Przyśpieszenie twardnienia betonu

W zależności od roli, jaką dodatki te odgrywają w składzie betonu, można je podzielić na następujące grupy:
- regulujące czas wiązania cementu,
- przyśpieszające twardnienie betonu,
- umożliwiające wiązanie cementu w niskich temperaturach,
- polepszające urabialność masy betonowej,
- uszczelniające beton,
- uodporniające beton na ścieranie,
- uodporniające beton przeciwko działaniu wód agresywnych,
- dodatki zmniejszające ilość dozowanego cementu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Dodatki regulujące czas wiązania cementu. Wśród tej grupy można wyróżnić takie, które przyśpieszają lub opóźniają czas wiązania. W tym celu stosuje się specjalne cementy szybkowiążące lub różne sole naturalne dodawane do wody zarobowej. Większość tych środków powoduje spadek wytrzymałości betonu, do masy betonowej nawierzchni drogowych nie mogą być więc stosowane. Dodatki opóźniające czas wiązania cementu, stosowane do betonów w drogownictwie, to przede wszystkim: borany, fosforany, białka itp. Dodatki przyśpieszające twardnienie betonu. Powodują one przeważnie pewien przyrost wytrzymałości końcowej betonu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Powszechnie stosuje się w tym celu chlorek wapniowy (CaCl2). Chlorek wapniowy dodany w odpowiedniej ilości do masy betonowej podnosi dwukrotnie początkową wytrzymałość betonu. Wzrost ten z biegiem czasu (w miarę twardnienia betonu) zanika. Można również stosować jako dodatki chlorek sodu, chlorek amonowy (salmiak NH4C1), a także kwas solny. Przyśpieszenie twardnienia betonu na skutek wyżej wymienionych dodatków jest różne i zależy od rodzaju i ilości dodawanej soli oraz temperatury otoczenia.

Chlorek wapniowy wprowadza się do masy betonowej jako roztwór w wodzie zarobowej. Dodatki umożliwiające wiązanie cementu w niskich temperaturach (uprawnienia budowlane). Powodują one wydzielanie się ciepła podczas wiązania i przyśpieszenie procesu twardnienia. W tym celu dodaje się do wody zarobowej 2-4% chlorku wapniowego bądź związków chemicznych obniżających temperaturę zamarzania wody, np. soli kuchennej, która jednak w większych ilościach powoduje zmniejszenie wytrzymałości betonu. Jako maksymalne ilości dodawanej soli można przyjmować 7% w stosunku do ilości cementu (program egzamin ustny).

Urabialność masy betonowej

Dodatki polepszające urabialność masy betonowej. Dodatki te mają charakter powierzchniowo-czynny i umożliwiają zmniejszenie ilości wody zarobowej. Do najbardziej znanych środków polepszających urabialność masy betonowej, zwanych plastyfikatorami, należy zaliczyć wywar siarczynowy (opinie o programie).

Wywar siarczynowy dodany w ilości do 0,15% (po potrąceniu wilgoci) w stosunku do ilości cementu zwiększa plastyczność masy betonowej, co umożliwia zmniejszenie dawkowania wody lub cementu o ok. 10% przy zachowaniu założonej wytrzymałości betonu. Poza tym wywar siarczynowy zmniejsza nasiąkliwość betonu o około 6%, przedłuża czas wiązania i twardnienia betonu, nieco zmniejsza skurcz betonu. Wywar siarczynowy dodaje się do masy betonowej w postaci roztworu wodnego.

Niezależnie od plastyfikatorów również z dobrym wynikiem mogą być wprowadzone do masy betonowej środki napowietrzające. Ilości stosowanych środków do napowietrzania masy betonowej są na ogół bardzo małe i stanowią przeważnie kilka promili w stosunku do użytej ilości cementu (segregator aktów prawnych). Właściwe dozowanie środka napowietrzającego może być ustalone tylko na podstawie przeprowadzonych doświadczeń. Zadaniem tych dodatków jest zabezpieczenie betonu przed nasiąkaniem wody oraz zmniejszenie ścieralności. Może być użyty w tym celu specjalny cement wodoszczelny lub inne dodatki, np. związki mydła, bitumy, roztwory gliny, mączki mineralne i inne. Dodatki te rozpuszcza się w wodzie zarobowej lub miesza z kruszywem.

Przeważnie środki te utrudniają i opóźniają wiązanie cementu oraz obniżają w mniejszym lub większym stopniu wytrzymałość betonu. Mączkę mineralną (kwarcową SiOz lub wapienną CaCOs) stosuje się w przypadku, gdy kruszywo zawiera za mało ziarn poniżej 0,2 mm (promocja 3 w 1).

Ilość dodawanej mączki powinna być taka, aby łączna ilość ziarn mniejszych od 0,2 mrn wynosiła około 2% (w stosunku do ilości kruszywa). Zbyt duża ilość mączki obniża wytrzymałość betonu.