Promienie rdzeniowe

Do produkcji celulozowo-papierniczej nadają się te gatunki drewna, które przy dużej wytrzymałości na rozciąganie mają ściany komórkowe małej grubości, a w związku z tym dają dużą powierzchnię sklejania. Są to gatunki drewna o ciężarze właściwym zamykającym się w granicach 0,3-0,6 g/cnr’5; gatunki o większym ciężarze właściwym są mniej przydatne (program uprawnienia budowlane na komputer).
Pod kątem widzenia budowy morfologiczno-anatomicznej utworzone z cewek drewno iglaste lepiej nadaje się do produkcji celulozy niż drewno liściaste.

Z naszych gatunków na pierwsze miejsce wysuwa się w tym kierunku świerk, w dalszej kolejności stoją jodła i sosna; z naszych drzew liściastych do produkcji celulozy nadają się topole, buk i wierzby (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Rolę łącznika między łykiem a wewnętrznymi warstwami drewna i rdzeniem spełniają promienie rdzeniowe przebiegające na poprzecznym przekroju drewna w kierunku promieniowym. Wyróżnia się promienie rdzeniowe pierwotne i wtórne. Pierwotne przebiegają od rdzenia do łyka, powstające później promienie wtórne biorą początek w warstwach drewna oddalonych od rdzenia i dochodzą do łyka.

Promienie rdzeniowe dzielą się na jednoszeregowe, których szerokość składa się z jednej warstwy komórek, i wieloszeregowe, których szerokość składa się z większej liczby warstw komórek. W wieloszeregowych promieniach rdzeniowych sosen, modrzewia i świerka występują poziome przewody żywiczne (uprawnienia budowlane).
Z makroskopowego punktu widzenia dzielimy promienie rdzeniowe na wąskie, niedostrzegalne okiem, i szerokie, widoczne gołym okiem na przekroju poprzecznym. Prócz tego występują pozornie szerokie promienie rdzeniowe, złożone z szeregu blisko siebie ułożonych, jednowarstwowych promieni.

Wąskie promienie rdzeniowe

Wąskie promienie rdzeniowe mają wszystkie gatunki iglaste i niektóre drzewa liściaste, np. iwa, osika, brzoza, lipa. Inne gatunki, jak dąb i buk, mają równocześnie wąskie i szerokie promienie rdzeniowe, grab, olcha, leszczyna, wąskie i pozornie szerokie, platan natomiast tylko szerokie promienie rdzeniowe (program egzamin ustny).

Szerokość promieni rdzeniowych zamyka się w granicach 0,005-1,0 mm, wysokość mierzona na przekroju stycznym zamyka się w granicach od ułamków milimetra do kilkudziesięciu milimetrów. Wysokość promieni rdzeniowych jest u gatunków iglastych mniejsza niż 1 mm, u buka wynosi około 5 mm, u dębu dochodzi do 85 mm.
Wyróżnia się promienie rdzeniowe jednorodne i niejednorodne. Promienie rdzeniowe jednorodne (homogeniczne) występują w drewnie gatunków liściastych i wielu gatunków iglastych; zbudowane są one wyłącznie z jednakowych komórek miękiszowych. U sosen, świerków, modrzewi i daglezji występują złożone promienie rdzeniowe (opinie o programie).

Skrajne warstwy (górna i dolna) takich promieni zbudowane są z poziomo ułożonych cewek, których zadaniem jest przewodzenie wody w kierunku promieniowym. Obecność i kształt cewek stanowią jedną z anatomicznych cech rozpoznawczych drewna.
Zadaniem promieni rdzeniowych jest przewodzenie asymilatów z łyka w głąb drewna oraz magazynowanie materiałów pokarmowych (segregator aktów prawnych). Złożone promienie rdzeniowe przewodzą jednocześnie wodę w kierunku promieniowym. Promienie rdzeniowe łączą się z sąsiednimi elementami drewna za pośrednictwem jamek, co umożliwia wymianę materiałów odżywczych, wody i powietrza.

Udział tkanek promieni rdzeniowych w ogólnej masie drewna zamyka się w granicach 3-20% zależnie od gatunku drzewa; u gatunków iglastych jest on niższy niż u gatunków liściastych.
Promienie rdzeniowe należy rozpatrywać (makroskopowo i mikroskopowo) na wszystkich trzech przekrojach drewna (promocja 3 w 1). Na przekroju poprzecznym mają one wygląd promieniowo przebiegających pasm, na przekroju stycznym promienie jednoszeregowe mają wygląd wrzecionowato zakończonych, pionowo ustawionych warstw, wieloszeregowe zaś — kształt soczewkowaty.