożony beton mógłby spełzać. W tym ostatnim przypadku zastosowanie wspomnianych maszyn staje się niemożliwe, a sam proces betonowania staje się bardziej skomplikowany.

Beton do tego typu umocnień może być stosowany w dwóch postaciach: tłusty - nieprzepuszczalny, odporny na mróz i dostatecznie wytrzymały o zawartości cementu od 250 do 300 kg/m3 oraz chudy, bardziej przepuszczalny o ilości cementu od 135 do 160 kg/m3. Beton chudy stosuje się pod warunkiem późniejszego pokrycia go torkretem, jeśli jest konieczne uzyskanie dużej szczelności, ewentualnie za pomocą innych środków jak na przykład kolmatacji (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W kanałach budowlanych w skale stosuje się umocnienia w postaci wyrównującego oblicowania betonowego, przeznaczonego głównie dla uzyskania szczelności. Grubość umocnienia jest wówczas zmienna i zależna od charakteru nierówności ścian surowego kanału.

Wahania temperatury mogą spowodować powstanie pęknięć w umocnieniu. Celem zabezpieczenia się przed powstawaniem niepożądanych szczelin przewiduje się szczeliny dylatacyjne, przeważnie poprzeczne w odstępach od 3 do 8 m wzdłuż długości kanału. Zalecany jest odstęp między szczelinami dylatacyjnymi równy od 20- do 100-krotnej grubości warstwy betonu, średnio 50-krotnej.
Najprostsza w wykonaniu jest szczelina dylatacyjna wykonana w postaci przekładki z drewnianej deski o grubości 2,5 cm, nie zabezpieczająca jednak dostatecznie przed filtracją wody przy różnych osiadaniach sąsiadujących ze sobą sekcji.
Bardziej szczelne są podobne szczeliny przy użyciu również przekładki z deski lub asfaltu, ale posiadające 2 cm warstwę betonu z wierzchu lub od spodu. Są one dość dogodne przy betonowaniu zmechanizowanym (uprawnienia budowlane).

Prefabrykowane płyty

Szczelniejsze są połączenia z zamkiem z pokryciem dotykających powierzchni betonu cienką warstwą bitumu. Najszczelniejsze są połączenia z zastosowaniem miedzianych lub stalowych ocynkowanych blach i uszczelnienia bitumem lub asfaltem z ewentualnym pokryciem dylatacji i całego umocnienia torkretem. Dylatacje z wkładkami metalowymi są oczywiście kosztowniejsze, wymagają pracy ręcznej, a stosuje się je na odcinkach kanałów bardziej odpowiedzialnych.

Na gruntach ulegających znaczniejszym deformacjom i pęczniejących bardziej celowe jest stosowanie umocnień żelbetowych (program egzamin ustny). Mogą być one nieco cieńsze. Ze względu na posiadanie uzbrojenia stalowego w ilości 0,2 do 0,4% są one bardziej wytrzymałe na rozciąganie. Szczeliny dylatacyjne w umocnieniach żelbetowych daje się w większych odstępach (12-15 m) (opinie o programie).
Dla zabezpieczenia się od uszkodzeń spowodowanych dużym parciem wody gruntowej w przypadku opróżnienia kanału, wyposaża się umocnienia w drenaż z ujściem do kanału, zaopatrzoniom w urządzenia samozamykające (zawór zwrotny) w postaci ruchomej klapy albo kuli. Ubezpieczenia z płyt prefabrykowanych układa się na warstwie podsypki o grubości 10 cm. Płyty w kształcie prostokąta lub sześciokąta o powierzchni 0,4 do 1,1 m2 mają taką samą grubość, jak umocnienia betonowe wykonywane na miejscu.

Prefabrykowane płyty o kształcie kwadratowym bywają powiązane ze sofcą zbrojeniem o średnicy 5 do 6 mm, tworząc tak zwane materace betonowe, stosowane głównie jako umocnienia podwodne. Do umocnień prefabrykowanych zalicza się umocnienia systemu Villa I, składające się z elementów z otworami, przez które przeciąga się druty stalowe o grubości 2 do 3 mm, zakotwionych w górnej części skarpy (segregator aktów prawnych). W przypadku wykonania umocnień płytowych na skarpach, gdy istnieje obawa wymywania spod nich gruntu, płyty opiera się na oczepach, ułożonych na palach, poza którymi wbija się jeszcze dodatkowo ściankę szczelną. Tego rodzaju umocnienie należy do bardzo kosztownych i stosuje się dość rzadko.

Zaletą umocnień prefabrykowanych jest wysoka jakość betonu i nieco niższe koszty wykonania. Dużą wadą jest znaczna ilość spoin, co w przypadku umocnienia, działającego jednocześnie jako uszczelnienie, jest niepożądane. Dla zwiększenia szczelności umocnień betonowych, zwłaszcza wykonanych z betonu chudego, pokrywa się je zaprawą cementową lub torkretem. Zaprawę cementową nakłada się warstwą o grubości 1,5 do 5 cm, zależnie od nierówności powierzchni i pożądanej szczelności (promocja 3 w 1)..