Produkcja prefabrykatów

Ze względu na to, że połączenia prefabrykatów ze sobą stanowią słabsze miejsca konstrukcji prefabrykowanych, należy dążyć do zmniejszenia ich liczby w konstrukcji, a zatem należy stosować prefabrykaty możliwie dużych wymiarów (program uprawnienia budowlane na komputer).
Przy produkcji prefabrykatów w zakładach stałych rozmiary i ciężary prefabrykatów są ograniczone nośnością i skrajnią taboru dalekiego transportu, tj. wagonów kolejowych oraz samochodów i przyczep samochodowych, jak również skrajnią budowli inżynierskich, przez które ten tabor przejeżdża i która wyznacza skrajnię taboru w stanie załadowanym (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Z tego względu liczne konstrukcje, które na placu budowy mogą być wykonane w całości w postaci wielkich prefabrykatów, jak np. dźwigary wielkich rozpiętości, wysokie słupy oraz ramy, przy wykonaniu w zakładach stałych muszą być podzielone na oddzielne odcinki, które dopiero na placu budowy są przed montażem scalane w większe jednostki.

Zwiększenie ilości połączeń jest w danym przypadku ujemną stroną produkcji w zakładach stałych. Istnieją też konstrukcje, jak np. łupiny dużych rozpiętości, silosy itp., które ze względu na specjalny charakter nie nadają się do podzielenia na odcinki odpowiadające wymaganiom dalekiego transportu i które z tego powodu nie mogą być wykonywane w zakładach stałych, a których prefabrykacja na placu budowy nie przedstawia większych trudności (uprawnienia budowlane).
Z powyższych rozważań wynika, że wadą konstrukcji prefabrykowanych w porównaniu z konstrukcjami monolitycznymi jest mniejsza sztywność przestrzenna i że zmniejszenie sztywności jest tym większe, im więcej w konstrukcji prefabrykowanej istnieje połączeń poszczególnych elementów (program egzamin ustny).
Wada ta występuje w konstrukcjach produkowanych w zakładach stałych (ze względu na większą ilość połączeń) w stopniu większym, aniżeli przy produkcji prefabrykatów na budowie.
Wyżej wymieniona wada konstrukcji prefabrykowanych niewątpliwie będzie w miarę dalszego opanowywania techniki połączeń coraz bardziej malała. Dużą korzystną rolę odegra tu technika połączeń stosowana w konstrukcjach sprężonych.

Trudności projektowania konstrukcji prefabrykowanych

Wprowadzenie do budownictwa prefabrykacji jest równorzędne pod względem trudności zadań, jakie postawiła ona przed naukowcami, projektantami i wykonawcami, z wprowadzeniem nowego tworzywa konstrukcyjnego. Dotyczy to zarówno konstrukcji prefabrykowanych z betonów zwykłych, jak i sprężonych (opinie o programie).

Pomimo zrealizowania wielu konstrukcji, które spełniają należycie swe zadanie, podstawy teoretyczne oraz zasady projektowania i wykonania konstrukcji prefabrykowanych nie zostały jeszcze całkowicie opanowane i sprecyzowane; każda nowa konstrukcja dostarcza jej twórcom wciąż jeszcze wielu problemów do rozwiązania.
Największą trudność stanowi łączenie kilku elementów w jednym wspólnym węźle, względnie scalanie przed montażem elementu uprzednio podzielonego na odcinki. Specyfika trudności, jeżeli chodzi o prefabrykaty żelbetowe i sprężone, polega tu na konieczności łączenia nie jednego, jak to ma miejsce w innych rodzajach konstrukcji, lecz dwóch odrębnych materiałów składowych, tj. betonu i stali. W konstrukcjach prefabrykowanych istnieje obecnie sytuacja podobna do tej, jaka istniała w stalowych konstrukcjach spawanych w początkowym stadium ich powstawania, gdy z powodu niedostatecznie opanowanej jeszcze techniki spawania, wykonywane na budowie miejsca połączeń były słabsze, aniżeli reszta konstrukcji (segregator aktów prawnych).

Uzyskanie należytej jakości betonów wykonywanych na budowie w miejscach połączeń prefabrykatów jest rzeczą trudną, zwłaszcza przy łączeniu prefabrykatów z betonów wysokich marek, gdyż i beton łączący powinien mieć wysoką wytrzymałość. Szczególnej ostrości nabiera to zagadnienie przy wykonaniu robót montażowych w okresie zimowym lub jesiennych i wiosennych chłodów, gdy zabetonowywanie połączeń wymaga stosowania szczególnych środków ostrożności.
Jako przykład występowania dość znacznych trudności przy projektowaniu połączeń elementów prefabrykowanych może służyć węzeł łączący belki podsuwnicowe ze sobą i ze słupem. Ze względu na działanie sił dynamicznych węzeł ten powinien być zaprojektowany i wykonany wyjątkowo pieczołowicie (promocja 3 w 1).

Prasa techniczna i osiągnięcia biur projektów podają kilkanaście odrębnych rozwiązań konstrukcyjnych tego węzła, z których jednak żadne nie może być uznane za całkowicie zadowalające.