Program sprężenia

Program sprężenia przewiduje „dotłaczanie” klinów w miarę narastania odkształceń opóźnionych. Oczywiście we wszystkich omówionych rozwiązaniach warunkiem działania klinów jest ich samohamowność (kliny nie mogą się samorzutnie wysuwać), ograniczająca zbieżność ich powierzchni dociskowych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Kliny mogą być również użyte jako złącza sprężające przy składaniu ustrojów hiperstatycznych z poszczególnych elementów. Końcówki kabla w postaci wystających pętli są naciągnięte przez wtłoczenie klina w kierunku poprzecznym i wywołują docisk sprężający zespolonych elementów. Ta sama metoda może być wykorzystana przy „dociąganiu” kabli o trasach sfalowanych. Kliny są wówczas od razu założone, po sprężeniu zaś wtłacza się je dodatkowo, zmniejszając tym samym straty wywołane tarciem.
Metoda klinów rozpierających posiada w zasadzie te same zalety i wady co zastosowanie pras płaskich (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Koszt klinów jest wprawdzie wyższy i nie można obejść się bez lewarów wtłaczających, jednak możliwości późniejszych regulacji sprężenia są tu lepsze w porównaniu z prasami wypełnionymi ośrodkiem zestalającym się; zwłaszcza ma to miejsce w przypadku klinów „ruchomych”, gdzie w pewnych granicach późniejsza regulacja następuje samoczynnie (uprawnienia budowlane).
Dotychczas w omówionych metodach sprężania mieliśmy do czynienia z uzbrojeniem rozciąganym, uważanym za doskonale wiotkie, tzn. magazynujące energię potencjalną jedynie w postaci naprężeń rozciągających i wydłużeń osiowych. Uzbrojenie takie z natury rzeczy spręża ustrój przez wywołanie w nim ściskania mimośrodowego (innymi słowy: efektowi zginania towarzyszy zawsze efekt ściskania). Wprowadzenie tych naprężeń ściskających jest częstokroć, choć nie zawsze korzystne, ponadto intensywność naprężeń ściskających odbiega niejednokrotnie od optymalnej. Chcąc mieć właściwy wpływ na ściskanie i zginanie elementu, należy je od siebie oddzielić.

Możliwość taką stwarza zastosowanie uzbrojenia „sztywnego”, tzn. wykazującego określoną sztywność zginania. Uzbrojenie takie, w postaci np. beleczek stalowych, należy wstępnie wygiąć i w tym stanie zabetonować, a po stwardnieniu betonu usunąć siłę wywołującą wygięcie (program egzamin ustny). Wówczas beleczka, wykazująca tendencję powrotu do stanu nieod- kształconego wprowadza do betonu stan sprężenia wstępnego.

Energia potencjalna

Energia potencjalna występuje tu w uzbrojeniu w postaci energii zginania (opinie o programie).
Koncepcja powyższa została zrealizowana przez L. Baesa i A. Lipskiego w postaci belek tzw. „Preflex”. Zasada ich produkcji jest następująca: rdzeń stalowy ulega wygięciu pod wstępnym obciążeniem (w kierunku działania obciążeń eksploatacyjnych) i wówczas obetonowuje się dolną stopkę rozciąganą; po stwardnieniu betonu belkę odciąża się, wskutek czego beton w stopce dolnej zostaje ściskany i w tym stanie zabetonowuje się resztę belki.

Belka jako całość wykazuje podwyższony moment rysujący i może być liczona z uwzględnieniem współpracy całego przekroju betonu. Przy określeniu nośności granicznej przyjmuje się, że pracuje ona jak zwykły niesprężony obetonowany dźwigar stalowy (segregator aktów prawnych).
Najczęściej stosowany tok produkcji jest następujący. Stalowe belki rdzenie dostarcza się w postaci lekko wygiętej, aby po obciążeniu wstępnym uzyskały kształt prostoliniowy, ułatwiający betonowanie i bardziej celowy pod względem statycznym. Dla polepszenia przyczepności do betonu stosuje się żeberka przyspawane do stopki dźwigara.

Belki ustawia się po dwie od razu, zwrócone wypukłościami ku sobie, w oparciu o rozporki ustawione w rozpiętości. Na końcach zestawu belek nakłada się lewary hydrauliczne wraz z odpowiednimi cięgnami i uchwytami, a następnie wygina się belki, przy czym końce belek zbliżają się wówczas do siebie (promocja 3 w 1).