Przeważenie kadłuba

Odwrotnie przy statkach dłuższych, jak już była o tym mowa, wypadkowa w fazie III może wyjść z rdzenia podstawy, a rozkład obciążeń przybiera wtedy kształt trójkątny z maksimum na progu. W tym wypadku należy wykres uzupełnić, który jest fragmentem obejmującym jedynie fazy III—V. Po wyjściu wypadkowej z rdzenia długość części płóz współpracującej w przenoszeniu obciążeń wynosi nie l, lecz 3f, co powoduje lokalne zaklęśnięcia linii (P’Z’)-D’-1′-(PP) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Gdyby wypadkowa wyszła w ogóle z podstawy i przekroczyła próg, to nastąpiłoby przeważenie kadłuba i obrót jego wokół progu. Skutki tego obrotu mogłyby być katastrofalne zarówno dla kadłuba, jak i dla pochylni.
Posługując się krzywymi, nietrudno jest wyznaczyć najmniejszą długość dlllin pochylni podwodnej, zapewniającą prawidłowy przebieg wodowania, ewentualnie z zeskokiem (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Wykreśla się mianowicie styczną do krzywej wartości r skierowaną pod kątem 45° do osi odciętych. Równoległa do stycznej, przechodząca przez koniec rzędnej lk, wyznacza położenie progu pochylni w punkcie swego przecięcia się z osią odciętych. Umieszczenie w tym punkcie progu zapobiegnie niebezpieczeństwu przeważenia statku na nim w fazie III.

Jeżeli, wyznaczony w ten sposób punkt PP leży pomiędzy punktem zerowym krzywej r (obrót) a punktem zerowym krzywej W (zupełne spłynięcie), to wodowanie danego statku odbywać się będzie z zeskokiem. Jeżeli zaś punkt ten znajduje się dalej, poza punktem zerowym krzywej W, to statek spłynie jeszcze nad torami spustowymi (uprawnienia budowlane).
Wykres, uzupełniony wyrysowaniem w dowolnej skali krzywej wartości W, daje wszelkie elementy potrzebne do wyznaczenia chwilowego rozkładu obciążeń torów spustowych przy każdym położeniu kadłuba.

Na przykład, gdy PD znajduje się w punkcie X, w odległości x = 72,5 m od A, otrzymuje się z wykresu siłę W = 2330 tys. kG, mimo- śród e = —7,5 m, oraz długość powierzchni płóz stykających się z torem l = 86 m; można wtedy obciążenia skrajne występujące w danej fazie obliczyć jednym z poprzednio podanych wzorów (program egzamin ustny).

Wodowanie

Dzieląc otrzymane wartości p przez 2s, otrzymuje się naprężenie q pod płozami w kG/m’-\ Należy również uwzględnić współczynnik dynamiczny, mnożąc otrzymane wyniki przez 1,3. Takich rozkładów obciążenia pochylni można dla dowolnego położenia PD wykreślić bez trudu dowolną liczbę. Zwykle wystarczy wyznaczenie obciążeń w charakterystycznych położeniach kadłuba, tzn. na przejściach pomiędzy poszczególnymi fazami i w skrajnych położeniach wypadkowej względem środka podstawy płóz.
Wszystkie te wykresy, naniesione na tej samej osi odciętych, można obwieść linią łamaną obrazującą wartość największych obciążeń 1 m pochylni w danym miejscu, mogących wystąpić w czasie wodowania rozpatrywanego statku. Linię taką nazwiemy obwiednią obciążeń (opinie o programie).

Największe obciążenia jednostkowe na danej pochylni wywołuje niewątpliwie statek największy, jeśli wymiary płóz są do wodowania odpowiednio dobierane. Jednakże nie jest tak we wszystkich przekrojach pochylni. Statki mniejsze dają bowiem obwiednie o mniejszych rzędnych, ale przesunięte ku górze pochylni, tak że ich maksima znacznie nieraz przekraczają obciążenia mogące w danym miejscu wystąpić przy wodowaniu statku największego. Poza tym statki smuklejsze dają inny kształt obwiedni niż statki o tej samej wprawdzie nośności, ale o, dużej pełności (pękate) (segregator aktów prawnych).

Chcąc więc przeliczyć projektowaną pochylnię, należy rozpatrzyć nie tylko obciążenie od statku największego, ale i od kilku typów statków średnich i najmniejszych, po czym wykreślić ogólną obwiednię obwiedni, dającą obraz wszelkich w ogóle możliwych maksymalnych nacisków w każdym przekroju pochylni.
Jeśli z jakichś względów nie można wyznaczyć obwiedni dla statków mniejszych, ale istnieją dane dotyczące statku największego, to ogólną obwiednię w przybliżeniu można uzyskać w następujący sposób (promocja 3 w 1).