Pucolany osadowe

Pucolany osadowe używane są najczęściej w postaci okrżernie i odznaczają się bardzo wysoką nasiąkliwością i wodożądnością pyłów (2-3 kg/kg). Według O. Grafa, pomimo że ilość pyłów jest bardzo niska (rlc = 0,03 i 0,06), można stwierdzić ubytek Rs nawet po 42 dniach (program uprawnienia budowlane na komputer).

Istotnie okrzemice są mało aktywne i stosowane są głównie dla poprawienia urabialności.
Krzemionka przemysłowa uchodzi raczej za mało aktywną. H. Luftschitz zastąpił aż 66% cementu krzemionką i mimo to wytrzymałość zaprawy 1 : 3 (nasyconej zaczynem) spadła tylko o 20%. Przy dodawaniu krzemionki do zaprawy 1 : 3 i przechowywaniu kombinowano-powietrznym stwierdził H. Kayser.

Ten dodatni wpływ został stwierdzony również w Szwecji. Ale nie bras i przykładów ujemnych. Przy przechowywaniu wodnym ilość domieszki może być nawet podwyższona do 33%. Domieszka odpadków krzemionkowych jesż skuteczniejsza przy tłustszych zaprawach, szczególnie przy przechowywani, powietrznym (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Łupki i glinki palone. Według angielskich doświadczeń istnieje wpływ palonego łupka i palonej glinki na Rs, przy czym pucolanoida występuje jako namiastka cementu do 40% jego ciężaru. Spadek wytrzymałości w 28 dniu jest dość znaczny i wynosi przy 40% pucolany ok. 40%, ale już po 1 roku strata jest prawie całkowicie wyrównana z tendencją do podwyżki w późniejszym wieku. Chodzi w tym przypadku o słabo aktywne pucolany, ale o dużej hydrauliczności (uprawnienia budowlane).

Poza tym obie pucolanoidy prawie nie różnią się pod względem aktywności.
Mączki kamienne i piaszczyste były badane przez różnych badaczy i w różnych warunkach. Pewien przegląd zestawionej z omawianych dotąd badań. Przy ocenie aktywności musi być brany pod uwagę sposób dodawania mączki oraz stopień nasycenia mieszanki cementem. Jak z tablicy widać, łyszczyk (a może i łupek) jest bezwzględnie szkodliwy, i to nawet w małych ilościach (program egzamin ustny).

Wytrzymałość zaprawy

Glina w zasadzie oddziałuje na beton jak inne pyły. Wynika to z przykładów betonów nr 4 i 5wg O. Grafa wg Br. Bukoicskiego; w tym ostatnim jako r oznaczona i uwzględniona jest tylko frakcja 0//0,2; glina stanowi tu dodatek do kruszywa (przypadek 3). Jednak glina ilasta Gl w mieszankach A działa wyraźnie niekorzystnie; a jeśli w mieszankach B działa mniej niekorzystnie, to zapewne tylko wskutek obecności dużej ilości pyłów piaszczystych (opinie o programie).

Ił jest tu bardzo drobny i zawiera 92,4% ziarn <0,06 mm; może w tym leży przyczyna ujemnego jego działania, bo granice recepty Grafa nie są tu przekroczone. Widzimy, że im chudsza jest zaprawa, tym większa może być zawartość gliny, wpływająca korzystnie na wytrzymałość zaprawy, zgodnie zresztą ze stwierdzeniem Grafa. Dla bardzo chudych zapraw wywołuje glina nawet w ilości dwukrotnej ciężaru cementu dodatnie skutki. Aktywność pucolanowa gliny zależy też od spreparowania gliny. Glina jest koloidem i wiązać może wodę koloidalnie co w jakiś sposób musi rzutować na jej chemiczną aktywność. Toteż wstępne moczenie gliny mcće mieć pewne znaczenie. Stwierdził to O. Graf, że 45-godzinnego wstępne moczenie gliny wyraźnie zwiększa jej aktywność, ale moczenie przedłużone do 13 dni niweczy ten efekt (segregator aktów prawnych).

Mniej więcej równocześnie badał G. Kathrein wpływ gliny i iłu 0/70,06 (o zbliżonym uziarnieniu) w postaci proszku szlamu moczonego przez 28 dni i zawierającego 40% wody. W mieszankach zaprawowych (0//2) i betonowych (0//5) otrzymał on przy dodatku r/k = 0,02 i 0,05 wyniki korzystniejsze przy szlamie w mieszankach c : k = 1 : 10, ale niewyraźne w mieszankach 1 : 4. Poza tym stwierdził on, że przy jednakowej konsystencji mieszanki ze szlamem wymagają wyższego wic, jeśli wodę ze szlamu doliczyć do wody zarobowej (promocja 3 w 1).