Region Arktyczny

Region Arktyczny obejmuje swym zasięgiem: pn. i zach. wybrzeża Alaski, wybrzeża Morza Arktycznego i Zatoki Hudsona, pn. część półwyspu Labrador, Grenlandię, wyspy Archipelagu Arktycznego oraz leżące na Morzu Beringa wyspy. Św. Wawrzyńca, Nunivak, King, Stuart, Św. Mateusza, Hall i Wyspy Pribyłowa, które znajdują się w strefie tundry i pustyń arktycznych. Fauna tego regionu jest stosunkowo uboga, a do jego charakterystycznych przedstawicieli należą: śnieguła, sowa śnieżna, karibu, lis polarny i wół piżmowy. Na wybrzeżach morskich spotyka się niedźwiedzie polarne oraz różne gatunki płetwonogich. W okresie letnim zakładają tu kolonie i gniazdują liczne ptaki  (program uprawnienia budowlane na komputer).

W piętrowym zróżnicowaniu środowiska szczególną rolę grają 5 granice dzielące kolejne z 4 podstawowych pięter fizycznogeograficznych. Granica wiecznego śniegu oddziela od siebie piętra niwalne i peryglacjalne, górna granica lasu - piętra peryglacjalne i leśne, a dolna granica lasu, zwana też górną granicą suchości - piętra leśne i stepowo-pustynne. Granice te w poszczególnych pasmach górskich leżą na różnych wys. - w Ameryce Północnej zależy to przede wszystkim od szer. geogr., a także od stopnia kontynentalizmu klimatu i masywności gór (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

 W górach położonych na wysokich szer. geogr. największe obszary zajmuje piętro niwalne (glacjalne). Granica wiecznego śniegu przebiega tutaj nisko, zwykle poniżej 1000 m n.p.m. Na jej wys., obok temp., zasadniczy wpływ mają stosunki wilgotnościowe. Stąd w Getrach Św. Eliasza, położonych w pobliżu omywanego ciepłym prądem morskim wybrzeża Oceanu Spokojnego, granica wiecznego śniegu przebiega rekordowo nisko (600-800 m n.p.m.) (uprawnienia budowlane).

Dalej w głąb kontynentu stopniowo się ona podnosi - w położonych bardziej na pn. górach Alaska dochodzi do I 100 m n.p.m., zaś w cechujących się suchym klimatem Górach Brooksa do 2000 m n.p.m. W efekcie w najchłodniejszych, .ile niezbyt wysoko wzniesionych i mało wilgotnych Górach Brooksa występują tylko niewielkie lodowce, z kolei w najwyższych górach - Alaska, powstał system lodowców typu alpejskiego, natomiast w położonych najdalej na pd., ale najbardziej wilgotnych Górach Św. Eliasza potężne lodowce górskie wychodzą na przedpole masywu tworząc rozległe lodowce piedmontowe (program egzamin ustny).

Granica wiecznego śniegu

W masywach górskich Archipelagu Arktycznego granica wiecznego śniegu przebiega na wys. od 100 do 900 m n.p.m., przy czym wielkość i rodzaj zlodowacenia jest tu również funkcją wys. bezwzględnych i suchości klimatu: w niżej położonej i suchszej części zach. brak jest zlodowacenia, na wsch. zaś występują, jak np. na Wyspie Ellesmere’a, rozległe czapy lodowe zajmujące prawie całe piętro niwalne (opinie o programie).

Wysokość granicy wiecznego śniegu wzrasta stopniowo ku pd. W średnich szer. geogr. przekracza już 4000 m n.p.m.; z racji niskich opadów i niedogodnych warunków morfologicznych lodowce są tu nieliczne i posiadają niewielkie rozmiary. Dalej na pd., w Kordylierze Wulkanicznej, wys. granicy wiecznego śniegu dochodzi do 4500 m n.p.m. Rozwój aktywnego zlodowacenia powstrzymywany jest tu przez aktywność wulkaniczną. Dalej na pd. piętro niwalne już nie występuje; brak tu szczytów wznoszących się powyżej granicy wiecznego śniegu (segregator aktów prawnych).

Wysokość górnej granicy lasu również zmienia się wraz z szer. geogr.; najwyżej wznosi się ona na pd. kontynentu, gdzie w masywie Orizaby dochodzi prawie do 4000 m n.p.m. Ku pn. wys. tej granicy stopniowo obniża się, w strefie polarnej zaś nie występuje ona wcale; najniżej położone jest tu piętro peryglacjalne.

W masywach górskich pn. części kontynentu zajmują je różne formacje o charakterze zbliżonym do roślinności tundrowej. W Górach Św. Eliasza piętro peryglacjalne jest szczególnie „wąskie"; górna granica lasu dochodzi tu prawie do granicy wiecznego śniegu. Dalej na pd., w Kordylierach Środkowych, obok typowej trawiastej roślinności alpejskiej, niższe położenia zajmują formacje krzewiaste. W Kordylierach Ameryki Środkowej piętro peryglacjalne stanowi najwyższe piętro fizycznogeograficzne i nosi lokalną nazwę tierra helada - piętro mrozu (promocja 3 w 1).