Przygotowanie i dozowanie domieszek
W zasadzie wszystkie z wymienionych domieszek występują w postaci ciał stałych (proszek, granulki lub okruchy). Do betoniarki należy je wprowadzać tylko po uprzednim rozpuszczeniu. W postaci płynnej można je dodawać do wody zarobowej lub ostatecznie bezpośrednio do betoniarki (program uprawnienia budowlane na komputer).
Dla uniknięcia błędów w ilości dodawanych domieszek, należy zagadnienie to starannie przepracować i wydać pracownikom odpowiednie dyspozycje.
W przypadku rozpuszczania domieszki w całej ilości wody zarobowej, należy wcześniej ustalić ostateczną ilość faktycznie wlewanej wody na 1 zarób po uwzględnieniu wilgotności kruszywa. W specjalnym zbiorniku gromadzi się większą, znaną ilość wody i rozpuszcza w niej odpowiednią ilość preparatu. W miarę opróżniania zbiornika, uzupełnia się go wodą określonymi dawkami i preparatem proporcjonalnie do ilości tej wody (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W przypadku przewidywanego dodawania dwóch różnych preparatów, oba rozpuszcza się w tej samej wodzie.
Wodę należy od czasu do czasu przemieszać pamiętając, że im zimniejsza woda, tym z reguły preparaty rozpuszczają się dłużej. Również przemieszać należy wodę przed każdym jej pobraniem. Najkorzystniej byłoby, żeby woda poddana była stałemu powolnemu ruchowi.
W przypadku wprowadzenia domieszki bezpośrednio do betoniarki w postaci roztworu, należy domieszkę rozpuścić w wodzie w specjalnym zbiorniku. Przewidywana ilość preparatu rozpuszczona jest wtedy w mniejszej ilości wody, z reguły wynoszącej 1-10% ilości wody zarobowej (uprawnienia budowlane). Im większa ilość preparatu, tym więcej trzeba użyć wody do sporządzenia roztworu. Do betoniarki wlewa się tyle roztworu, aby zawierał przewidywaną ilość preparatu w stosunku do cementu danego do jednego zarobu.
Dozowanie roztworu może mieć następujący przebieg:
1. wlanie roztworu do wody zarobowej w betoniarce, jeśli ilość tej wody wynosi co najmniej 50% ogólnej ilości wody zarobowej,
2. wlewanie powolne wraz z wodą zarobową do pracującej betoniarki,
3. wlanie roztworu do betoniarki, jeśli suche składniki są wstępnie zamieszane z wodą stanowiącą ok. 80% całej ilości wody zarobowej, po czym uzupełnia się resztą wody.
W żadnym przypadku nie wolno dodawać roztworu do suchych składników. Podane wyżej uwagi dotyczą wszystkich preparatów, choćby producent tych preparatów dopuszczał ich dodawanie w innej postaci (np. informacja o Klu- tanicie dopuszcza jego dozowanie w postaci prószku wprost do betoniarki) (program egzamin ustny).
Niekiedy domieszki trudno rozpuszczają się w wodzie zimnej, należy wtedy wodę podgrzewać. Szczególnie trudno rozpuszczają się węglany, plastyfikatory (Klutan, Klutanit) i środki napowietrzające (Abiesod).
Dozowanie domieszek
Przy dozowaniu domieszek w postaci roztworów należy pamiętać, że roztwór należy wliczyć do wody zarobowej. Sumaryczna ilość roztworu i reszta dolanej wody mają równać się przewidywanej ilości wody zarobowej.
Mieszanka betonowa po przygotowaniu w betoniarce powinna mieć taką temperaturę, aby w momencie rozpoczęcia wiązania - po uwzględnieniu strat cieplnych - była równa temperaturze założonej w obliczeniach cieplnych (opinie o programie). W tym celu należy podgrzewać masę bezpośrednio w betoniarce lub podgrzewać składniki przed wsypaniem do betoniarki.
Sposób pierwszy, polegający na wprowadzeniu płomienia lub pary wodnej bezpośrednio do bębna betoniarki jest rzadko stosowany i ma liczne wady:
- jest niebezpieczny w obsłudze,
- daje spaliny (często szkodliwe dla betonu),
- wymaga bardzo długiego czasu mieszania,
- utrudnia zachowanie właściwej ilości wody w mieszance.
Podgrzewanie składników jest metodą wypróbowaną i powszechnie stosowaną (segregator aktów prawnych).
Przewodnią ideą zabiegu podgrzewania składników jest uzyskanie założonej lub pożądanej temperatury, mieszanki betonowej w momencie pobierania jej z betoniarki.
Niewskazane jest stosowanie mieszanek betonowych o zbyt wysokiej temperaturze, a to ze względu na:
a) gwałtowne straty ciepła przy zetknięciu z zimnym powietrzem,
b) zapotrzebowanie większej ilości wody zarobowej,
c) obniżenie plastyczności betonu,
d) zwiększenie skurczu termicznego (promocja 3 w 1).
