Proces starzenia się

Biorąc pod uwagę strukturę płci ludności Europa jawi się jako część świata o najniższym poziomie maskulinizacji, wyrażanym liczbą mężczyzn przypadających na 100 kobiet. Statystycznie na 100 kobiet przypada tu tylko 93 mężczyzn, przy średniej światowej 102. Mężczyźni stanowią większość jedynie w takich krajach europejskich, jak Jugosławia, Macedonia i Andora. Najbardziej sfeminizowanymi są kraje powstałe po rozpadzie ZSRR (w tym Rosja), gdzie kobiety stanowią przeciętnie 5.3,1 % ogółu mieszkańców. Obraz Europy jako najsilniej sfeminizowanej części świata jest w zasadniczej mierze pochodną jej „demograficznej starości", czemu towarzyszy z zasady wyższa wartość przeciętnej długości życia kobiet w porównaniu z mężczyznami (program uprawnienia budowlane na komputer).

Europa należy do najstarszych demograficznie regionów świata, gdzie 14,5% ogółu mieszkańców stanowią osoby w wieku powyżej 65 lat. Jest to zatem wartość aż dwukrotnie wyższa od średniej światowej wynoszącej 7,4% (1999). Proces starzenia się demograficznego Europy zapoczątkowany został w latach 60., kiedy to za przyczyną wzrastającego poziomu życia mieszkańców państw zachodnioeuropejskich niemal 10% populacji tej części świata reprezentowała kategoria osób w wieku 65 i więcej lat. Towarzyszył temu trwały spadek strukturalnego udziału najmłodszych mieszkańców (poniżej 15 roku życia) z 26% (1960) do 18,9% (1999) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Prognozowane w perspektywie 2025 nie tylko osłabienie, realne zahamowanie wzrostu demograficznego Europy, w parze z którym iść będzie zmniejszanie liczby dzieci, przy zakładanym wzroście przeciętnej długości trwania życia spowoduje, że już w 2015 aż 18,4% mieszkańców stanowić będą osoby liczące 65 i więcej lat (uprawnienia budowlane). Dzisiaj w grupie najstarszych demograficznie państw znajdują się: Monako (19,4% ogółu mieszkańców jest w wieku 65 i więcej lat), Włochy (17,9%), Szwecja (17,3%) i Belgia (16,9%), natomiast najmłodszą demograficznie jest populacja Albanii (32,7% ogółu ludności to dzieci w wieku poniżej I 5 roku życia) oraz Mołdawia (24,5%) i Islandia (23,4%). Albania legitymuje się jednocześnie najniższym w Europie odsetkiem ludności starej (6%) (program egzamin ustny).

Drastyczny spadek poziomu życia

Bardzo ważnym czynnikiem demograficznym, oddziałującym silnie na kształtowanie struktur płci i wieku mieszkańców, jest przeciętna długość życia. Wykazując szczególnie mocną współzależność z poziomem rozwoju społeczno-ekonomicznego, sprawia, że statystyczny Europejczyk żyje 76,6 lat (mężczyźni 73,4, kobiety 79,8 lat), a więc niemal 10 lat o 10,2 lat, natomiast kobiet o 12,2 lat (opinie o programie). We współczesnej Europie najdłuższą przeciętną trwania życia cieszą się mieszkańcy San Marino (81,5 lat), Szwecji (79 lat), Szwajcarii (78,8 lat) i Monako (78,7 lat). Najniższymi wartościami tego współczynnika legitymują się kolejno: Mołdawia (66,1 lat), Rosja (66,7 lat), Ukraina (68 lat) i Białoruś (68,5 lat). Znamienną cechą tych państw jest takt skrócenia w ciągu ostatnich kilku lat przeciętnego trwania życia, będący konsekwencją utrzymującego się w nich kryzysu gospodarczego, czemu towarzyszy drastyczny spadek poziomu życia ludności, np. Rosja odnotowała w okresie 1990-1998 skrócenie przeciętnego trwania życia z 69,2 do 66,7 lat, natomiast Ukraina z 70,6 do 68 lat.

Mając na uwadze fakt, iż zaledwie ok. 2% mieszkańców Europy w wieku 15 i więcej lat to analfabeci, natomiast niemal I/4 to osoby legitymujące się wyższym wykształceniem, stwierdzić należy, że zajmuje ona czołowe miejsce w świecie pod względem poziomu wykształcenia. Bardziej znaczący w strukturze demograficznej odsetek osób nic posiadających umiejętności czytania i pisania występuje w Albanii (28%), Portugalii (I 5%), na Malcie (14%) i w Macedonii (I I %). Chlubi się jednocześnie Europa najstarszymi w świecie tradycjami szkolnictwa wyższego (segregator aktów prawnych).

Sektor II {przemysł i budownictwo), stanowiący siłę napędową rozwoju gospodarczego powojennej Europy, traci systematycznie na znaczeniu, zarówno z punktu widzenia rynku pracy dla czynnej zawodowo ludności, jak też w globalnej wartości wytworzonego PNB. Współcześnie znajduje w nim zatrudnienie ponad 25% aktywnych zawodowo Europejczyków, wytwarzając 31% globalnej wartości PNB. Utrzymuje on przy tym całkiem znaczącą pozycję zarówno w gospodarce państw post komunistycznych (np. Słowacja 37%, Ukraina 54%, Węgry 33%, Rosja 32%), jak też zachodnioeuropejskich (m.in. Niemcy 33,7%, Włochy 52%, Szwajcaria 29%) (promocja 3 w 1).