Regulacja ruchu

Regulacja ruchu jest to segregacja potoków ruchu w czasie. Polega ona na takim kierowaniu ruchem, aby z danego odcinka czy też pasa jezdni korzystały kolejno różne potoki lub rodzaje ruchu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Są stosowane następujące rodzaje regulacji ruchu:

1. regulacja samoczynna,
2. regulacja przez posterunek służby ruchu,
3. regulacja za pomocą sygnalizacji świetlnej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Samoczynna regulacja ruchu występuje na skrzyżowaniach o małym natężeniu ruchu oraz na węzłach o ruchu okrężnym. Wobec braku posterunku kierującego ruchem, regulacja ruchu odbywa się zgodnie z postanowieniami Kodeksu Drogowego o pierwszeństwie przejazdu, które przysługuje pojazdom poruszającym się po odpowiednio oznakowanej drodze uprzywilejowanej. W przypadku skrzyżowania dróg równorzędnych pierwszeństwo przejazdu przysługuje pojazdowi nadjeżdżającemu z prawej strony (uprawnienia budowlane).

Regulacja ruchu przez posterunek stosowana jest na skrzyżowaniach o średnim i dużym natężeniu, zwłaszcza przy silnie zmieniającym się natężeniu ruchu na poszczególnych wlotach. Aczkolwiek uciążliwa dla regulującego ruch pracownika, jest ona bardzo elastyczna, przystosowana do zmiennego natężenia ruchu i powoduje najmniejsze straty czasu dla pojazdów przejeżdżających przez skrzyżowanie. Wymaga ona dobrego oświetlenia skrzyżowania dla zapewnienia należytej widoczności kierującego ruchem pracownika. Regulacja przez posterunek ruchu jest dokonywana tylko w godzinach dużego natężenia ruchu, a przez pozostałe godziny doby odbywa się na skrzyżowaniu regulacja samoczynna (uprawnienia budowlane).

Regulacja za pomocą sygnalizacji świetlnej wymaga ustawienia w węźle sygnalizatorów (semaforów), które za pomocą koloru świateł dają polecenie nadjeżdżającym do węzła pojazdom. Sygnalizatory ustawiamy niezależnie dla każdej jezdni, a w większych węzłach również na przejściach dla pieszych. Jeżeli w przekroju ulicznym znajduje się wydzielone torowisko tramwajowe, ustawienie niezależnych semaforów dla pociągów tramwajowych jest obowiązkowe (opinie o programie).

Sygnalizacja świetlna

Sygnalizacja świetlna może pracować przez całą dobę lub tylko w godzinach największego natężenia ruchu. Ze względu na duże koszty instalacji i eksploatacji sygnalizację świetlną projektujemy tylko w przypadkach uzasadnionych warunkami ruchu (segregator aktów prawnych).

Na ogół przyjmuje się, że stosowanie sygnalizacji świetlnej jest zbędne jeżeli natężenie ruchu w węźle średnie z ośmiu najbardziej obciążonych ruchem godzin nie przekracza 750 pu/h, przy czym natężenie słabszego kierunku wynosi co najmniej 175 pu/h. Dla skrzyżowania dróg w strefie podmiejskiej wielkości te wynoszą odpowiednio 500 pu/h i 125 pu/h. Zgodnie z tym przepisy NRD zalecają stosować sygnalizację świetlną przy natężeniu ruchu w węźle przekraczającym 750 pu/h. Według zaleceń amerykańskich granicę tę można znacznie przesunąć w górę, zwłaszcza przy nierównomiernym obciążeniu wlotów na węzeł.

Biorąc pod uwagę bezpieczeństwo ruchu pieszego, należy uzależnić zainstalowanie sygnalizacji świetlnej również od szerokości krzyżujących się ulic. Obserwacje wykazują, że przy szybkości ruchu pieszego v - 1 m/s, czyli 3,6 km/h, i przy natężeniu ruchu na jezdni 600 pu/h luka czasowa między pojazdami wystarcza dla bezpiecznego przekroczenia przez pieszego jezdni jednokierunkowej o szerokości 6,00 m lub jezdni dwukierunkowej (z wysepką bezpieczeństwa w osi) o szerokości 12,00 m (promocja 3 w 1).

Potok 600 pu/h nazywamy „natężeniem krytycznym” dla jezdni jednokierunkowej o szerokości 6,00 m. Dla jezdni dwukierunkowej należy uwzględnić współczynnik nierównomierności potoków ruchu w przeciwnych kierunkach = 1,5. Na rysunku 3.1 pokazano zależność natężenia krytycznego od szerokości jezdni. Jeżeli punkt charakteryzujący rozpatrywane skrzyżowanie znajduje się na zakreskowanej części wykresu, to sygnalizacja świetlna jest zbędna.