Przeciętny okres amortyzacyjny

Wciąż jeszcze nie wiemy, jaki procent dochodu społecznego może być wydatkowany na budownictwo mieszkaniowe w najbliższych planach odcinkowych, bez uszczerbku dla pozostałych dziedzin gospodarki narodowej. Dlatego też osiągnięcie zamierzonego poziomu w mieszkalnictwie, pod względem ilościowym i jakościowym, będzie wymagało jeszcze wnikliwych studiów i przygotowań technicznych, ekonomicznych i organizacyjnych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przeciętny okres amortyzacyjny w budownictwie mieszkaniowym, przyjęty przez PZU, wynosi przeciętnie dla budynków murowanych 100 lat, drewnianych 50 lat, dla kategorii pośredniej 75 lat. Biorąc pod uwagę znaczny jeszcze odsetek budynków drewnianych w Polsce i niedostateczną często konserwację zabudowań w okresie powojennym, można by przyjąć 75 lat jako przeciętny okres amortyzacyjny budownictwa mieszkaniowego, murowanego i drewnianego łącznie, w mieście i na wsi (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przy takim założeniu należałoby restytuować corocznie: (100 :75), czyli 1,33% ogólnej masy budownictwa mieszkaniowego. Wydaje się, że przeciętny okres trwałości (amortyzacji) 75 lat należy traktować jako normę bardzo optymistyczną, uwzględniając wzrost ilości budownictwa murowanego w ostatnich latach. W poprzednich obliczeniach przyjmowałem zwykle normę 66.6 lat, tzn. 1,5% ogólnej masy budownictwa mieszkaniowego do corocznej restytucji ubytków (uprawnienia budowlane). W porównaniu z ilością izb mieszkalnych oddanych do użytku w ostatnim 10-leciu. można by na powyższej zasadzie przyjąć, że od kilku lat budujemy corocznie więcej, niż ulega zniszczeniu wskutek normalnego zużycia technicznego (program egzamin ustny).

Wskaźnik zagęszczenia

Znaczny stosunkowo wzrost liczby izb mieszkalnych, wykazany w Spisie Powszechnym z roku 1960. zdaje się świadczyć o tym, że likwidacja mieszkań, które przekroczyły swój wiek trwałości technicznej (a w pojęciu ekonomicznym odpisy amortyzacyjne), tylko w niewielkim stopniu była realizowana. To znaczy liczne budynki mieszkalne są prawdopodobnie nadal użytkowane pomimo złego stanu technicznego i niedostatecznych warunków sanitarnych, czyli praktycznie biorąc pomimo całkowitego zużycia z punktu widzenia ogólnie przyjętych wymagań mieszkaniowych (opinie o programie).

W zamierzeniach perspektywicznych, w programie budownictwa mieszkaniowego należałoby przeto w planach inwestycyjnych uwzględnić 3 pozycje: li mieszkania dla corocznego przyrostu naturalnego. Rzecz zrozumiała, że program inwestycyjny budownictwa mieszkaniowego będzie wzrastał progresywnie. W ciągu ostatnich 5 lat przeciętna wzrostu nie przekraczała średnio 35 000 izb rocznie (segregator aktów prawnych). Aby osiągnąć, jak przewidują plany perspektywiczne, około 2 min izb rocznie w roku 1980, a 1 min izb rocznie najpóźniej po 10 latach (tzn. około roku 1970), należałoby coroczną progresję programu budowlanego co najmniej podwoić. Przedmiotem odrębnych rozważań ekonomicznych byłaby sprawa przejścia na normalny program inwestycyjny po roku 1980, po osiągnięciu założonych obecnie wskaźników, tzn. po wyrównaniu niedoborów mieszkaniowych. Na tle przedstawionych warunków w całym kraju, warunki mieszkaniowe na wsi są gorsze niż w miastach.

Wskaźnik zagęszczenia na izbę w ostatnim 10-leciu był i pozostał na wsi większy niż w mieście. Stan techniczny budynków wiejskich jest ogólnie biorąc niedostateczny, zwłaszcza w budownictwie drewnianym. Nie tylko stan zasobów mieszkaniowych na wsi jest w większym stopniu niedostateczny, lecz także poprawa stanu ilościowego i warunków mieszkaniowych na wsi jest bardziej powolna niż w miastach.

W perspektywie roku 1980 liczba ludności na wsi pozostanie prawie bez zmian. Nastąpi jedynie zmniejszenie procentu ludności zatrudnionej w rolnictwie, a równocześnie zwiększenie liczby ludności zatrudnionej w zawodach pozarolniczych na wsi (promocja 3 w 1). Całą nadwyżkę ludnościową do roku 1980 mają wchłonąć miasta. Przewidywany w perspektywie układ stosunków demograficznych przy - czyni się nieco do złagodzenia sytuacji mieszkaniowej na wsi. A więc program inwestycyjny, zamierzony do roku 1980 w budownictwie mieszkaniowym w osiedlach wiejskich, powinien uwzględniać tylko 2 pozycje.