Realizacja pary kinematycznej

W budownictwie istnieje bardzo dużo rozwiązań konstrukcyjnych, które w okresie montażu można traktować jako pary kinematyczne. Rozpatrując stopnie swobody węzłów konstrukcyjnych budowlanych postępowy w dwóch kierunkach (wzdłuż osi x i z). Istnieją więc dwie postacie pary kinematycznej II klasy (program uprawnienia budowlane na komputer).

Realizacja pary kinematycznej II klasy, 1 postaci jest dość często spotykana w budownictwie lądowym, np. podpory przegubowo-przesuwne z wałków stalowych lub żelbetowe podpory przegubowo- przesuwne. W każdym z podanych połączeń po odjęciu dwóch stopni pozostały cztery stopnie swobody.

Następnie parą kinematyczną jest para III klasy, w której mogą teoretycznie występować 3 postacie. Pierwsza postać pary III klasy powstaje po odjęciu 3 ruchów postępowych wzdłuż 3 osi układu współrzędnych; realizację tej postaci spotyka się w budownictwie jako podporę przegubowo-nieprzesuwną, słupa konstrukcji stalowej. Druga postać III klasy to połączenie, któremu odjęto jeden obrót i dwa ruchy postępowe (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Najczęściej jednak spotyka się w budownictwie trzecią postać III klasy. Schemat takiej pary kinematycznej w tym przypadku odjęto dwa obroty wokół osi x i y oraz ruch postępowy wzdłuż osi z. Taką parę kinematyczną stanowi każde oparcie belki na podporze płaskiej, oparcie bloku ściennego na ścianie dolnej kondygnacji lub oparcie płyty stropowej na ścianie. W połączeniach klasy IV występują tylko 2 stopnie swobody (uprawnienia budowlane).

Połączenia rozpatrywane

Pierwsza postać klasy IV dopuszcza tylko 2 obroty wokół dwóch osi, odbiera więc 4 stopnie swobody. Jest to’ połączenie dwóch ogniw spotykane niekiedy w budownictwie (program egzamin ustny). Druga postać IV klasy jest bardzo często spotykana w połączeniach konstrukcji budowlanych; połączenie ma 2 stopnie swobody; obrót wokół osi z i ruch postępowy wzdłuż osi z. Realizacją techniczną tej postaci jest połączenie za pomocą trzpienia lub śruby, w okresie gdy śruba nie jest dokręcona.

Trzecia postać IV klasy jest w ogóle niemożliwa. Przyjmuje się, że odjęte są 3 stopnie swobody obrotów wokół trzech osi i odjęty jest ruch postępowy w kierunku jednej osi, pozostawia się więc dwa stopnie swobody, tj. ruch postępowy wzdłuż dwóch osi. Oznacza to swobodę ruchu po płaszczyźnie przeprowadzonej przez dwie osie. Wówczas jednak możliwy jest dodatkowo swobodny obrót wokół osi prostopadłej do tej płaszczyzny, a więc połączenie miałoby 3 stopnie swobody i należałoby do połączeń klasy III postaci 3 (opinie o programie).

Piąta klasa może mieć tylko dwie postacie. Pierwsza postać zapewnia swobodę obrotu wokół jednej osi, druga postać ruch postępowy wzdłuż jednej osi. Techniczną realizację pierwszej postaci V klasy pary kinematycznej. Jest to połączenie na zwidłowanie, przy czym elementy są połączone jednym trzpieniem. Połączenie to umożliwia obrót elementu 1 wokół osi z. Ilustracją drugiej postaci V klasy jest połączenie, w którym żebro 1 może przesuwać się wzdłuż osi x względem nieruchomego podciągu 2 (segregator aktów prawnych).

Stopnie swobody elementów w układzie płaskim. Połączenia rozpatrywane można sprowadzić do układu płaskiego, pod warunkiem, że każdy punkt każdego elementu może poruszać się jedynie ruchem płaskim, to znaczy, że tor ruchu leży w płaszczyźnie równoległej do płaszczyzny przyjętej jako stałej. Warunek równoległości płaszczyzny ruchu do stałej płaszczyzny odejmuje każdemu elementowi połączenia 3 stopnie swobody, tj. możność przesuwania prostopadłego do płaszczyzny ruchu i możność obrotu wokół 2 osi prostopadłych położonych w tej płaszczyźnie (promocja 3 w 1).