Reometr cylindryczny

Pomiaru naprężeń dokonuje się pośrednio poprzez pomiar momentu przenoszonego przez próbkę przy stałej prędkości odkształceń. Do pomiaru tego momentu wykorzystuje się wszelkiego rodzaju układy dynamicznego połączenia z czujnikami elektrycznymi (program uprawnienia budowlane na komputer).

Reometr cylindryczny z osiowo przesuwnym cylindrem. Badaną próbkę masy umieszcza się pomiędzy dwoma użebrowanymi cylindrami. Cylinder wewnętrzny jest ruchomy. Do cylindra tego przykłada się stałą siłę P skierowaną ku górze, która powoduje ścinanie masy na krawędziach żeber. Wielkość przemieszczenia cylindra zapisywana jest w sposób ciągły rejestratorem. Stałą wartość obciążenia realizuje się za pomocą układu bloczkowego ze swobodnie opadającym ciężarkiem. Dla eliminacji wpływu siły wyporu na cylinder wewnętrzny jest on wyprowadzony przez otwór w dnie cylindra zewnętrznego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Reometr ten jest przystosowany do pomiarów w czasie wibracji masy. Na reometrze tego typu można prowadzić badanie jedynie według metody r = const, co powoduje jego ograniczone zastosowanie w porównaniu z reometrami obrotowym (uprawnienia budowlane)i.
Zastosowanie metod badawczych z zakresu reologii do oceny urabialności masy betonowej rozwija się od lat sześćdziesiątych i ma znaczenie nie tylko poznawcze, lecz również przemysłowe, bowiem umożliwia racjonalną organinizację przygotowania i wytwarzania betonów w zakładach prefabrykacji.

Uziarnienie (granulacja) kruszyw, czy to w postaci pospółki, czy też oddzielnie w postaci piasku i kamieniwa, bywa zazwyczaj z góry dane. Ponieważ używane normalnie kruszywa mają jednakowe y = 2,6-r-2,7, średnio y ^ 2,65, ustalamy skład mieszanki kruszywowej zazwyczaj w procentach wagowych. Istotne jednak są cechy geometryczne (powierzchnia F, objętość V). Toteż w przypadku mieszanek kruszyw o różnych yk i ustalenia dla nich charakterystyki rysunkowej lub liczbowej musimy zawsze skorygować ciężar kruszywa (program egzamin ustny).

Kruszywo suche

Kruszywo suche w odważonej ilości przesiewamy przez kolejne sita, czyli frakcjonujemy, zaczynając od największego; po zważeniu poszczególnych frakcji ustalamy rachunkowo procentową zawartość lub objętość absolutną każdej frakcji w mieszance (opinie o programie).
Wynik przesiewu przedstawić możemy analitycznie wg przykładu liczbowego lub też graficznie na tymże rysunku jako krzywe uziarnienia lub krzywe przesiewu. Krzywe budujemy w ten sposób, że na osi odciętych X nanosimy w skali wymiary oczek sitowych, zaś na osi rzędnych Y wartości p/.

Skala odciętych może być w zasadzie dowolna. Jeśli stosować skalę arytmetyczną (dn w mm), trudno zróżnicować graficznie frakcje choć zróżnicowanie to nie zawsze jest potrzebne. Lepszy obraz daje skala półlogarytmiczna (segregator aktów prawnych). Za to skala półlogarytmiczna ma tę niedogodność, że nie istnieje wartość liczbowa Ig 0. Wskutek tego trzeba dla najmniejszego ziarna D przyjąć wymiar 0,01 lub 0,001 mm, uważając go za zero. Obok tych skal stosowane są również inne, a nawet stosowane są skale mieszane, np. dla drobnych frakcji - logarytmiczna, dla grubszych - liniowa.

Najmniejsze stosowane sito, przez które można praktycznie jeszcze odsiewać z dostateczną dokładnością możemy ustalić metodą płukania. Ciężar frakcji drobnych 0,065//0,25 (f2 + f3) ustalamy z dostateczną dokładnością drogą interpolacji liniowej. Jeśli nie ustalamy frakcji można całą ilość ziarn (promocja 3 w 1).

Krzywa ta oparta jest na polskich sitach o progresji a = 2, a ponieważ wszystkie wartości u i U są logarytmami wymiarów ziarn (w mm), różnice wszystkich autorów są stale. Wartości U są ze sobą całkowicie zgodne, jak wynika z kontrolnego rachunku.