Rozbiórka cerkwi

Wszystko to uzupełniło przeobrażenie placu Czerwonego, które dokonało się wraz z budową Mauzoleum Lenina i wypełnieniem placu nową treścią ideologiczną, jako głównego placu społecznego socjalistycznej stolicy. Plac Czerwony jest głównym ogniwem systemu wielkich placów społecznych kształtujących centrum Moskwy. Przebudowa tego systemu doprowadziła do rozszerzenia poszczególnych wnętrz i przestrzeni, do ich ścisłego powiązania, a często wzajemnego przenikania. Towarzyszyło jej gruntowne przeobrażenie skali zabudowy i nadanie centrum Moskwy wielkomiejskiego oblicza (program uprawnienia budowlane na komputer).

Szereg placów i arterii dawnego śródmieścia Moskwy zachowując swe stare nazwy przedzierzgnęło się w istocie w nowe założenia, niczym nie przypominające ich poprzedniej formy przestrzennej i charakteru zabudowy. Należy do nich i wspomniany już plac Maneżowy, kilkakrotnie rozszerzony i spinający w swej nowej konfiguracji wloty najważniejszych arterii stolicy. Równie gruntownie zmieniła swe oblicze ulica - plac Ochotnyj Riad (Targ Myśliwski) - dawniej domena jatek myśliwskich (stąd nazwa), obudowana 1-2-piętrowymi domkami (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Po ich wyburzeniu w latach 1932-1937 w centrum stolicy wyrosły ogromne gmachy Rady Ministrów ZSRR (arch. Langman) oraz hotel „Moskwa“ (arch. Szczusjew) wnoszące nową skalę w założenie śródmiejskie i przc- przeobrażające Targ Myśliwski (uprawnienia budowlane).

Po rozbiórce cerkwi, która zamykała go dawniej od wschodu, Targ Myśliwski, a za jego pośrednictwem i plac Maneżowy uzyskały bezpośrednie powiązanie z placem Swierdłowa, który z drugiej strony łączy się z placem Rewolucji i poprzez ten ostatni - znów z placem Maneżowym. Tak powstała grupa centralnych placów moskiewskich odznaczających się wieloplanowością i bezpośrednim powiązaniem przestrzennym. Podobny układ wynika przede wszystkim z roli założenia śródmiejskiego, powołanego do właściwego i swobodnego ujęcia ruchu wielkich mas ludzkich oraz rozładowania potoków komunikacyjnych. Jednocześnie nadaje on placom centralnym demokratyczne, dostępne, ludowe oblicze (program egzamin ustny).

Grupa placów centralnych

Grupa placów centralnych wraz z Kremlem stanowi ośrodek moskiewskiego śródmieścia, przechodząc wzdłuż głównych kierunków promienistych w wieloczłonowy system przestrzenny szeroko pojętego centrum w granicach obwodu kremlowsko-kitajgo- rodzkiego, obwodnicy Bulwarowej, a następnie Ogrodowej (opinie o programie).

W roku 1934 rozebrano mur Kitajgorodu na odcinku od placu Swierdłowa do placu Dzierżyńskiego, a stamtąd dalej, do placu Nogina. Na miejscu nieciekawych architektonicznie, a kolosalnych w swych wymiarach starych fortalicji kitajgorodzkich powstał półpierścień obszernych przcjazdów-placów (Przejazd Teatralny, Nowy Plac, Stary Plac). Przeobraził się do niepoznania plac Dzierżyńskiego u wierzchołka trójkąta kremlowsko- kitajgorodzkiego uświetniony ostatnio doskonałym biurowcem - dziełem Aleksego Szczusjewa. Półpierścień placów-przejazdów wraz z centralnymi placami odradza tradycję istniejących tu od dawna za murami kremlowskim i kitajgorodzkim „wolnych”, nie zabudowanych terenów (segregator aktów prawnych).

W latach II, 111 i IV pięciolatki nastąpiła gruntowna przebudowa głównych magistral, a zwłaszcza ich odcinków centralnych. Najwybitniejszym przykładem takiej do gruntu przeobrażonej magistrali jest przede wszystkim ulica Gorkiego. Dawna 17-metrowa ulica Twicrska, o prowincjonalnej, mieszczańskiej zabudowie, przekształciła się w triumfalną magistralę 56-mctrowej szerokości, ukształtowaną przede wszystkim przez kompleksy wielopiętrowych domów mieszkalnych. Oblicze jej odpowiada charakterowi arterii wiodącej od dworca Białoruskiego do centrum i doprowadzającej wprost do placu Czerwonego. Trzykilometrowa trasa ulicy Gorkiego jest kompozycją, w której jako przewodni motyw urbanistyczny występuje 5 związanych z nią placów. Place te umieszczone na skrzyżowaniach magistrali z arteriami obwodnicowymi lub kształtujące się przed najznaczniejszymi gmachami społecznymi akcentują swą indywidualność i treść tematyczną przez pomniki wybitnych przedstawicieli historii i kultury (promocja 3 w 1).