Przyczepność do muru

Jeżeli zatem ktoś rozporządza prasą o sile 100 000 kg, może jednocześnie prasować jedną płytkę 21 X 21 i jedną 21 x 10,5 (połówkę) lub tylko jedną sztukę 21 X 21 cm, przy czym w tym wypadku otrzyma lepszy produkt, bo ściśnięty siłą około 226 kg na 1 cm2 (program uprawnienia budowlane na komputer).
U spodu płytek należy dać wyżłobienie w celu zwiększenia przyczepności do muru, albo też wbetonować kawałek drutu w celu stworzenia jeszcze lepszej przyczepności do podłoża.
Po sprasowaniu płytka musi być odłożona na półki, gdzie wiąże w ciągu 5-6 godzin, po czym należy włożyć ją do kąpieli wodnej na przeciąg 1-2 minut (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wodę należy często zmieniać, gdyż zanieczyszcza się solami cementowymi i wywołuje nalot na płytkach.
Wyjęte z wody płytki odkłada się nadal na półki, gdzie twardnieją przez 12 godzin, po czym kąpie się je powtórnie. Po kąpieli można już płytki ustawiać w kozły, jednak rębem, a nie na płask, nie dotykając do siebie, w pomieszczeniu nie przewiewnym, zacienionym i o wilgotnym powietrzu, gdzie przebywają przez okres czasu około 14 dni (uprawnienia budowlane).
Po tym terminie płytki mogą być przeniesione do magazynu suchego ale nie przewiewnego. Wysychają tam i ostatecznie twardnieją. Tak wykonane płytki będą miały ładny wygląd, będą trwałe i mało nasiąkliwe.

Do transportu kołowego nadają się płytki dopiero w 6 tygodni od daty ich wyrobu.
Licowanie tymi płytkami odbywa się następująco.
Na uprzednio zmoczony mur ceglany o niepełnych spoinach należy narzucać mocnym rzutem rzadką zaprawę półcementową 1:1:3 nie wypełniając pustych spoin. Narzut ten pozostawić należy na 2-3 godziny, aby związał, po czym można przystąpić do przylepiania płytek. Robi się to w sposób następujący: zaprawę półcementową o stosunku 1:1:6, dobrze ciastową należy rozsmarować przyciskając mocno kielnią do wyjętej z wody płytki (program egzamin ustny).

Po rozsmarowaniu, a właściwie wtarciu zaprawy, należy nanieść kielnią dalszą ilość zaprawy na całej powierzchni płytek, przy czym w środku płytki grubość zaprawy powinna wynosić około 1,5-2 cm. Tak przygotowaną płytkę dociskamy mocno do uprzednio opryskanego zaprawą muru.

Miał ceglany

Dociskanie powinno być tak mocne, aby zaprawa wypłynęła między spoinami już założonych płytek. W przypadku, gdy tak nie będzie, należy kielnią nabrać rzadszej zaprawy i zapełnić nią wolną przestrzeń.
Listewek ze spoin nie wolno wyjmować wcześniej jak po 48 godzinach, gdyż przez wcześniejsze wyciąganie można naruszyć płytki, co uniemożliwi dobre związanie z zaprawą. Jeżeli płytki będą racjonalnie przylepiane do murów, nie będzie narzekań na ich odpadanie (opinie o programie).
O ile licowanie budynku odbywa się podczas słonecznej pogody, należy bezwzględnie mur zwilżyć wodą, jak również zmoczyć narzuconą zaprawę. Po przylepieniu płytek nie należy zlewać ich wodą z zewnątrz, gdyż utworzą się plamy.

Inny przykład wykonywania gotowych elementów elewacyjnych z miału ceglanego opisano w czasopiśmie „Architektura" Nr 6-8 z r. 1949. Elementy te wykonano z mieszaniny 1 części cementu portlandzkiego i 2 części zmieszanego kruszywa ceglanego i piaskowego (segregator aktów prawnych).
Jako spoiwa użyto cementu a nie wapna, ponieważ przy wapnie otrzymywany kolor nie zawsze jest dostatecznie czysty.
Miał ceglany przed użyciem płókano, aby pozbawić go pyłu, który może wywołać po tym smugi na powierzchni wyprawy wskutek rozpuszczania się pod wpływem deszczu. Elementy elewacyjne wykonywano w formach gipsowych, pociągniętych wewnątrz szelakiem.

Formy te okazały się lepsze od stalowych jako łatwiejsze do wykonania, szczególnie przy skomplikowanych kształtach, oraz jako dające szczegółom bardziej miękkie linie.
Z opisanej wyżej mieszaniny wykonano w formach gipsowych dla elewacji części gzymsu wieńczącego, okładziny słupa itp. Stwardniałe dobrze elementy przymocowywano do muru na sposób kamieniarski, tj. na haki i druty, z zalaniem zaprawą cementową (promocja 3 w 1). Przy niedokładnym wykonaniu elementów łatwo je dopasowywano przez cięcie piłą, jak miękkiego piaskowca.