Przyczepność betonu starego

W przypadku gdy dobetonowywanie betonu nowego do „starego” następuje w tym samym dniu, ale po dłuższym postoju (ponad 6 godzin), zachować należy szczególną ostrożność przy układaniu mieszanki w pobliżu spoiny roboczej. Pręty zbrojeniowe tkwią wówczas w betonie, który jest w trakcie wiązania i przez niewłaściwe układanie i zagęszczanie nowego betonu można w sposób istotny naruszyć przyczepność betonu starego do stali zbrojeniowej (program uprawnienia budowlane na komputer). Ponadto przy cienkich płytach może dojść do niepożądanych odkształceń i pęknięć wiążącego betonu „starego”.

W słupach z zastosowaniem wibratorów przyczepnych, przenoszących drgania na znaczne odległości, wznowienie betonowania można rozpocząć po przerwie trwającej ponad 5 godzin, dopiero po uzyskaniu przez beton wytrzymałości Rc = 25 kG/cm2. Pierwszą warstwę od spoiny roboczej o grubości nic mniejszej od 30 cm zagęszcza się w tym przypadku za pomocą wibratora wgłębnego lub ręcznie. Mieszanki betonowe, po ich ułożeniu w deskowaniu, tego warunku na ogół nie spełniają, zawierając przestrzenie wolne wypełnione powietrzem. Dotyczy to nawet mieszanek płynnych, które mają 1-2% powietrza. Daleko więcej przestrzeni wolnych (10-20%) mają betony wilgotne (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Proces zagęszczania ma na celu zbliżenie mieszanek do założeń wynikających z równania szczelności. Realizacja tego zadania odbywa się różnymi sposobami, które najogólniej można podzielić na ręczne (ubijanie betonu) i mechaniczne.
Znane dotychczas metody mechaniczne zagęszczania betonu dzielimy na dwie grupy, a mianowicie:
- metody o stałym (lub mało zmiennym) wskaźniku wodocementowym przed i po uformowaniu, do których zaliczamy:
- ubijanie,
- wibrowanie,
- wibrowanie pod obciążeniem, wibroubijanie i wibroprasowTanie,
- prasowanie,
- utrząsanie,
- metody, w trakcie stosowania których zmienia się znacznie wartość wskaźnika wodocementowego betonu, a mianowicie:
- odpowietrzanie i wibroodpowietrzanie,
- wirowanie (uprawnienia budowlane).

Ubijanie ręczne powierzchniowe

Większość z mechanicznych metod zagęszczania masy betonowej wymaga użycia specjalnych urządzeń i nadaje się do zastosowania jedynie w stacjonarnych zakładach prefabrykacji, toteż nie będzie tu szczegółowo omówiona. Bliższe dane na ten temat znajdzie czytelnik w tomie VII „Budownictwa betonowego” (program egzamin ustny).

Ubijanie ręczne powierzchniowe za pomocą ubijaków płaskich o ciężarze 7-H6 kG stosowane jest do betonów o konsystencji wilgotnej i gęstoplastycznej, przy maksymalnej grubości warstw 20-30 cm. Jest to metoda ongiś stosowana powszechnie, dziś należąca do historii. Z uwagi na robociznę jest bardzo droga, a ponadto daje beton niejednorodny. Stosowano ją na budowach i w zakładach prefabrykacji (opinie o programie).
Ubijanie ręczne wgłębne za pomocą ubijaków w postaci ostro zakończonych prętów stalowych, stosowane dawniej i dziś przy zagęszczaniu ręcznym betonów o konsystencji od plastycznej do ciekłej.
Ubijanie mechaniczne za pomocą ubijaków pneumatycznych spalinowych lub elektrycznych, dających od 500 do 1000 uderzeń na minutę, stosowane do betonów o konsystencji wilgotnej i gęstoplastycznej.

Zagęszczanie betonu następuje na zasadzie stłoczenia i utrząsania, co metodę tę zbliża do wibrowania i utrząsania (segregator aktów prawnych). Ma ona zastosowanie na budowie i w zakładach prefabrykacji.
Wibrowanie stosowane do betonów o konsystencji wilgotnej i gęstoplastycznch, a przy rozwiniętym przekroju i gęstym uzbrojeniu - nawet przy konsystencji plastycznej.
Pod działaniem szybkich drgań wibratora zanikają w mieszance siły tarcia oraz przyczepności, w rezultacie czego mieszanka przechodzi w stan ciężkiego płynu.

Cięższe składniki betonu pod wpływem siły ciężkości układają się ściśle wypełniając wszelkie luki i przestrzenie wolne, a zaczyn cementowy jest wypychany ku górze. Do wibrowania stosuje się różne typy wibratorów, jak wibratory powierzchniowe, wgłębne - zwane perwibratorami, przyczepne oraz stoły wibracyjne (promocja 3 w 1).