Rodzaje i własności dachówek

Nakłady związane z wyprodukowaniem i zainstalowaniem urządzenia automatycznego do produkcji dachówek są niewspółmiernie małe w stosunku do nakładów inwestycyjnych zakładów produkujących dachówkę ceramiczną. Te efekty ekonomiczne przemawiają za koniecznością stosowania w szerokim zakresie dachówek cementowo- glinianych. Dokładne zaznajomienie się z technologią produkcji tych dachówek oraz z metodami pracy wpłynie niewątpliwie na należytą ich jakość (program uprawnienia budowlane na komputer).

Do surowców, które służą do sporządzania masy potrzebnej do wyrobu dachówki, zalicza się cement portlandzki marki 250 i 350, zawiesinę gliny, kruszywo (piasek gruboziarnisty), drobny żwirek z piaskiem, wodę oraz ewentualnie barwniki. Wody powinno być tyle, aby masę można było należycie formować i wygładzić.
Każdy ze składników odgrywa pierwszorzędną rolę; jakość i wytrzymałość dachówki uzależniona jest od proporcji i jakości tych składników. W poprzednich rozdziałach omówiono dokładnie
warunki, którym muszą odpowiadać te składniki, przejdziemy więc do podania proporcji składników (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Z zestawienia wynika, że najbardziej zalecana jest ekonomiczna dachówka o proporcji składników 1:1:3,5 przy grubości 11 mm. Z dalszych badań wynika, że zwiększenie grubości dachówki o ok. 20% (np. zamiast dachówki o grubości
11 mm wykonano dachówkę o grubości ok. 13 mm) daje wzrost wytrzymałości na zginanie ok. 50%.
Najbardziej popularna w produkcji jest płaska dachówka karpiówka; ma ona kształt zaokrąglonej płyty prostokątnej, której wymiary wynoszą: długość 365 mm, szerokość 210 mm i grubość ok. 124-13 mm. Znane są również płaskie dachówki żłobkowane przystosowane do ściekania wody (uprawnienia budowlane).

Do łączenia połaci dachu na kalenicy stosuje się gąsiory. Dachówki cementowo-gliniane mają jasnoszarą barwę, ale można je wykonać tak, iż po zastosowaniu odpowiednich barwników’ uzyskują one inne barwy ożywiające budynek (program egzamin ustny).

Barwniki cementowe

W tym celu zaleca się używać specjalnych barwników cementowych, odpornych na działanie wapna (zawartego w cemencie) i na działanie mrozu i słońca. Najlepsze barwniki są te, które nadają dachówkom barwę intensywną. Do nich zaliczamy tlenki żelaza, chromu, manganu i kobaltu. Wydajność mniej intensywnych barwników (łatwiej dostępnych w handlu), jak farb ciemnych, np. czerwieni żelazowej - jest stosunkowo niska (opinie o programie).

Barwników cementowych dodaje się w ilości ok. 10% w stosunku do ciężaru użytego cementu. Nie ma potrzeby barwić całej dachówki, tj. mieszaniny cementowo- glinianej, z której dachówka została w:ykonana. Wystarczy barwić stronę zewnętrzną dachówki posypując ją przez sitko (przed ostatecznym wygładzeniem strychulcem) suchym cementem zmieszanym z barwnikiem. Wygładzając powierzchnię otrzymuje się gładką polewę, łudząco przypominającą glazurę. Dachówki cement owo-gliniane odznaczają się odpornością na działanie mrozu i wysokiej temperatury, a przede wszystkim do ich cech dodatnich należy zaliczyć nieprzesiąkliwość (segregator aktów prawnych).

Przy normalnym badaniu dachówek na przesiąkanie wody, pojawia się od spodu zaledwie wilgotna plama, nie ma natomiast żadnych skropleń, często przy dachówkach cementowych bez dodatku gliny i niektórych źle wypalanych dachówkach ceramicznych. I znów należy podkreślić, że dobrze wykonane dachówki cementowo-gliniane są trwalsze od dachówek ceramicznych oraz odznaczają się większą nieprzesiąkliwością z powodu braku w nich margla niezgaszonego.
Na podstawie własnych doświadczeń autor stwierdza możliwość poprawienia złej jakości dachówek ceramicznych (promocja 3 w 1).

Gdyby się zdarzyło, iż dachówki ceramiczne zostały przy odbiorze zdyskwalifikowane jako źle wypalone, przesiąkliwe, to wybrakowany transport dachówek można użyć, poprawiając ich jakość w ten sposób, iż pokrywa się je cienką powłoką rzadkiej zaprawy cementowo-glinianej; w tym celu zanurza się dachówki w kąpieli masy cementowo-glinianej o stosunku 1:2:2 (cement : zawiesina gliny : piasek) lub smaruje się po pokryciu dachu całą powierzchnię szczotką (podobnie jak smołą na powierzchni dachów krytych papą) zanurzaną w wyżej podanym roztworze.