Reakcja dekarbonizacji

Reakcja dekarbonizacji CaC0₃, MgC0₃ i dolomitu przebiega intensywnie pod normalnym ciśnieniem w różnych temperaturach: w przypadku MgC0₃ - w 650°C, w przypadku CaC0₃ - w 900°C. Obecność gliny odwodnionej i domieszek nieorganicznych Fe₂0₃, Ti0₂, Si0₂ i innych przyczynia się do przyspieszenia reakcji dekarbonizacji, co może być przypisane zwiększeniu tworzenia się faz z udziałem CaO i MgO. W obecności dolomitu może więc się tworzyć diopsyd CaO • MgO • 2Si0₂, w obecności CaO i Fe₂0₃ - glinożelaziany i żelaziany (program uprawnienia budowlane na komputer).

Środowisko redukujące, jak wykazał Sadunas, sprzyja przyspieszeniu reakcji tworzenia się anortytu i rozpadaniu się żelazianów wapniowych. W zwykłych glinach hydrołyszczykowych, w szczególności zawierających domieszki montmorylonitu, podczas wypalania tworzy się krystobalit. Proste doświadczenia Pawiowa z dodawaniem kwasu wykazały, że krystobalit nie tworzy się z kwarcu, natomiast dodanie kwarcu do gliny zwiększa zawartość fazy szkła (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Krystobalit powstający w czerepie, jak też wprowadzony sztucznie, przeszkadza spiekaniu się gliny. Podobnie działa krzemionka bezpostaciowa, która podczas wypalania przemienia się w krystobalit. Dodanie kwarcu krystalicznego zwiększa obszar spiekania gliny i w dostatecznej temperaturze (rzędu 1200°C) bierze aktywny udział w spiekaniu. W niższej temperaturze wypalania (do 1000°C) kwarc zachowuje jedynie właściwości środka schudzającego (uprawnienia budowlane).

Jak wykazały doświadczenia Pawiowa, krystobalit tworzący się podczas wypalania glin hydrołyszczykowo-kaoli nitowych (łukoszyńska, angrieńska, jewsińska, kurdiumowska), montmorylonitowo-kaolinitowych(władimirska, iskrińska, niżnieuwielska, obska i in.), kaolinitowo-montmorylonitowych i innych obniża bardzo odporność termiczną wyrobów, „rozluźnia czerep” i zwiększa jego przesiąkliwość i nasiąkliwość (program egzamin ustny).

Działanie osłabiające krystobalitu

Działanie osłabiające krystobalitu może być eliminowane przez wprowadzenie do masy ceramicznej takich składników, jak mielony sjenit neofilinowy (zwykle praktykowane przez ceramików amerykańskich) i drobno mielone dodatki skał ze składnikiem skaleniowym. Wprowadzanie tych dodatków zwiększa stopień tworzenia się fazy szkła, w której krystobalit rozpuszcza się. Termogram glin hydromikowych wykazuje przesunięcie reakcji egzotermicznych w środowisku redukującym prawie o 80~100°C w porównaniu ze środowiskiem utleniającym (opinie o programie).

Tworzenie się fazy ciekłej szkła w glinach hydrołyszczykowych rozpoczyna się co najmniej od temperatury 700°C, ale intensywne powstawanie tych faz zaczyna się dopiero w temperaturach wyższych o 150-y200°C. Pojawienie się fazy szkła sprzyja dalszemu rozpuszczaniu się w niej pewnej części mineralnych składników gliny i nowemu tworzeniu się minerałów. Faza szkła ułatwia spiekanie i tworzenie się czerepu. Pod względem fizycznym działanie fazy szkła charakteryzuje się tym, że następuje kurczenie się wyrobu. Przez przetrzymywanie i dojrzewanie czerepu uzyskuje się różny stopień rozwoju fazy szkła, który wpływa na różną gęstość czerepu (porowatość) (segregator aktów prawnych).

Na ten proces składają się operacje przetrzymywania: „wypalanie” i „hartowanie”. W celu uzyskania cegły właściwej jakości, tj. o kolorze żywej czerwieni (nie szkarłatnej) i wydającej dźwięk przy uderzaniu, „wypalanie” należy przeprowadzić w temperaturze 980-1000°C, a „hartowanie” - do 800°C. Oprócz tego przetrzymywanie jest konieczne dla wyrównywania pola temperatur w piecu.

Studzenie wypalonych wyrobów jest równie ważną operacją. W temperaturze 800-780°c czerep wyrobu ceramiki budowlanej znajduje się w stanie piroplastycznym i przechodzi w stan stały; dlatego należy opóźnić studzenie, aby uniknąć pojawienia się naprężeń, które mogą spowodować lokalne rozerwania (pęknięcia). Za wrażliwy uważany jest również odcinek studzenia w granicach temperatur 650-500°C, w związku z odwracalną przemianą kwarc (promocja 3 w 1).