Przekrój powłoki

Właśnie ten fakt spowodował wystąpienie dość niezwykłych członów w równaniach, które to zagadnienie rozpatrzyliśmy. Wynika stąd, że słowa „środkowa” w terminie „powierzchnia środkowa” nie należy traktować dosłownie i że można przyjmować dowolną powierzchnię odniesienia leżącą gdzieś w połowie grubości. W niektórych przypadkach jest wygodnie wybrać ją tak, aby jeden z momentów S#, S_x lub S zdefiniowanych przez równania był równy zeru, ale nie ma specjalnej potrzeby spełniania lego żądania (program uprawnienia budowlane na komputer).

Rozpatrzmy teraz przekrój powłoki. Składa się on z powtarzającej się okresowo części zacieniowanej, której długość równa jest odległości między pierścieniami ń,. Szerokość żebra może być funkcją z; oznaczymy ją przez b. Dla wartości z należących do obszarów pełnych (powłoki właściwej) grubość żebra nie jest potrzebna i nic będziemy jej definiować (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przed przystąpieniem do zbadania najczęściej występującego typu powłoki anizotropowej pojedynczej powłoki wzmocnionej żebrami rozważmy powłokę składającą się wyłącznie z żeber. Muszą tu występować żebra w dwu kierunkach; nazywać je będziemy odpowiednio pierścieniami i podłużnicami. Założymy, że żebra są ze sobą sztywno połączone (uprawnienia budowlane). Jeśli osie ich środków ciężkości leżą na tym samym walcu, to ten ostatni uważać będziemy za powierzchnię środkową powłoki. Jednakże w ogólnym przypadku osie pierścieni nie przecinają się z osiami podłużnie i wtedy znów wybór walca odniesienia jest dowolny. Może okazać się wygodnym taki wybór, przy którym walec ten przechodzi przez osie przynajmniej jednego rodzaju żeber. Dla naszej analizy wybierzemy walec odniesienia tak, aby osie wszystkich żeber znalazły się na zewnątrz niego, przy czym odległości osi pierścieni są c#, a podłużnie c_x.

W środkach ciężkości przekrojów pierścieni (zakładamy, że pokrywają się one ze środkami ścinania) przykładamy siły N₂, momenty zginające M₂ oraz poprzeczne siły ścinające Q₂ (program egzamin ustny).

Pewne trudności powstają w przypadku sił ścinających i momentów skręcających. Możemy przyłożyć momenty skręcające M_l2 o dowolnej wartości na końcach podłużnie bez przykładania jakichkolwiek sił lub momentów do pierścieni. W odniesieniu do elementu powłoki momenty te odpowiadają momentowi skręcającemu (opinie o programie).

Momenty skręcające

Gdy próbujemy przyłożyć podobne momenty skręcające do pierścieni, okazuje się, że na przeciwległych bokach elementu powłoki mają one nieco inne kierunki osi, a więc nie równoważą się nawzajem, istnieje tylko jeden sposób przyłożenia samo-zrównoważonego układu momentów skręcających, a mianowicie do każdego końca każdego z pierścieni przymocowujemy sztywną dźwignię kończącą się na osi walca i na tym końcu przykładamy siły M_zi/a, co przedstawiono dla jednego pierścienia na rys. 5-40. Taki układ równoważny jest jednoczesnemu przyłożeniu w środku każdego przekroju momentu skręcającego M_2l i siły ścinającej M_2l/a. Wspólne działanie powyższych sił i momentów wywołuje w elemencie pierścienia takie same naprężenia, jak w elemencie helikoidalnej sprężyny o zerowym skoku, tj. ścinanie i skręcanie bez zginania (segregator aktów prawnych).

Równania te stanowią prawo sprężystości dla powłoki rusztowej. Różnica w porównaniu z równaniami [5-95] dla powłoki dwuwarstwowej wywołana jest dwoma czynnikami. Po pierwsze nie występują teraz żadne człony zawierające liczbę Poissona. Jest rzeczą jasną, że poprzeczne skrócenie żebra nie wpływa na odkształcenie elementu rusztu. Zgadza się to z faktem, że wszystkie człony zvw równaniach [5-95] zawierają czynnik D, S lub K, tj. jedną z tych sztywności, których definicje nie zawierają całki po żebrze.

Drugim czynnikiem powodującym różnicę pomiędzy jest fakt, że w przypadku powłoki rusztowej nie trzymaliśmy się ściśle założenia o płaskich przekrojach (promocja 3 w 1). Postępowanie takie wydaje się być rozsądne, ponieważ pominęliśmy również wpływ lokalnych odkształceń prętów pomiędzy złączami oraz wpływ paczenia więzów na człony określające skręcanie. Ze względu na to, że te ostatnie zwiększają rząd równania różniczkowego, nie należy ich wprowadzać bez wyraźnej potrzeby.