Rozmieszczenie ław

Rozmieszczenie ław powinno umożliwiać łatwy transport wiązek strun i gotowych elementów oraz dostęp w celu kontroli.
Z punktu widzenia technologii produkcji ważniejszy od powyższych urządzeń jest niekiedy sposób przygotowania strun oraz betonowania i formowania elementów. Można tu wyróżnić:
1) metodę form stałych,
2) metodę form ślizgowych (program uprawnienia budowlane na komputer).

W pierwszej z nich formy układa się na całej długości toru naciągowego, agregat betonujący zaś posuwa się na szynach wzdłuż toru. Same formy mogą być pozostawiane aż do pełnego stwardnienia, albo też wcześniej przenoszone w inne miejsce. Odmianą tej metody jest produkcja ślizgowa, przy której agregat betonujący jest równocześnie urządzeniem formującym i oddzielne formy są zbędne; stosuje się ją zwłaszcza przy wyrobie płyt. Jest to technologia produkcji na „stendach” (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W drugiej metodzie, betonowanie i wibrowanie odbywa się stale w jednym miejscu, zaś element zawibrowany wraz z formą przesuwa się na drugi koniec toru po specjalnie ułożonej jezdni ślizgowej (stąd nazwa metody). Po przesunięciu elementu stosuje się jeszcze krótkie dodatkowe wibrowanie (ze względu na możliwość naruszenia otulenia strun betonem przy przesuwaniu), po czym zdejmuje się ścianki formy i przenosi z powrotem do miejsca betonowania. Technologia ta jest zbliżona do produkcji taśmowej (uprawnienia budowlane).

Bez względu na metodę produkcji konieczna jest kontrola naciągu poszczególnych strun, tym bardziej że w niektórych systemach naciągu można mierzyć tylko wydłużenia całkowite, nie zaś siły. Wytwórnie małe. Są to wytwórnie o krótkich ławach naciągowych (o długości kilkunastu do dwudziestu kilku metrów) zazwyczaj łatwych do rozmontowania. Znajdują one zastosowanie przy produkcji niewielkich serii jako wytwórnie połowę, prototypowe, doświadczalne itp.

Elementy oporowe

Elementami oporowymi są tu często kształtowniki stalowe, bądź pionowe (wbijane w ziemię lub betonowane w fundamencie), bądź poziome, umieszczane równolegle do ławy. Przykład ławy tego typu o długości około 15 m w jednej z angielskich wytwórni doświadczalnych, a podłużne kształtowniki oporowe oraz urządzenie głowicy (program egzamin ustny). Rama z prowizorycznymi uchwytami strun przesuwa się na jezdni rolkowej widocznej z lewej strony; naciąg odbywa się za pomocą lewarów hydraulicznych.

Wpróbowano również przenośne urządzenia naciągowe hydrauliczne do naciągu indywidualnych strun. W tej wytwórni zastosowano indywidualne kotwienie drutów na mocnej płycie oporowej lub żebrach oporowych. Indywidualny naciąg i kotwienie drutów są niezastąpione gdy chodzi o dokładność i równomierność naprężeń w poszczególnych strunach, natomiast są one stosunkowo pracochłonne, toteż bywają rzadziej stosowane w większych wytwórniach (opinie o programie).
Zakotwienie indywidualnych drutów dokonuje się bezpośrednio w płycie oporowej, bądź też w opierających się o nią uchwytach. Są to zakotwienia oparte na zasadzie klina jedno- lub dwudzielnego.

Innego typu indywidualne zakotwienie klinowe to zakotwienie jest w tym przypadku najodpowiedniejsze (segregator aktów prawnych). Należy pamiętać, że kliny powinny być twardsze niż struny. Drugim typem zakotwienia trwałego tzw. „statycznego” są urządzenia śrubowe. Są to zakotwienia mniej pewne (nie występuje tu samozaklinowanie) osłabiające wskutek wgniatania śrub w strunę jej nośność nawet o 30%. Urządzenie kotwiące od razu cały zespół drutów (przez dokręcenie górnej śruby).

Równie ważne praktycznie jest takie rozwiązanie konstrukcyjne uchwytów naciągarki, by możliwe było jak najszybsze ich założenie i rozluźnienie (promocja 3 w 1).