Przestrzenne stężenia konstrukcji drewnianych dachowych

Ciężar własny, śnieg, oraz ewentualnie inne specjalne obciążenia działające na przekrycie budynku lub ściany hal mogą powodować odkształcenia wiązarów lub ram, a nawet utratę ich stateczności (program na komputer). Z tego względu konstrukcja drewniana dachu powinna mieć zapewnioną stateczność i sztywność. Dla osiągnięcia tego celu należy: a) zabezpieczyć węzły pasów ściskanych wiązarów i ram kratowych przed poprzecznym przesunięciem; b) usztywnić górne i dolne pasy ram i wiązarów pełnych; c) zabezpieczyć wiązary i ramy od przesuwu poprzecznego i podłużnego. Powyższe wymagania mogą być spełnione przy zastosowaniu do konstrukcji dachowych stężeń poprzecznych i podłużnych oraz przez odpowiednie zakotwienie wiązarów i ram na podporach. Stężenia powinny zapewniać stateczność konstrukcji podczas montażu (program na telefon).

Konstrukcje stężeń wiązarów i ram kształtują się w postaci wiązarów wiatrowych i tężników oraz płatwi. Wiązary wiatrowe przejmują obciążenie wiatrem, tężniki oraz płatwie mają przede wszystkim za zadanie zabezpieczenie węzłów ściskanych pasów od poprzecznego przesuwania się (program egzamin ustny). Wiązary wiatrowe, w zależności od potrzeby, mogą być stosowane tylko dla ścian szczytowych lub tylko dla ścian podłużnych, albo przy wszystkich ścianach. Mogą one być umieszczone również tylko w połaciach dachowych i wtedy noszą nazwę wiązarów wiatrowych połaciowych (opinie o programie). Tężniki dzielą się na połaciowe i poprzeczne (leżące w płaszczyźnie prostopadłej do płaszczyzny wiązarów dachowych. Tężniki połaciowe stosuje się w przypadku, gdy budynek jest długi, a wiązary wiatrowe połaciowe znajdują się tylko w szczytach budynku. W tych przypadkach, dla nadania większej sztywności połaci dachowej, stosuje się tężniki w odległościach 20—30 m w zależności od potrzeby.

Tężniki poprzeczne, służące do zapewnienia sztywności podłużnej wiązarów dachowych oraz dla usztywnienia dolnego pasa ściskanego ustrojów ramowych lub dźwigarów łukowych, daje się najczęściej między parami wiązarów. Projektowanie konstrukcji inżynierskich powinno odbywać się w oparciu o wytyczne normy PN-64/B-03150 i zasady mechaniki budowli. Konstrukcje większych rozpiętości i specjalne należy projektować w oparciu o literaturę specjalistyczną (segregator aktów prawnych).

Ze względu na małą wydłużalność drewna wzdłuż włókien podpory wiązarów do rozpiętości 30 m, a nawet nieco więcej, projektuje się jako nie- przesuwne, wykonując je z drewna. Przeguby kalenicowe w wiązarach łukowych i ramach do rozpiętości 30 m, a nawet więcej, projektuje się najczęściej z drewna. Przeguby zaś podporowe, w których należy zastosować ściągi, projektuje się często przy zastosowaniu obejm (butów) stalowych.

Konstrukcje klejone

Konstrukcje klejone (budowlane) w Polsce nie są prawie stosowane. Były one wykonywane tylko sporadycznie, w skali półtechnieznej. Szczegóły złączy muszą być podawane w skali zapewniającej czytelność ich konstrukcji. Konstrukcje drewniane inżynierskie, podobnie jak ciesielskie, wykonuje się na pomostach. Wiązary dachowe, pełne lub kratowe, belki złożone itp. — z reguły muszą mieć strzałki o wartości stanowiącej V200 L odwrotną do ugięcia (promocja 3 w 1). Za podstawę do rozrysowania kształtu wiązara przyjmuje się wygięty ku górze dolny pas, od którego wyznacza się dalsze założone wymiary innych składowych elementów.