Przestrzeń pomiędzy pierścieniami

Przestrzeń pomiędzy pierścieniami pozostaje niewypełniona i spełnia zadania izolacyjne (program uprawnienia budowlane na komputer). Całe urządzenie podnosi się o pół wysokości formy na czterech śrubach przymocowanych do wznoszonej równocześnie z trzonem wewnętrznej wieży drewnianej.
Warto omówić jeszcze formy stosowane do budowy jednego z pierwszych kominów żelbetowych w emalierni „Henriettenhutte” koło Wrocławia (rok wykonania 1907). Formy drewniane podwójne o wysokości 1,0 m wzmocnione są poziomymi pierścieniami z ceowników (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Otwory podłużne w łubkach łączących ceowniki pozwalały na ściągnięcie form i niewielką zmianę promienia. Obsługa form - jak poprzednio - z wewnętrznej wieży drewnianej.
Wszystkie dotąd opisane systemy stosowane były do wykonania kominów cylindrycznych lub do kominów z bardzo małymi zmianami średnicy. System Webera przystosowany został później również do budowy kominów zbieżnych (uprawnienia budowlane).
Spośród dalszych prób ulepszenia sposobu wykonawstwa wspomnieć należy o zastosowanych przez J. Brent-Cole w USA formach z płatów blaszanych, których liczba może być zmieniana podobnie jak w obecnie stosowanych urządzeniach, co pozwala na nadanie kominowi kształtu stożkowego.

Przed pierwszą wojną światową wybudowano wiele kominów systemem F. Móhla (Dania); system ten polegał na wprowadzeniu form o stałej krzywiźnie lub złożonych na zmianę z elementów prostych i zakrzywionych. Na początku betonowania kształt przekroju dolnej części komina zbliżony był do obrysu liścia czterolistnej koniczyny. W miarę wznoszenia komina następowało zmniejszenie jego obwodu przez usuwanie odcinków poszczególnych części formy (program egzamin ustny). Przy głowicy komin miał przekrój kołowy. Liczba części formy wynosiła w zależności od średnicy komina 4 do 8 sztuk.

System Heinego ulepszano w toku realizacji coraz wyższych i większych kominów żelbetowych. W tej dziedzinie najwięcej doświadczeń mają Stany Zjednoczone, Niemcy i Związek Radziecki. Z wykonawstwa kominów znane są na całym świecie firmy Heine-Chimney, Custudis Construction Company, Wayss- Freytag i szereg innych w krajach zachodnich oraz Sojuztiepłostroj w Związku Radzieckim (opinie o programie).

Wieża wewnętrzna

Przedsiębiorstwo Sojuztiepłostroj opracowało ujednolicony, powtarzalny projekt urządzenia wykonawczego [24], Projekty te stanowiły podstawę pierwszego polskiego opracowania wykonanego w Krakowskim Biurze Projektów Budownictwa Przemysłowego’) [10], a zastosowanego po raz pierwszy
do realizacji komina żelbetowego o wysokości do 120 m w Elektrowni Jaworzno II w roku 1952, a później również do innych kominów wykonanych przez Przedsiębiorstwa Budowy Pieców Przemysłowych. Urządzenie tego typu jako powtarzalne stosowano do tego czasu już wielokrotnie, przy czym wprowadzano stale dalsze ulepszenia. Urządzenie do budowy kominów żelbetowych zbieżnych składa się z wieży wewnętrznej, pomostów roboczych oraz form stalowych.

Część górna urządzenia (pomost i zawieszenie na wieży) przy zastosowaniu sztywnego szkieletu nosi nazwę głowicy (segregator aktów prawnych).
Wieża wewnętrzna komina wznoszona jest odcinkami równocześnie z budową trzona komina i w nim kotwiona. Na wieży oparte są lub zawieszone wszystkie pomosty oraz przez nią odbywa się transport materiałów i komunikacja na pomost roboczy. Wieże wykonuje się obecnie wyłącznie ze stali (rury lub kształtowniki). Najbardziej ekonomicznym i najkorzystniejszym pod względem technicznym rozwiązaniem okazała się wieża stalowa montowana z elementów rurowych łączonych ze sobą za pomocą śrub.

Największymi zaletami konstrukcji rurowych są: szybkość i łatwość montażu oraz demontażu, lekkość i minimalna liczba elementów, wielokrotna powtarzalność (małe zużycie), łatwość konserwacji, symetria przekroju i równomierna praca statyczna (promocja 3 w 1). Zalety te zapewniają konstrukcjom rurowym pierwszeństwo przed innymi rozwiązaniami (jakkolwiek były próby stosowania innych typów wież, np. z ceowników).