Równomierne odwodnienie

Rodzaj odwodnienia uzupełnia odwodnienie zwykłe, które przy gruntach spoistych nie daje pełnych efektów pozostawiając na przykład materiał ściany
i dna wykopu w stanie nadmiernie plastycznym. Po pewnym okresie ruch wody wskutek zastosowania elektrodrenażu ustaje, a grunt w pobliżu anody nagrzewa się i wysycha (program uprawnienia budowlane na komputer).
Równomierne odwodnienie otrzymuje się, gdy odległości między elektrodami wynoszą 1,0-1,5 m. Stosuje się stały prąd elektryczny o napięciu 220-400 V i natężeniu 7-13 A. Ze względu na bezpieczeństwo robót zaleca się przyjmować prąd o napięciu nie wyższym niż 220 V i natężeniu 5 A.

Prąd przepuszcza się przez grunt w ciągu kilku dni w zależności od rodzaju gruntu i postępu odwodnienia. Grunty ilaste tracą 30-4-40°/o swojej wilgotności, a kąt tarcia wewnętrznego zwiększa się z 17° na 25°.
Zużycie energii elektrycznej na osuszenie 1 mi * 3 gruntu wynosi 5-4-50 kWh.
Roboty przy elektrodrenażu wymagają zaostrzonych warunków bezpieczeństwa wobec możliwości porażenia prądem. Teren powinien być odgrodzony, a obsługa instalacji włącznie z odpompowaniem powinna odbywać się przy wyłączonym prądzie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Metoda elektrodrenażu należy do kosztownych i wymaga każdorazowego opracowania w zależności od rodzaju gruntu.
Krzemianowanie gruntów może być wykonywane za pomocą metody elektrokinetycznej. Pozwala ona na wprowadzenie do gruntów roztworów szkła wodnego i chlorku wapniowego bez mechanicznego ich wtłaczania, dzięki czemu nie zachodzi obawa uszkodzenia naturalnej struktury masy gruntowej. Zasięg i szybkość nasycenia reguluje się odpowiednio dobranym natężeniem pola elektrycznego (uprawnienia budowlane).
Metoda ta została opracowana przez prof. Cebertowicza w Instytucie Budownictwa Wodnego w Gdańsku i pierwszy raz znalazła zastosowanie przy pracach zabezpieczających kościół Św. Anny w Warszawie w r. 1948 (program egzamin ustny).

Cebertyzacja

Cebertyzacja opiera się na procesie diagenezy, który charakteryzuje wytrącenie w postaci żelu koloidalnej krzemionki zawartej w wodzie gruntowej. Żele koloidalnej krzemionki tworzą lepiszcze cementujące ze sobą ziarna gruntu.
Dla wywołania koagulacji krzemionki użyto roztworów szkła wodnego 1 :1 (opinie o programie).

Na podstawie badań laboratorium Instytutu Budownictwa Wodnego nad zastosowaniem tych roztworów zostało ustalone, że:
- stężenie roztworów i właściwe ich dawkowanie ma zasadniczy wpływ na wielkość kątów ścinania i wytrzymałości na ściskanie,
- stopień związania nasyconego gruntu wzrasta proporcjonalnie do czasu wysychania. Po upływie około 20 dni wytrzymałość osiąga maksymalną wartość. Wyższe temperatury skracają czas schnięcia do 12-15 dni. Temperatura jednak nie może przekraczać +40 °C, gdyż następuje obniżenie wytrzymałości gruntu,
- objętość chemikaliów powinna być nieco mniejsza od objętości porów gruntowych szczególnie przy gruntach drobnoziarnistych,
- zanieczyszczenia organiczne o charakterze oleistym ujemnie wpływają na stopień związania gruntu,
- z wyjątkiem stężonych gorących ługów i fluorowodoru, inne czynniki nie wywierają ujemnego wpływu; można przyjąć, że w naturalnych warunkach gruntowych krzemianowanie gruntów jest procesem trwałym (segregator aktów prawnych).

Dzięki metodzie cebertyzacji grunty gruboziarniste o dużej przesiąkliwości (współczynnik filtracji rzędu 10-2 cm/sek) ulegają szybkiemu uszczelnieniu osiągając k = 10~7, 10~8 cm/sek i niżej. Zeskalenie tą metodą daje również dobre wyniki w gruntach położonych poniżej poziomu wody gruntowej. Jest to możliwe, ponieważ odprowadzenie wody następuje szybciej niż jej powrotny napływ.
Ze względów ekonomicznych cebertyzacja powinna odbywać się nieprzerwanie.

Zmienność natężenia pola elektrycznego występuje w granicach od kilku do 200 A (promocja 3 w 1).
Stężenie roztworów dobiera się do uziarnienia gruntu. W tablicy 18-2 podane są najwłaściwsze stężenia uzyskane na podstawie doświadczeń IBW w Gdańsku.