Przenoszenie wyporu

Podobnie jak w niektórych typach doków ciężkich i tu wciąga się do współpracy w przenoszeniu wyporu ciężar gruntu leżącego w sąsiedztwie doku przez wykształcenie w ścianach komory od zewnątrz poziomych wspornikowych ostróg lub ewentualne poszerzenie dna doku (program uprawnienia budowlane na komputer).
Przykład doku lekkiego na suchym podłożu. Jest to dok stoczni Kockums w Malmo. Podłoże doku składa się z warstwy piasku i miękkiego iłu o grubości ok. 5 m, pod którą z kolei zalega 5 m warstwa zwartej gliny zwałowej podścielona marglami.

Komorę doku oddzielono od górnych, częściowo przepuszczalnych warstw ściankami szczelnymi wbitymi na 0,5 m w margle (i zakotwionymi ściągami 0 26 mm co 1 m do płyt lub sąsiednich konstrukcji. Dodatkowe uszczelnienie w postaci szerokiego ekranu z zastrzyków cementowych (w otworach 20 m głębokości co 1,5-2 m) zapewniło szczelność przestrzeni pod ściankami. Dzięki tym zabiegom dno doku zabezpieczono zupełnie od dopływu pod nie wody i można je było zaprojektować w postaci cienkiej 80 cm płyty żelbetowej na 50 cm warstwie tłucznia (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Wodę wsiąkową lub deszczową, która w niewielkich ilościach mimo zabezpieczeń przedostawałaby się pod płytę, odprowadzają sączki 0 1 m równoległe do osi doku oraz warstwa tłucznia do studni zbiorczej przy stacji pomp (uprawnienia budowlane).

W suchej skale jest zupełnie wystarczające wykucie odpowiedniego zagłębia oraz obetonowanie na niewielką grubość jego ścian i dna. Ściany powinny być odpowiednio zakotwione w skale, przy której się wznoszą. Można je również wykształcić w postaci murów oporowych, wspartych na niższych warstwach.
Podobny charakter mają doki posadowione bezpośrednio na skale, nawet jeżeli powyżej zalegają warstwy przepuszczalne. Występuje wówczas boczne parcie hydrostatyczne, ale nie wypór (jeżeli oczywiście skała jest sucha i szczelna) (program egzamin ustny).

Sprężenia armatury

Gdy podłoże doku jest nasycone wodą, a zamierza się zaprojektować dok lekki, wówczas jedno z rozwiązań polega na zakotwieniu dna i niekiedy murów komory doku w podłożu.
Zakotwienie mogą stanowić pale i ścianki szczelne lub tylko jeden rodzaj tych elementów, np. ścianki szczelne lub pale kotwiące (opinie o programie).
Dno doku w jego środkowej części zakotwiono czterema rzędami pali kotwiących rozstawionych wzdłuż osi doku co 3 m. Pale te o średnicy 55 cm wykonano jako wiercone, dochodząc z rurą wiertniczą do warstwy twardego margla. U spodu rury poszerzano otwór, wytwarzając przestrzeń w postaci gruszkowatej o średnicy ok. 1,5 m.

W otwór wkładano armaturę sprężającą zakotwioną u dołu w prefabrykowanym klinowym elemencie. Armaturę stanowią kable z 46 równolegle ułożonych prętów o średnicy 5 mm (segregator aktów prawnych).
Kulistą podstawę i trzpień pala betonowano metodą podnoszącej się zaprawy (kolkret 1 : 1), wypełniając naprzód wnętrze pala kruszywem do rzędnej około 3 m poniżej spodu płyty i wtłaczając w to kruszywo od spodu zaprawę cementową pod ciśnieniem. W części górnej otwór wypełniano iłem, aby zabezpieczyć armaturę przed siłami ściskającymi.

Sprężenia armatury dokonywano po stwardnieniu betonu w palach i w płycie dennej, w której pozostawiano odpowiednio wykształcone studzienki. Sprężenia kabli (dwustopniowego) dokonano siłą ok. 105 tys. kG na pal.
Interesującym szczegółem jest fakt, że roboty prowadzono przy obniżonym poziomie wody gruntowej, poniżej spodu płyty dennej doku.

Otwory pali wiercono przez studzienki pozostawione w płycie; po dojściu do suchych zwartych margli i wywierceniu otworu do spodu przyszłego poszerzenia, podciągano rurę o 2,0 m i po usunięciu wody z rury wpuszczano do niej robotnika, który łopatą pneumatyczną poszerzał u spodu podstawę pala (promocja 3 w 1)..