Proces metamorficzny

Marmury, jako skały, które uległy procesom metamorficznym znamy jedynie w obszarze Dolnego i Górnego Śląska, gdzie tworzą one różnej wielkości wkłady wśród łupków krystalicznych. Są one bądź czysto wapienne, bądź też dolomityczne, a nawet nieraz odznaczają się wysoką zawartością MgO (program uprawnienia budowlane na komputer).
Z obszaru Dolnego Śląska wzudzają zainteresowanie złoża marmurów właściwych z okolicy Lądka-Zdroju.

Złoże to rozciąga się w granicach powiatów Bystrzyca i Kłodzko wśród gnejsów i łupków łyszczykowych w postaci pasma, w którym marmury występują wyspowo, tworząc mniejsze i większe wkłady. Szczególne znaczenie ma złoże w Stroniu Śląskim, gdzie w tej chwili wydobywa się zasadniczo dwie odmiany, znane w przemyśle kamieniarskim pod nazwą „Marianna biała“ i „Marianna zielona1′.
Zasługują poza tym na uwagę złoża marmurów, znajdujące się np. na południe od Bystrzycy Kłodzkiej w Różance, w Przewornie koło Strzelina, w Czarnowie i Rędzinach koło Kamiennej Góry. W Rędzinach mamy do czynienia z bardzo czystymi dolomitami, używanymi do produkcji szkła i porcelany (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Duże złoże marmurów znane jest w rejonie Wojcieszowa koło Jeleniej Góry. Stanowi ono jedno z wychodni pasa wapieni kambryjskich znajdujących się w okolicach Jeleniej Góry i Bolkowa. Wapienie te są na ogół bardzo czyste o dużej zawartości CaC03, przeważnie drobnoziarniste, występują tu jednak i odmiany dolomityczne, a nawet czyste dolomity. Do ich cech dodatnich należy zaliczyć ładną barwę i dużą łatwość polerowania, ujemnymi stronami zaś są nieprawidłowe spękania i szczeliny, które utrudniają otrzymywanie większych bloków i płyt, a także mała odporność na działanie czynników atmosferycznych (uprawnienia budowlane).

Marmury krakowskie są to wapienie dewońskie i karbońskie. Z pierwszych jest szczególnie ceniona odmiana czarna z Dębnika, której łomy czynne były już w XV wieku. Interesujące są również marmury barwy brunatnej z Racławic (okolic Krakowa) i odmiany do nich podobne znajdujące się w okolicy Czernej oraz marmur żyłowy barwy różowej z Paczółtowic (program egzamin ustny).

Obszar kielecki

W obszarze kieleckim możemy wydzielić dwa zasadnicze typy marmurów: pokładowe i żyłowe. Do pierwszych zalicza się przede wszystkim wapienie dewońskie, których wzorzystość pochodzi głównie od obecności różnych szczątków organicznych, a także od użylenia białym lub barwnym kalcytem. Tego rodzaju marmury znane są np. z miejscowości Szewce, Bolechowice, Sitkówka i Barwinek. Również niektóre wapienie jurajskie np. z Morawicy, oraz zlepieńce cechsztyńskie znalazły zastosowanie jako kamień dekoracyjny. Tak np. znany jest jeden ze zlepieńców cechsztyńskich pod popularną nazwą “Zygmuntówka“, odznacza się on charakterystycznym wzorem dzięki różnorodnym otoczakom skał obcych, spojonych czerwonym lepiszczem (opinie o programie).

Marmury żyłowe w porównaniu z marmurami pokładowymi występują w ograniczonych ilościach. Tworzą one wśród tych ostatnich wypełnienia szczelin uskokowych. Odznaczają się one niekiedy pięknym rysunkiem i barwnym, efektywnym użyleniem. Przykładem ich może być marmur zelejowski, stanowiący surowiec o wysokich walorach dekoracyjnych.
Prócz powyższych wapieni, mających charakter kamieni dekoracyjnych należy jeszcze zwrócić uwagę na inne wapienie, które znalazły zastosowanie w budownictwie (segregator aktów prawnych). Do nich zaliczyć należy między innymi wapienie górnojurajskie, rozciągające się od Krakowa w kierunku północno-zachodnim jako tzw. pasmo wieluńsko-krakowskie.

Wyróżnić tu można kilka charakterystycznych poziomów, z których szczególnie interesujące dla budownictwa są wapienie skaliste, często spotykane w postaci białych bloków z uwydatniającymi się bułami krzemieni w różnych zabytkowych i współczesnych budowlach Krakowa. Odmienne pod względem technologicznym są wapienie płytowe, eksploatowane np. w Zalasiu koło Krzeszowic, odznaczające się dużą zdolnością do obróbki zarówno ręcznej, jak i maszynowej (promocja 3 w 1).

Wykazują one dobrą oddzielność płytową i prawie zupełny brak krzemieni. Stanowią one jednak materiał porowaty, o dużej nasiąkliwości, nieodporny na działanie czynników atmosferycznych, nadający się wyłącznie do stosowania wewnątrz budynków.