Przypory

Przypory mogą przylegać bezpośrednio do ściany bądź też mogą być połączone tylko z górną częścią ściany i wezgłowiem sklepienia - za pomocą łuków pełzających. Ta ostatnia odmiana jest charakterystyczna dla stylu gotyckiego we Francji, możemy ją również zaobserwować w niektórych kościołach w Polsce, np. w kościele św. Magdaleny we Wrocławiu z XIV w., a nawet w kościołach z XIX w., inp. w Radomiu. Przypory poszerzają się ku dołowi pochyło lub też uskokami (program uprawnienia budowlane na komputer).

Attyka jest nadbudową architektoniczną ściany zewnętrznej powyżej gzymsu wieńczącego mającą na celu nadanie budynkowi specjalnego zakończenia od góry przy równoczesnym zakryciu dachu i stworzeniu wrażenia optycznego, że budynek jest wyższy niż w rzeczywistości. Niekiedy attyki są ściankami ograniczającymi tarasy użytkowe.

Piękne i urozmaicone attyki stosowano u nas w okresie późnego renesansu architektury (koniec XVI i pierwsza połowa XVII wieku), jak np. w Sandomierzu, Zamościu, Jarosławiu, Kazimierzu nad Wisłą itp.
Jeżeli nie jest zastosowany dach ze spadkiem w stronę przeciwną od attyki, to utrudnia ona odprowadzenie wody i usuwanie śniegu, a także zabezpieczenie budynków od zaciekania (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Z tego powodu, przy stosowaniu attyki odgraniczającej dach ze spadkiem w jej stronę konieczne jest zagwarantowanie starannego wykonania robót izolacyjnych, zabezpieczających od przenikania wody do ścian, pokryć dachowych i stropów (uprawnienia budowlane).

„Porządki" klasyczne cechują w pojęciu architektury szczególne typy kolumn wraz z elementami architektonicznymi na nich się znajdującymi. Porządki powstały w starożytnej Grecji i poprzez Italię z pewnymi zmianami przeszły do Polski, gdzie się je spotyka dość często w budowlach kościelnych i reprezentacyjnych, poczynając od XVII wieku. Porządki zarówno greckie, jak i późniejsze pochodzące z Italii, ustalone i ujęte w prawidła i moduły za czasów odrodzenia i baroku, są stosowane w dalszym ciągu obecnie.

Modułem porządków architektonicznych jest połowa dolnej średnicy trzonu kolumny. Moduł dzieli się na cząstki (partes), których w porządkach greckich jest 30, a w rzymskich 12 i 18. Według tej miary formowane są wszystkie składowe elementy porządków i ich rozstawienie w niezmiennej wzajemnej zależności. Daje to możność obrania zawsze właściwych proporcji dla projektowanej budowli bez względu na jej wymiary rzeczywiste (program egzamin ustny).

Kolumna bez bazy

Znane są następujące porządki architektoniczne:
Kolumna bez bazy ustawiona jest wprost na stopniach budynku (stylobat), ze żłobkowaniem (kanele) o krawędziach stycznych. Na jednej trzeciej wysokości lekkie zgrubienie (entazis), potem zwężenie ku górze. Głowica (kapitel) złożona jest z poduszki (echinus) i płytki (abakus). Belkowanie (architraw) - proste, nad nim pas (fryz) z ozdobami (metopy i tryglify) (opinie o programie). Gzyms jest z podporami w kształcie płytek i z występem górnym (sima). Szczyt jest trójkątny (tympanon) z powtórzonym gzymsem. Tło tympanonu pokryte jest rzeźbą. Wysokość całego porządku 12 do 16 modułów.

Rzymski, pochodny od doryckiego greckiego, różni się od pierwowzoru szczegółami, a przede wszystkim tym, że kolumna posiada stopę (bazę) i jest bardziej smukła.
Wysokość całego porządku 17 do 20 modułów.

Rzymski toskański zbliżony jest do rzymskiego doryckiego, lecz o kolumnie gładkiej bez żłobków i z belkowaniem bez ozdób (segregator aktów prawnych).
Wysokość jak wyżej.

Kolumna żłobkowana z bazą okrągłą profilowaną. Zgrubienie jest mniejsze niż w kolumnie doryckiej. Głowica złożona jest z płytki i dwustronnych zwojów w formie ślimacznic (woluty). Belkowanie jest rozczłonkowane. Fryz i gzyms wzbogacony jest drobnymi profilami, ząbkami (dentikule) i wolimi oczyma, perełkami i listkami.

Tympanon trójkątny podobny jest do doryckiego.
Wysokość całego porządku wynosi 20 do 22 modułów, b. Rzymski: pochodny od jońskiego greckiego, różni się od pierwowzoru szczegółami. Wysokość całego porządku wynosi 22 do 23 modułów (promocja 3 w 1).