Punkty osiowe fundamentu

W dalszej kolejności wyznaczone punkty osiowe fundamentu przenosimy na odeskowanie fundamentu w sposób podobny jak przy poprzednio opisanej czynności (program uprawnienia budowlane na komputer). Punkty te oznacza się przez wbicie gwoździa w górną krawędź odeskowania. Błąd wyznaczenia osi na odeskowaniach nie powinien przekraczać ±5 mm.

Wszystkie narożniki odeskowania niwelujemy w nawiązaniu do dwóch reperów roboczych. Odchyłka dwukrotnej niwelacji nie powinna przekraczać ± 10 mm. Jeżeli chcemy uzyskać większą dokładność tak przenoszonych wysokości, wykonujemy kilkakrotnie równoczesne odczyty z obu niwelatorów przy zmienionej wysokości osi celowej niwelatorów i na różnych miejscach taśmy mierniczej (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Postępowanie to służy również niezależnej kontroli poprawności przeniesienia wysokości. Do wyznaczenia poziomów różnych elementów budowli (podłóg, podokienników itp.) stosuje się przeważnie niwelatory hydrostatyczne.

Punkty osiowe poszczególnych fundamentów wyznacza się z punktów bazy roboczej danego obiektu zwykle metodą przecięć (uprawnienia budowlane). W terenie przejrzystym tyczymy je eodolitem pomiędzy odpowiadającymi sobie punktami bazy. W tym ^celu ustawia się teodolit na punkcie bazy A i orientuje jego lunetę wzdłuż kierunku bazy A-A, celując na punkt przeciwległy. Na tym kierunku odmierzamy odległość do punktu otrzymując przybliżone jego położenie. Następnie odmierzamy dwukrotnie taśmą stafową odległość pomiędzy pozostałymi punktami 2′ itd. do punktu A (program egzamin ustny). Jeżeli odchyłka pomiędzy długością otrzymaną z pomiaru taśmą a długością obliczoną nie przekracza 1:4000, rozrzucamy ją na poszczególne odstępy, otrzymując ostateczne położenia punktów osiowych. Punkty te stabilizujemy gwoździami wbitymi (opinie o programie).

Szablonowe metody

Przy ustawianiu, a następnie zabetonowaniu śrub kotwicznych należy pamiętać o zachowaniu właściwych (zgodnych z projektem) odstępów pomiędzy nimi oraz zapewnieniu osiowego ustawienia śrub. Do tego celu wygodnie jest posługiwać się specjalnie wykonanymi szablonami metalowymi, które ustawia się na odeskowaniu (segregator aktów prawnych). Szablon w osi poprzecznej można ustawić za pomocą dwóch klamer ciesielskich, wbijając je w odeskowania w pobliżu oznaczonych punktów osi poprzecznej tak, aby piony na nich zawieszone wisiały centrycznie nad tymi punktami. Ustawiając teodolit nad punktem bazowym osi podłużnej, możemy ustawić szablon wg tej osi. Kontrolę oszalowań i szablonów należy zakończyć najpóźniej w 2 godziny po zabetonowaniu, gdy beton jeszcze nie stężeje, aby umożliwić ewentualne poprawki. W dalszej kolejności sporządza się zdjęcie sytuacyjno-wysokościowe zabetonowanych kotew.

Po zabetonowaniu fundamentów korzystnie iest odnieść punkty osiowe na fundamenty, przez co zapewnia się ich trwałość. Czynność tę wykonujemy w dwóch położeniach lunety teodolitem ustawionym na punkcie bazowym. Do ustabilizowania punktu osiowego na fundamencie bardzo wygodnie jest używać specjalnego osadzaka sworzni produkcji Zakładów „Wifama” lub innego.

Przykład wytyczenia w terenie pojedynczego małego budynku. Kolejność czynności przy wytyczaniu jest następująca. Najpierw miejskie władze budowlane wyznaczają linie zabudowania na podstawie prawomocnego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub wytycznych miejskiej służby urbanistycznej. Linię zabudowania nawiązuje się do punktów osnowy geodezyjnej i do istniejących budynków. Następnie, posługując się planem sytuacyjnym działki oraz planem przyziemia budynku, wyznacza się tyczkami kierunek lica frontowego budynku w nawiązaniu do wytyczonej linii zabudowania i istniejących budynków przyległych (promocja 3 w 1). Na kierunku lica frontowego budynku odmierza się odległości wykazane na planie od ustalonych punktów na planie oraz w terenie i wyznacza się w ten sposób wszystkie naroża, a następnie wszystkie punkty charakterystyczne.

Z kolei wytycza się kąty w narożach i kierunki ścian bocznych, na których odmierza się, jak poprzednio, odległości do naroży i do punktów charakterystycznych. Wreszcie wyznacza się położenie lica ścian tylnych i położenie wewnętrznych ścian nośnych, odmierzając odległości wg planu od punktów wytyczonych na liniach lic ściany przedniej i ścian bocznych.